Van de auteur: Van mijn persoonlijke website Met dank aan mijn grootmoeder, die mij leerde dat alles bedacht en geregeld kan worden. Toen ik studeerde om psycholoog te worden, en daarna om gestalttherapeut te worden, vermeed ik allerlei workshops over creatieve waanzin, speelvormen van therapie, het gebruik van knopen, stenen in therapie, enzovoort. Ik heb, net als velen, vooral les gekregen in het gespreksgenre, ik wilde een diepgaande, serieuze en grondige psychotherapeut worden; een wijze blik, een baard en een pijp pasten goed in dit beeld, maar allerlei speelgoed, vodden en stenen wel; niet. Het leven maakte, zoals gewoonlijk, zijn eigen aanpassingen. Mijn praktijk ontwikkelde zich zo dat ik niet minder met kinderen moest werken dan met volwassenen. De kinderen waren volkomen ongeïnteresseerd in mijn wijze blik en rimpels op mijn voorhoofd, en mijn baard groeide nooit. Je moet met kinderen spelen, maar ze brengen ze naar mij voor therapie. Volwassenen willen resultaten, kinderen willen dat het interessant is en ik wil dat mijn werk nuttig is. Kant-en-klare sets speelgoed en bordspellen waren niet geschikt voor therapie met kinderen - je weet immers nooit hoe het spel zich zal ontwikkelen, waar het met dit kind over zal gaan. Ik had poppen en auto's op mijn kantoor, maar elk kind heeft thuis dezelfde poppen en auto's, het is ongelooflijk. En ik dacht: als in mijn kindertijd bankkussens gemakkelijk in schepen veranderden, bruggen werden gebouwd van kranten, pantoffels haaien en dolfijnen werden, en potloden universele wapens werden, dan zal deze magie misschien nu werken? Het werkte. Kussens werden ruimteschepen, viltstiften werden lasergeweren, tijdschriften konden worden gebruikt om over een afgrond te lopen en plastic letters konden worden gebruikt om de honger te stillen (als je ze natuurlijk kon vangen, zijn ze erg wendbaar). Maar het belangrijkste dat ik begreep, is dat lichtheid en spontaniteit belangrijk zijn. Een volwassen cliënt tolereert geen leugens in een gesprek als de therapeut vragen begint te forceren, zich herinnerend wat hem op seminars is geleerd, maar kinderen tolereren geen schijn en dwang. De grootste lof die ik van kinderen krijg is: “Je houdt van spelen!” Stoelen en een deken worden een huis, kubussen worden paddenstoelen en bessen, en hier zitten we in een hol, en buiten raast een sneeuwstorm, wolven huilen, een uil giert. We zijn kleine wezens, maar we zijn in huis, we zijn veilig. Hier kun je over angsten praten, je kunt bang zijn en je onder een sjaal verstoppen, je kunt dit spel heel lang herhalen, meerdere sessies, een gevoel van veiligheid krijgen, en als het moment daar is, een minuutje rennen om paddenstoelen plukken, en dan twee minuten lang - het bos in om te verkennen, en dan opnieuw - om de wolf te plagen, en snel terug te keren naar het huis, en erachter te komen hoe je van hem af kunt komen, en de volgende keer dat je hem verslaat, voel je je kracht en moed, en dit vele malen herhalen, en dan met je moeder naar de dokter gaan en bijna niet bang zijn en je moedig voelen op school, want deze ervaring - moed, vertrouwen - is er al, en als het niet genoeg is, dan thuis kun je ook een huis bouwen en daarin zitten met een zaklamp. Verder. Als het bij een kind past, past het zowel bij een volwassene als bij een gezin. De zandbak is een uitstekend hulpmiddel voor zowel diagnose als therapie. Ik zal er in een apart artikel uitgebreid over praten, hier wil ik alleen uitleggen dat ik als Gestalttherapeut met de sandbox werk, voor mij is dit dezelfde mogelijkheid tot dialoog (gesprek) met de cliënt, als een gesprek en een spel. En ik gebruik de sandbox ook anders, afhankelijk van de omstandigheden en de historie van de klant. Je kunt kastelen en forten bouwen van zand, je kunt verhalen naspelen met speelgoed op het oppervlak, je kunt je verstoppen en er schatten in vinden. Elk spel is uniek, individueel, elke therapie heeft zijn eigen taal. Trouwens, over schatten. Glanzende knopen, glazen bollen, oude broches, kralen, sleutelhangers zijn zeer waardevolle spullen. Piraten willen ze stelen, tovenaars geven ze cadeau en draken bewaken ze. Begraven of verborgen, ze kunnen een figuur van stilte zijn, gevonden worden – dienen als het begin van een verhaal, begaafd – een bedankje worden. Ik bleef nog steeds een serieuze en diepe therapeut met rimpels op mijn voorhoofd en (ik wil het geloven) wijsheid in mijn ogen. Ik werk veel met ernstige problemen, moeilijke,.