Van de auteur: Een essay over zelfonderzoek, gepubliceerd op mijn website en in de blogosfeer. Er is een goed metaforisch verhaal over een man die zijn sleutels verloor op de straat 's nachts. Uit een volkomen natuurlijk verlangen begint hij er onmiddellijk naar te zoeken. Maar in de duisternis, in de schaduw van nabijgelegen huizen, wordt het al snel alarmerend en onaangenaam voor hem om ernaar te zoeken. Dus gaat hij naar de dichtstbijzijnde straatlantaarn en begint zijn zoektocht, in de lichtstraal die deze op de grond werpt. Nadat hij al verschillende keren heeft gezocht en nog steeds niet heeft gevonden, staat hij voor de keuze: zijn ogenschijnlijk vruchteloze zoektocht voortzetten waar wel licht is, of de schaduw gaan verkennen, een donker, onverlicht gebied. Na enig nadenken en kwellen vervolgt hij zijn zoektocht in de stralen van het lantaarnlicht. Wanneer je dit verhaal voor het eerst leest, wordt de oplossing vrijwel onmiddellijk duidelijk: de sleutels liggen hoogstwaarschijnlijk ergens in de schaduw. En het gedrag van de persoon lijkt volkomen belachelijk. Maar de waarheid van het leven is dat zoeken in het licht, zelfs zonder kans op succes en er veel energie aan te besteden, veel gemakkelijker is. Want in het licht is alles best goed zichtbaar. Maar in de schaduw, in het donker is niets zichtbaar, en daarom is het zoeken daar erg moeilijk. Moeilijk omdat het donker ingaan alarmerend en eng is. En veel mensen maken in het leven vaak een keuze ten gunste van wat gemakkelijk en eenvoudig is, en vermijden wat moeilijk is. Laten we ons nu voorstellen dat zulke, hier, Schaduw (met een hoofdletter), zulke onverlichte, onbekende, donkere gebieden in onszelf bestaan. De manier waarop we onszelf niet kennen. Of we weten het wel, maar we willen niet dat anderen ons zo zien. Het was dit deel van onze onbewuste persoonlijkheid dat Carl Gustav Jung, de beroemde psychoanalyticus en leerling van Freud, de Schaduw noemde. De schaduw maakt deel uit van het onbewuste, waar we alles onderdrukken wat voor ons onaanvaardbaar, onjuist en ontoelaatbaar wordt geacht. En wat is niet toegestaan? En waar komt dit vandaan? Vanaf de vroege kinderjaren is een van de basisbehoeften van een kind het kunnen verdienen van de aandacht en goedkeuring van zijn ouders (of andere belangrijke figuren die de ouderlijke positie bekleden). En om dit te bereiken is een kind in principe tot veel in staat. Maar elk kind heeft zijn eigen innerlijke potentieel, een reeks vaardigheden, een aanleg voor iets. Iemand is impulsiever en actiever, vatbaarder voor kattenkwaad en grappen. Iemand daarentegen is stil en kalm, geneigd een bepaalde routine te volgen. Sommige mensen hebben wiskundige neigingen, terwijl anderen meer naar de geesteswetenschappen neigen. En dit kan heel lang doorgaan. Alle kinderen zijn verschillend. Maar vaak is er in het ouderlijk gezin een bepaald ongeschreven stel regels. Hoe een kind in dit gezin zou moeten zijn. Wat is goed voor hem en wat is slecht. Wat ouders bereid zijn goed te keuren bij een kind en wat ze onder geen enkele omstandigheid zullen accepteren. Hoe flexibeler deze regels zijn, hoe meer ouders bereid zijn het innerlijke potentieel van hun kind te benutten, hoe meer het kind laat zien waartoe het van nature geneigd is. Sterker nog, hoe meer hij zichzelf toestaat te zijn wie hij is, omdat hij weet dat zijn ouders hem als zodanig zullen accepteren. Hoe conservatiever en inflexibeler deze regels en grondslagen zijn, des te vastberadener de ouders zijn in hun verwachtingen van het kind, des te meer het kind zich aan zijn ouders moet aanpassen. In wezen wordt hij wat ze willen dat hij is. En al het andere, wat niet aan de verwachtingen van de ouders voldoet, onderdrukt het kind in zichzelf. Onderdrukt, duwt het naar het onbewuste, houdt op ermee op te denken, zich ervan bewust te zijn en het op de een of andere manier met zichzelf te verbinden. En het gaat de Schaduw in. En als volwassenen weten we alleen dat dit is hoe we willen dat anderen ons zien. En dan, hoe we ook zouden willen dat iemand ons zou zien. En dit is het zeer ontoelaatbare waarmee we zijn begonnen. Laten we ons nu voorstellen dat het gebied van ontoelaatbaarheid bijvoorbeeld het vermogen omvat om zonder reden van enkele eenvoudige dingen in het leven te genieten. Of het vermogen om zich bepaalde dingen te veroorloven.