Van de auteur: over dankbaarheid Hoe kun je gegarandeerd een ander afhankelijk maken van jezelf? Zoek nauwkeurig uit wat het tekort is en geef het, zonder te wachten tot de ander erom vraagt. Als je het goed hebt geraden - je hebt precies gevonden en gevuld waar je dorst naar had, dan is verslaving bijna gegarandeerd. Omdat het voelt als een wonder, als een droom die uitkomt en alsof de ideale partner gevonden lijkt te zijn, die klaar is om daar te zijn en alles heeft wat nodig is voor geluk. De gevoelens van de gever zijn niet minder sterk. Hij vond een oplossing voor een schijnbaar hopeloze situatie. Hij was in staat een koppel te vormen met een man die, volgens alle aanwijzingen, niet eens een hint gaf van het vermogen om een ​​serieuze relatie aan te gaan. Ik heb het over alcoholisten, drugsverslaafden, gokkers, workaholics, degenen die nog geen lange ervaring hebben gehad met het leven met één partner - chronische valsspelers of seksverslaafden... en andere verslaafde individuen. Hoe sterker de honger naar wonderen, hoe verder we verwijderd raken van de realiteit. Hoe sterker de gevoelens wanneer dit wonder gebeurt en hoe meer we gekwetst raken als ze in ruil daarvoor iets van ons gaan eisen. Eén roept: “Oh, je bent ondankbaar! Ik heb alles voor je gedaan!” En de ander heeft zijn eigen troefkaart: "Ik heb het niet gevraagd"! Als ik leef, en ik weet van mezelf dat in mijn beeld van de wereld alle mensen verdeeld zijn in goed en slecht. De goeden zijn degenen die mij begrijpen, de slechten zijn degenen die het niet begrijpen of zelfs niet meer proberen te begrijpen. Ik kies intuïtief voor de eerste, bij hen kan ik mezelf zijn en bij hen is er hoop om te krijgen wat ik mis. Maar ik geef helemaal niets om hun gevoelens, ik geef om de mijne – ik voel me op mijn gemak en dat is alles. Ik ontvang de steun, sympathie, acceptatie en zorg die deze mensen met mij delen. Voor mij is het nu duidelijk dat dergelijke paren worden gevormd volgens het principe van complementariteit: de een heeft nodig maar vraagt ​​niet, de ander heeft en geeft. De één voelt zich nodig en geliefd door te ontvangen, en de ander door te geven. Maar de basis is niet een bewuste keuze, maar eerder het vermogen dat in de kindertijd is aangeleerd om niet te filteren wat ouders zeggen en doen. Als ik niet doe wat mij wordt opgedragen, verlies ik de liefde. En in het tweede geval, als ik niet raad wat ik nu moet doen, zullen mama en papa zich slecht voelen, wat betekent dat ik slecht ben en dat ze niet van me zullen houden. Ik moet alles nemen wat ze mij geven en er alles aan doen om mijn ouders een goed gevoel te geven. Dit vereist een enorme hoeveelheid middelen - niet voelen wat je voelt en zelfs niet proberen de mensen die het dichtst bij je staan ​​om hulp te vragen. Mensen die alles – zowel het slechte als het goede – als vanzelfsprekend hebben beschouwd, lopen het risico afhankelijk gedrag te ontwikkelen – van een ander die ook voor hen zal beslissen wat ze gaan eten, waar ze gaan werken, waar ze op vakantie gaan, enz., als dat niet het geval is. andere kun je vinden door de onophoudelijke controle van ouders die, wat je ook doet, en als je ze niet langer nodig hebt, je onafhankelijkheid en het recht om je eigen pad te kiezen niet accepteren, er een zeer groot risico bestaat om afhankelijkheid te ontwikkelen van substanties, werk, seks en andere objecten, die de illusie in stand houden van een relatie met hun ouders, en voor degenen die een vervanger voor hun ouders hebben gevonden, vervolgens met hun vervangers. Vervangers zijn precies degenen die alle mogelijke benaderingen van mensen kennen, degenen die zich totaal niet bewust zijn van hun behoeften, aangezien de belangrijkste taak van overleven het vinden van de code was in een steeds complexer wordend spel: “Ik voel me slecht! Je moet iets doen waardoor ik me goed voel.” Deze mensen voelen zich niet compleet alleen, hun bestaan ​​hangt af van het welzijn van een ander - hun missie is om een ​​ander te helpen, zijn probleem op te lossen, voor hem te leven, ze weten precies hoe anderen moeten leven. Als we deze relatie in slow motion bekijken, zullen we bij elk paar ongevormde behoeften krijgen - de een besefte nog niet wat hij nodig had, en de tweede gaf alles wat hij had zodat iets zeker zou werken. De eerste is tijdelijk bezig met het verwerken van wat er is gebeurd, de tweede analyseert de effectiviteit van de beïnvloedingsinstrumenten op de partner. Wat God ook verbiedt, een van hen beseft dat ze niet hun eigen leven leiden en dat ze dat ook nooit zullen doen.