Van de auteur: Waar komt zoveel woede en wreedheid in ons vandaan? Ik geloof dat de oorzaak een overdaad aan pijn is. En de reden ervan is een sterk verlangen dat onbeantwoord blijft. Als je een halve dag niet hebt gegeten, doet je maag gewoon pijn. Wat als je drie dagen niet eet? Je zult erg boos of apathisch zijn. En als we voedingsproblemen niet negeren, duwen en onderdrukken we vaak veel verlangens, behoeften en pijn in relaties met mensen. En als gevolg daarvan raken we verbitterd. Psycholoog Vladimir Vakhrameev - over wat leven met een handicap hem leerde. Vladimir Vakhrameev, een Perm-psycholoog en muzikant, kreeg een dwarslaesie, waarna hij in een rolstoel terechtkwam. Nu, na verschillende revalidatiecursussen en lessen fysiotherapie, kan hij lopen, maar niet voor lang, met behulp van een rollator en voetsteunen. Hij verzekert echter: pijn en beperkingen hebben hem veel geleerd, en die val van een hoogte werd een stap naar een ander leven. Tegenwoordig blijft Vladimir werken als psycholoog: hij accepteert cliënten, schrijft samen met de zijne artikelen over herstel van een blessure collega's richtte hij zijn eigen psychologische filmclub op en lanceert eind november een trainingsprogramma “The Art of Being Alive.” “Kruip voor eventuele verwondingen naar mensen toe – We kunnen nog lang praten over de redenen voor wat er is gebeurd.” voor mij, en alles zal niet nauwkeurig genoeg zijn. Veel omstandigheden - zowel intern als extern - kwamen eenvoudig samen op deze dag, op deze plek. We gaven psychologische training in de natuur, op een verbazingwekkende pittoreske plek - op de basis van Ust-Koiva. De laatste dag oefenden we bij de rotsen. Toen ze aankwamen, verspreidden mensen zich over het gebied, er was een pauze en ik besloot de berg te beklimmen, waar ik al meerdere keren in mijn leven was geweest. Ik klom naar de top, wilde opstaan, mijn handen overgeven en schreeuwen, maar had geen tijd. Bovenaan zat een sneeuwkap die naar beneden ging, en ik vloog ermee, vanaf ongeveer de hoogte van een gebouw van vijf verdiepingen viel ik. In een soort shock begon hij naar mensen toe te kruipen. Het is erg gevaarlijk om dit te doen als je een dwarslaesie hebt, maar het alternatief was bevriezen. En over het algemeen is dit bij elke shock heel zeker, niet alleen fysiek, maar ook psychologisch - om naar mensen toe te komen, kroop ik naar buiten, ze merkten me op. Er was een man in ons bedrijf die eerder bij het Centrum voor Rampengeneeskunde had gewerkt, en hij kon de situatie vakkundig beoordelen. Ik raakte mijn benen aan en het werd duidelijk dat ik ze niet kon voelen. Ze namen me mee op een sneeuwscooter en een slee naar het dichtstbijzijnde dorp, waar ze me op een tafel in een van de huizen legden en wachtten tot de ambulance arriveerde. “Toen ik de verpleegster vroeg: “Wat is het doel van mijn verblijf in de ziekenhuis?” Ze antwoordde: “Om mij weer op de been te krijgen.” Toen dacht ik dat het letterlijk was. Ik schreef zelfs aan klanten en collega's dat ik over 3-4 weken zou arriveren, met het verzoek onze projecten een tijdje uit te stellen... Maar de tijd verstreek. Ik stelde mezelf deadlines: een maand, drie maanden, zes maanden. Nu zal het beginnen, nu zal ik het doen, het zal helpen... Misschien wachtte ik op een wonder. Maar na verloop van tijd kwam het besef dat er geen wonder zou gebeuren, en de prestaties die ik heb geboekt op het gebied van revalidatie zijn het resultaat van mijn inspanningen. Toen ik in de rolstoel zat, was ik erg blij. Daarvoor lag ik drie maanden in bed. Mijn vriendin en mijn moeder namen mij om beurten liggend op een brancard mee voor een wandeling. Ik verheugde mij over de vooruitgang en elke gelegenheid om mijn eigen wil te hebben. Toen ik mij, zij het in een rolstoel, zelf door de gang kon bewegen, was ik ontzettend blij dat ik nu verantwoordelijk was voor mijn eigen beweging in de ruimte. Wat er gebeurde was een gevolg van de keuzes die ik in mijn leven maakte. En de manier waarop ik nu herstel en tot leven kom, maakt ook deel uit van de manier waarop ik mezelf behandel. Ik heb geen superidee: opstaan, gaan en koste wat kost aan iedereen bewijzen. Nee, ik ben geïnteresseerd om tot leven te komen in de veel bredere zin van het woord. ‘We behandelen het lichaam als een machine om doelen te bereiken.’ Maar niet na de val. Vlak voor hem. De val was een schok, een waarschuwing. Misschien zelfs een kans en de nodige druk zodat ik sommige dingen ga beseffen en mezelf anders ga behandelen. We scheiden bijvoorbeeld heel sterk ziel en lichaam. En dat is het nietmijn enige probleem is dat dit een ziekte van een generatie is. We behandelen het lichaam als een machine die doelen bereikt. Er ontstaat een sterke splitsing, de persoon identificeert zich met externe doelen en verliest volledig het contact met zijn echte gevoelens en emoties. Die reis naar de rots was iets soortgelijks. In naam van een doel, in naam van het verlangen om jezelf en de wereld iets te bewijzen. Misschien was het verlangen niet slecht, maar de methode was ongepast. Ik heb niemand iets bewezen, maar heb alleen mezelf verwond. De val keerde mij sterk naar mezelf, naar mijn lichaam, naar het gevoel van mijn eigen aanwezigheid in de wereld, naar de verantwoordelijkheid daarvoor. Voor de val was er paniek. Ik moest rennen om op tijd te zijn... Het maakt niet uit waarom, waar dan ook. Vandaag bracht een cliënt in een gesprek tijdens een consult een goede metafoor naar voren. Ze had een droom dat ze op het station stond te wachten op een trein en was erg bang dat die niet zou komen. Tegelijkertijd is het absoluut onduidelijk waar deze trein heen gaat en waarom ze hem nodig heeft, maar ze maakt zich nog steeds zorgen. En op een gegeven moment wordt hij het wachten beu, draait zich om en kijkt achterom. En daarachter ligt een dorp, mensen... Het leven Mijn ervaring met beperkingen maakte duidelijk: om iets belangrijks te vinden, hoef je je niet snel en ver te haasten. Alle meest waardevolle dingen bevinden zich in mij en naast mij. Het is voldoende om op te merken, te erkennen en te leren omgaan met wat is. De vraag is: open je je ogen ervoor of wacht je altijd op een magische trein die je naar God weet waar brengt? Vandaag ging ik wandelen met mijn vriendin. En ik voelde me zo goed! Vroeger zou ik een miljoen van dergelijke bewegingen hebben gemaakt, maar ik zou het voordeel dat mij werd gegeven helemaal niet op prijs hebben gesteld. Het ontkomt niet, nee. Wij zijn het die het voorbij laten gaan, er doorheen rennen, het doorgeven. “Ik ben niet beledigd door de staat” - Ja, in Europa is het veel gemakkelijker voor een persoon in een rolstoel om te leven. Maar we zijn nog niet van plan om te vertrekken. Er was een idee om naar de Krim te verhuizen, de omgeving is daar ook toegankelijker en er zijn vrienden, maar ik houd echt vast aan de lokale professionele gemeenschap. Ik heb nog nooit zo'n benadering van het denken ontmoet en een persoon die zoveel met mij zou resoneren. Hiervoor ben ik bereid hier te blijven. Op de Krim zou het makkelijker zijn, ik zou bijvoorbeeld een elektrische scooter kopen en elke avond langs de branding racen... Maar er zijn dingen die belangrijker zijn dan heen en weer rijden op een elektrische scooter contact met collega's via internet. Maar dan zou het contact met de gemeenschap veel slechter zijn. Zelfs een consult via Skype is helemaal niet hetzelfde als een persoonlijk consult. En nog meer het werk van het begrijpen en onderzoeken van ervaringen. Vandaag is het belangrijk voor mij om hier te blijven. En de beperkingen... ik merk ze steeds minder naarmate ik geïnteresseerd raak in iets interessants. Ik word niet beledigd door de staat. Deze nuance is belangrijk. Ik begrijp dat mijn toestand aan het herstellen is van enkele van de ernstigste trauma's die zich de afgelopen 100 jaar hebben voorgedaan. En het is belangrijk voor mij om uit de schijn te stappen en mezelf verantwoordelijk te vinden. Het is mijn taak om mensen te helpen tot bewustzijn te komen. Het is mijn verantwoordelijkheid om mijn werk goed te doen. Dat is alles. En als ik deze kant op ga, irriteren stoepranden mij niet. Ik voel me onderdeel van deze stad, ik voel me er verantwoordelijk voor, ik probeer mezelf en de mensen om me heen beter te maken op mijn plek. Om op zijn minst een beetje uit de zielloosheid, het nihilisme en de apathie te komen waarin, volgens mijn gevoelens, een aanzienlijk deel van de bevolking van het land zich bevindt en waarin ik het grootste deel van mijn leven heb gezeten avatars” - We zijn erg verdeeld en weten niet hoe we moeten onderhandelen. Op de een of andere manier was ik niet in een heel goed humeur, om middernacht speelde ik wat blues op de gitaar. Er kwam een ​​buurman van de verdieping erboven. Hij begon zo hard als hij kon op de deur te bonzen, begon toen te schreeuwen dat hij de politie zou bellen, en vervolgens sneed hij al mijn draden door. De volgende dag had ik de keuze: meedoen aan de oorlog of proberen iets anders te doen. Ik heb voor de tweede gekozen. Ik ging naar hem toe en praatte. Het was voor mij aan de ene kant belangrijk om te zeggen dat ik ongelijk had, maar aan de andere kant om mijn grenzen niet te verliezen, om mijn waarheid over te brengen en te zeggen dat het niet de bedoeling is om dingen op die manier op te lossen. Nu ben ik zelfs blij hem te ontmoeten. We schudden elkaar met plezier de hand, kunnen even kletsen bij de ingang en ik begrijp hoe geweldig het is dat het gelukt istemper je eigen trots. Maar ik had ook veel arrogantie. Waarom hebben we zoveel woede en wreedheid? Ik geloof dat de oorzaak een overdaad aan pijn is. En de reden ervan is een sterk verlangen dat onbeantwoord blijft. Als je een halve dag niet hebt gegeten, doet je maag gewoon pijn. Wat als je drie dagen niet eet? Je zult erg boos of apathisch zijn. En als we voedingsproblemen niet negeren, duwen en onderdrukken we vaak veel verlangens, behoeften en pijn in relaties met mensen. En als gevolg daarvan raken we verbitterd. Een ander probleem is dat mensen hun problemen niet oplossen, en dat de energie die wordt besteed aan het oplossen ervan wegvloeit door de discussie over bepaalde gebeurtenissen waarbij ze niet direct betrokken zijn. Daarom kunnen man en vrouw tegenwoordig bijvoorbeeld ernstig ruzie maken en ruzie maken over de gebeurtenissen in Oekraïne. We zien overal zoveel verschillend nieuws over omwentelingen in verschillende delen van de wereld, dat het lijkt alsof we direct betrokken zijn bij alles wat er gebeurt. Wij zijn degenen die raketten naar Syrië sturen. Wij zijn degenen die vechten in Oekraïne. Een persoon begrijpt niet meer waar hij is, wat hij beïnvloedt en wat hij niet doet. En het ergste van alles is dat hij al deze externe gebeurtenissen veel beter begint te begrijpen dan waar hij direct bij betrokken is. In relaties met dierbaren zijn moderne mensen zich bijvoorbeeld over het algemeen niet bewust van hun ware grootte - we leven in het tijdperk van avatars. En het is veel gemakkelijker om een ​​succesvol imago op een sociaal netwerk te creëren dan om met echte moeilijkheden om te gaan. Maar het is nog erger als je zelf in dit beeld begint te geloven. Vervolgens zullen alle inspanningen worden besteed aan het behoud ervan. En tegen de achtergrond ervan blijven er nog veel onopgeloste problemen over die ons uiteindelijk zullen verpletteren. Dat wat de ziel en het lichaam pijn doet, is de betekenis - ik hou van mensen die op zoek zijn naar betekenis. Maar de vraag is: is deze zoektocht niet een puur rationeel-intellectuele constructie? Mijn lichaam doet pijn, mijn ziel doet pijn, ik heb problemen in relaties met dierbaren, het gaat niet goed met mij op het werk, en ik probeer een magische betekenis te vinden die al mijn lijden zou rechtvaardigen. Voor mij is de betekenis dat niet om lijden te rechtvaardigen, maar om het te herkennen, te ervaren en de oorzaken ervan te begrijpen. Omdat ons lijden een schreeuw van de ziel is over wat echt belangrijk is. En pijn, zowel lichamelijk als geestelijk, is een zeer sterke behoefte. Om de een of andere reden herkennen we het bij het aanraken van eenvoudige en alledaagse dingen (bijvoorbeeld honger), maar we onderdrukken pijn van een andere aard liever. Eén manier is jezelf te vermaken en af ​​te leiden door aanhanger te worden van de consumptiemaatschappij. De andere is om het allemaal met een bepaalde betekenis te rechtvaardigen: ja, ik voel me slecht, maar ik heb een geweldige missie, ik ben tegen beide paden! Want waar je ziel pijn aan doet, waar je lichaam pijn aan doet - dit is jouw bedoeling! Dit is waar je mee te maken krijgt! Dit is jouw missie. Toen mijn gevoeligheid begon te herstellen, begonnen mijn benen erg pijn te doen. Het was een constante zeurende pijn. Ik raakte geïrriteerd, gespannen en er verscheen veel woede in mij. Ik besloot toen - nou ja, ook al doet het me zoveel pijn, maar ik zal een krachtige specialist worden, ik zal veel geld verdienen... Het was een poging om aan mezelf te ontsnappen. Maar ik slaagde erin deze pijn onder ogen te zien en aan mijn benen te vragen: waar heb je last van?! Ik heb minstens twee belangrijke antwoorden gevonden. De eerste ligt voor de hand: je moet meer bewegen. En ik begon meer fysiotherapie te doen, lopen, in de simulator staan, kruipen. En het andere deel gaat over het opnieuw vastmaken van deze benen aan jezelf na een blessure. Omdat dit een hele grote verleiding is: iets dat pijn doet en er niet zo mooi uitziet als voorheen, moet worden afgewezen. Nu denk ik dat elke pijn of elke traumatische gebeurtenis een ‘ticket’ is dat het lot je heeft gegeven voor iets belangrijks. Dit is een kans om je leven te veranderen. Het leven brengt ons allemaal vroeg of laat uitdagingen. Maar de meeste mensen gooien zulke kaartjes weg en denken dat hen iets belangrijkers te wachten staat dan pijn in de onderrug. En over liefde zat Vladimirs verloofde, fotograaf Ksenia Zhukova, in de kamer. Ze zweeg bijna de hele tijd, alleen op de vraag hoe lang ze op de ambulance wachtten antwoordde ze rustig: “Meer dan een uur...” Ze zijn al vier jaar samen. Ksenia was eerder bij Volodya