Een verhaal uit mijn therapeutische praktijk. Een 45-jarige vrouw kwam naar mij toe. Ogenschijnlijk erg moe en besteedde ze al haar tijd en energie aan werk en gezin, er was zelfs geen minuut meer over om uit te rusten - wat de oorzaak werd van haar gezondheidsproblemen. Tijdens de therapie ontdekten we tijdens gezamenlijk werk veel van wat haar voortdurend rende en iets deed. Helaas weten de meeste mensen niet hoe ze het tempo van hun leven zo moeten vertragen dat ze het gevoel krijgen dat ze moe zijn en onder druk staan. de druk van het leven, het geloof in de noodzaak om te blijven leven zoals ze voorheen leefden, aangezien hun voortbestaan ​​ervan afhangt. Als ze zich moe voelen, zijn ze bang dat ze het gevecht niet kunnen voortzetten. De meeste mensen kunnen niet tegen zichzelf zeggen: “Ik kan het niet.” Toen ze nog kinderen waren, werd hen geleerd dat het zeggen van ‘ik kan niet’ een erkenning van een nederlaag was en betekende dat ze de liefde niet waard waren. Maar het meest interessante was de sessie waarin ik haar voorstelde niets te doen, gewoon te gaan liggen en zichzelf te voelen. Ze verzette zich daar lange tijd tegen, maar toen ze zichzelf eindelijk toestond te ontspannen, gebeurde er een wonder. Ik keek naar haar gezicht - het werd gladder, opgefrist en zag er 5 jaar jonger uit. Haar gelaatstrekken werden zachter en haar gezicht veel mooier. Wat ik zag schokte mij. Ik las over de cosmetische effecten van therapie, maar het met eigen ogen zien was zo geweldig. En mijn cliënt hield van haar innerlijke ervaringen. Ze zei dat ze vrede en rust ervoer en nu weet ze van binnenuit wat ze mist. Door je te concentreren op de noodzaak om vrede en geluk nu en hier te bereiken, en niet ergens en ergens, merk je dat het heden helemaal bij je past.