Het verhaal is fictief, alle toevalligheden zijn toevallig. "Ik word het lawaai beu, de stemmen van kinderen, het is zelfs moeilijk voor mij om meerdere keren per dag naar het woord 'moeder' te luisteren, want als ik dit woord hoor, begrijp ik dat ze weer iets van mij willen 'eten' , iets “Ik loop door het appartement en ga langzaam dood, door het afval, door de sporen van kinderactiviteiten, door verspreide dingen en speelgoed. Ik heb niet eens de kracht om te schreeuwen en weerstand te bieden, ik ga gewoon langzaam dood binnen,” zei Lilya tijdens het consult. De tranen verschenen in haar ogen en stroomden langs haar neus en wangen. Lily heeft twee kinderen van dezelfde leeftijd, een jongen van 4 jaar en een meisje, ze is bijna 3 jaar oud. Toen Sasha werd geboren, waren Lilya en haar man erg blij met hun langverwachte zoon. Lilya is een angstig persoon en bereidde zich voor op het ergste. En ze was bang om tijdens de bevalling te sterven en gek te worden van pijn en vermoeidheid, en was erg bang om een ​​ziek kind te baren. Sasha's eerste maanden waren moeilijk: koliek, pijnlijke voeding, chronisch gebrek aan slaap. Maar het belangrijkste was dat hij een gezonde, knappe man was, en Lilya stierf niet en werd niet gek. Zowel de succesvolle geboorte als de overlevende baby gaven haar zelfvertrouwen: “Ik kan het!” En ze ‘ging bewust voor de tweede’. Een bevriende arts steunde dit idee: “Ja, je kunt onmiddellijk ‘wegschieten’ en dan herstellen.” En Lilya zelf, het enige kind in het gezin, was ervan overtuigd dat haar zoon niet zozeer de meest merkwaardige en dure dingen nodig heeft, maar eerder een broer of zus nodig heeft, een speelkameraadje, een naaste persoon, naast mama en papa. Maar Lilya had niet verwacht dat alles zo snel zou lukken. En toen Sasha nog maar 6 maanden oud was, ontdekte ze dat ze weer zwanger was. Opnieuw misselijkheid en toxicose. Pas nu het niet meer mogelijk was om te gaan liggen, niet om te rusten, eiste Sasha bijna voortdurende aandacht op. Lila had geluk met haar man, hij hielp haar. Maar zelfs deze hulp was niet genoeg. De ouders van zowel Lily als Ilya (echtgenoot) bleven in een ander land. Toen Stella werd geboren, werd er een oppas voor Sasha uitgenodigd. Maar Lila vond het niet leuk dat ze haar 1,5-jarige kind een telefoon gaf of vaak zelf aan de telefoon ging zitten terwijl hij rustig met speelgoed speelde. Een andere oppas gaf haar baby een pak slaag toen hij wanhopig iets van haar eiste. En Lilya besloot het zelf aan te pakken... Ze wendde zich tot een psycholoog toen haar toestand haar bang begon te maken. Het eten begon smakeloos te lijken, de stemmen van de kinderen begonnen haar te irriteren, 's ochtends was ze al moe en wilde ze niet uit bed komen. Volgens de Beck-test hebben we psychogene depressie van matige ernst geïdentificeerd. Dit betekent dat de oorzaak van depressie niet een onbalans van neurotransmitters is, maar een levensstijl en mentale uitputting. Maar dit betekent niet dat de toestand van het lichaam er niets mee te maken heeft. Ik raad nog steeds aan om je door een huisarts of huisarts te laten onderzoeken, waarbij je de schildklierhormonen, het ferritine-, eiwit- en magnesiumgehalte in het bloed controleert. Toen ze terugkwam met “normale” resultaten, raakte ik er nog meer van overtuigd dat de voornaamste oorzaak van haar aandoening chronische vermoeidheid was. De aanpassingsmechanismen van haar lichaam en psyche zijn uitgeput. Zwangerschap en bevalling brengen veel stress met zich mee, zij het positief. Chronisch slaapgebrek is ook stress, waardoor de reserves van het lichaam en de psyche worden uitgeput. Ook het aanpassen aan een nieuwe rol als moeder vergt veel inspanning. Wat kan ik zeggen, het is een grote last om dagelijks naast een hulpeloze baby te zijn, aan wie in theorie alles kan gebeuren en die simpelweg niet kan overleven zonder een volwassene. Je kunt dit alleen beu worden. Om nog maar te zwijgen van het feit dat het huis, het dagelijks leven, het koken en uw eigen gezondheid aandacht vereisen. Als moeder van drie kinderen weet ik dit niet alleen uit boeken... Wat moet ik doen, hoe kan ik Lila helpen? Ik stel mijn “magische” vraag: “Wat wil je?” Ik stel deze vraag graag omdat het de emotioneel-wilssfeer in een persoon ondersteunt, het ‘It’ in de theorie van de psychoanalyse, het ‘Id’ uit de Gestalt-benadering. In dit kinderlijke, levende, soms ‘dierlijke’ deel van ons wezen bevindt zich onze vitale energie. En het is belangrijk om het voor onszelf te ‘eigenen’ en het te richten op datgene waarin we geloven, op wat we als goed en correct beschouwen. “Ik wil gewoon rust en stilte, zodat niemand mij lastig valt.” - Vertel ons over +79110250364