Dit artikel is een logische voortzetting van het vorige, gewijd aan de methodologie en stadia van CGT-therapie voor psychotische stoornissen bij schizofrenie. Meer details zijn te vinden op de link. Een van de eersten die zich bezighielden met psychotherapie van wanen waren Kingdon en Turkington. In 1994 vormden zij de basispostulaten en principes van waantherapie. Deze auteurs suggereren dat het klassieke concept van waanvoorstellingen, volgens welke waanovertuigingen niet met psychologische middelen kunnen worden veranderd, dat wil zeggen dat het bespreken met de patiënt over zijn waanovertuigingen op zijn best nutteloos is. en in het slechtste geval schadelijk is, is onjuist. Integendeel, zij beweren dat het bespreken met de patiënt van zijn waanvoorstellingen en de omstandigheden waarin deze zijn ontstaan, en het aanbieden van alternatieve verklaringen voor de ontwikkeling van psychotische symptomen, een sleutelstap in de behandeling is. Daarbij gaven ze de basisprincipes aan voor een succesvolle psychotherapie van wanen: 1. Een empathische, gevoelige, warme, open en onvoorwaardelijk accepterende houding van de therapeut;2. Ervaring met het werken met psychotische patiënten en kennis van psychotische symptomen;3. Nauwkeurige verbale expressie en volgorde van manifestatie. Het is belangrijk om de ervaringen van de patiënt niet verbaal of non-verbaal te confronteren of uit te dagen. De therapeut moet alle uitspraken van de patiënt zonder vooroordeel behandelen, maar als mogelijkheden die gezamenlijk moeten worden overwogen. Als een patiënt bijvoorbeeld beweert dat hij wordt gevolgd, moet de therapeut niet zeggen dat hij ongelijk heeft, maar hem vragen (verduidelijk het symptoom) op grond waarvan hij dat denkt;4. Accepteer dat de therapeut en de patiënt het misschien niet met elkaar eens zijn. Wanneer de patiënt aandringt op een bepaalde verklaring, moet de therapeut deze aanvaarden als zijn mening, waar hij recht op heeft. Aan de andere kant moet de patiënt ertoe worden gebracht te erkennen dat de therapeut ook recht heeft op zijn eigen mening, die verschilt van die van de patiënt;5. Weet hoe je je tactisch moet terugtrekken. Wanneer een patiënt zich te zeer druk maakt over een bepaald onderwerp, kan het voor de therapeut nuttig zijn om afstand te nemen van het onderwerp en de patiënt gerust te stellen door hem te vertellen dat er later op terug kan worden gekomen;6. In staat zijn een stroom psychotisch materiaal te accepteren. Vooral in het begin wordt de therapeut vaak overweldigd door de hoeveelheid onbegrijpelijke psychotische symptomen die hij niet begrijpt. Hij moet zich concentreren op het geleidelijk analyseren en begrijpen van deze symptomen en niet toegeven aan wanhoop;7. Wees gebaseerd op het cognitieve model van de psyche. Door het gebruik van schriftelijk materiaal en specifieke voorbeelden legt de therapeut de patiënt geleidelijk uit hoe zijn emoties en gedrag worden veroorzaakt door zijn eigen gedachten en interpretatie van een bepaalde situatie. Omdat gedachten en interpretaties veranderd kunnen worden, kunnen gevoelens en handelingen in een bepaalde situatie ook veranderd worden. Tijdens de therapie moet de patiënt beseffen dat zijn meningen kritisch gezien kunnen worden als hypothesen, die in een bepaald geval misschien niet waar zijn. Omdat iedereen fouten kan maken, is het noodzakelijk om samen met de patiënt een andere mogelijke beoordeling te overwegen, en misschien zal een andere beoordeling van de situatie of hemzelf ertoe leiden dat de patiënt zich beter voelt. Om de inhoud van de waan te begrijpen, moet men zich op de periode concentreren van de vorming ervan. Vragen moeten zeer correct worden gesteld, omdat ze vaak over zeer pijnlijke onderwerpen gaan. Naast informatie over de gebeurtenissen en het tijdstip van de waan, is het ook noodzakelijk om de houding, waarden en ambities van de patiënt tijdens deze periode te bestuderen. - zijn zogenaamde cognitieve schema's - omdat de vorming van de waan vaak een bedreiging inhoudt voor de belangrijke levenswaarden van de patiënt (zoals in het geval van de patiënt die ervan overtuigd was dat hij tijdens de therapie werd gecontroleerd). de cliënt moet geleidelijk tot de volgende conclusies komen: 1) Hij is in staat te onderkennen dat de waanvoorstelling zijn mening is, en niet een onbetwistbaar feit. 2) Hij realiseert zich dat deze overtuiging een reactie is op bepaalde gebeurtenissen in de zijne;]