Laten we op afstand een gesprek over dit onderwerp beginnen. Dit komt rechtstreeks uit de diepten van de tijd. Hoe was het vroeger? Consistent en transparant. Het kind groeide op, de puberteit vond plaats, daarna duurde de periode van voorbereiding op de volwassenheid en de zoektocht naar een partner - niet erg lang echter... Daarna - een bruiloft, ontmaagden, nou ja, dat is alles. Dan - de geboorte van kinderen, maar dit is een ander verhaal, niet direct gerelateerd aan het huidige onderwerp. Er werd aangenomen dat er één partner zou zijn. Nou ja, onder ongunstige omstandigheden - twee of drie, opeenvolgend. In ieder geval voor vrouwen was het een zeer strikt vereistescenario. Bij ons is het anders. Op hun zestiende trouwen, zoals ooit gebeurde, maar heel weinig mensen, en wel in de letterlijke zin. Maximaal twintig is in het algemeen ook niet veel. Maar hoe zit het ermee? School afmaken, een opleiding volgen, heen en weer... En een carrière? Hoe zit het met een auto, een appartement, een datsja? Als gevolg hiervan wordt de ‘sociaal goedgekeurde’ huwbare leeftijd dichter bij de dertig gebracht. Nou ja, en niemand verwacht van een vrouw dat ze maagd blijft tot ze dertig is... Daar zullen we het over hebben dit in meer detail in het volgende hoofdstuk. Nu hebben we het over iets anders. Over het feit dat meisjes er tegenwoordig naar streven om vóór de bruiloft te 'opwerken' - alsof ze in een race met mannen zijn. Hoe meer je probeert, hoe beter. Nee, nou ja, echt waar, je kunt niet onschuldig zitten wachten op hem-die-weet-wie. Wat bovendien onbekend is wanneer het zal verschijnen. Ze zullen lachen! En er zijn zoveel verleidingen... En alles is beschikbaar... Mmmm... Maar hoeveel problemen komen voort uit het feit dat ze proberen mannen en vrouwen gelijk te maken. Kijk maar naar de demografische situatie in de wereld. De landen waar mannelijke en vrouwelijke modellen “gelijkgesteld” en gemengd zijn, of beter gezegd: een mannelijk model is gecultiveerd voor beide geslachten, zijn op weg naar... uitsterven. Wel, ja. Kijk naar West-Europa: er is een wijdverbreide negatieve bevolkingsgroei. Tegelijkertijd vergroten de volkeren die ‘unisex’ het bos in hebben gestuurd voortdurend hun aantal en bevolken ze (dankzij de goede oude emigratie) landen waar mannen en vrouwen ‘gelijk’ zijn, en daarom hebben ze zelf moeite met reproduceren in Rusland De demografische gegevens zijn beter, maar een ander probleem broedt op een probleem dat onze mensen bij de wortels zou kunnen vernietigen. “Vrouwen zijn gek geworden, ze krijgen alleen maar meisjes”, vertelde een hoge functionaris ons ooit in een privégesprek, die medische statistieken van de afgelopen jaren was tegengekomen. In Rusland zijn dat momenteel gemiddeld vijf meisjes geboren voor elke jongen. Wat betekent dit? In de nabije toekomst kan zich een demografische catastrofe voordoen. Welnu, er is natuurlijk nog een andere optie: misschien worden harems in ons land gelegaliseerd. Dan komt alles goed. Eén jongen, vijf meisjes: een normale verhouding. Vrouw voor maandag, vrouw voor dinsdag, enzovoort. En twee dagen voor de man om te rusten en psychologische revalidatie. En de vijf schoonmoeders zouden van het gezin moeten worden gescheiden en geïsoleerd in een speciale datsja, waar veel bedden en fruitbomen staan... Maar zonder ironie gesproken: de situatie is inderdaad zeer ernstig. De verhouding tussen mannen en vrouwen... hmm... laat nu al veel te wensen over. Er is een echte strijd voor mannen. Het aantal gescheiden alleenstaande vrouwen met dochters is ronduit beangstigend. Veel vrouwen weigeren bewust een echtgenoot te vinden; het gemakkelijkst nemen ze de rol van minnares op zich, in de hoop dat de man op een dag zijn vrouw zal verlaten. En als de situatie niet verandert, riskeert het Russische volk helemaal te verdwijnen. Maar niet omdat iemand van buitenaf die zo slecht is, ons zal komen veroveren, nee. Denk maar eens na: de eerste tekenen van een gevaarlijk fenomeen voor ons zijn al verschenen in het Verre Oosten. Er zijn daar aanzienlijk minder mannen dan vrouwen. De Chinezen nemen massaal (en met veel plezier) Russische vrouwen tot echtgenote. Natuurlijk, wie zullen de kinderen zijn? Ja, Russischsprekend Chinees. Over een paar generaties, als de Russische moeders sterven, zullen er alleen maar Chinezen zijn die twee talen spreken. En er zullen daar eenvoudigweg geen Russen meer zijn. Aan de andere kant, veel dichter bij het Europese deel van Rusland ligt de Kaukasus, waar alles ook in orde is met de omvang van de mannelijke bevolking. En hier is het hetzelfdede situatie is dezelfde als in het Verre Oosten. En het punt gaat in feite niet over de Chinezen en niet over de Kaukasiërs. Wij hebben helemaal niets tegen hen. Het komt erop neer dat er niet genoeg mannen zijn in Rusland en dat er steeds minder jongens worden geboren. Dat wil zeggen, er ontstaat een vacuüm dat op de een of andere manier zeker zal worden opgevuld... Maar waarom worden er zo weinig jongens geboren? Het komt allemaal voort uit minachting en haat voor mannen, gevoelens die vrouwen van generatie op generatie doorgeven, ongeveer – en heel duidelijk – sinds de Tweede Wereldoorlog. Of misschien begon het proces zelfs al eerder... Stel je de situatie voor na de Grote Patriottische Oorlog. Er zijn bijna geen mannen meer. De verhouding tussen vrouwen en mannen bedroeg op sommige plaatsen twaalf op één. Kun jij raden wat daar aan de hand was? De echtgenoten werden weggevoerd, afgeslagen en met een haak of een staf aan zichzelf vastgebonden. Alles om die “ene” voor jezelf te grijpen en “de enige” te worden... Mannen werden weggehaald bij hun families, ze werden veracht omdat ze er ooit waren vertrokken, ze werden heimelijk gehaat en brachten meisjes ter wereld. Het is al lang bekend dat als een vrouw ontevreden is over een man, ze een meisje baart, en als ze tevreden is, dan een jongen. Meisjes groeiden op en leerden van hun moeders mannen te verachten en te haten. Kinderen begrijpen nooit waarom hun ouders zich zo gedragen en of het de moeite waard is om ze gewoon te kopiëren, te imiteren, zelfs onbewust. Laten we zeggen dat dit in de Kaukasus niet is gebeurd. Er zijn minder mannen - er zijn veel gezinnen verschenen, waar er één man en meerdere vrouwen zijn. Gelukkig stond de religie hen dit toe. Op het grondgebied van Rusland was er nog een "religie": het communisme. Nivellering. Eén man, één vrouw, gemaakt in de USSR. Degenen die niet sterk in het communisme geloofden, hadden een alternatief: het orthodoxe christendom. Hetzelfde communisme, alleen vanuit een andere hoek. Als gevolg hiervan verwoestten deze twee gevaarlijkste ‘mentale virussen’ het lot van de meeste mensen die de Grote Patriottische Oorlog hebben overleefd en daarna zijn geboren. Gedragspatronen zijn verankerd geraakt, alsof ze verankerd zijn in de vrouwelijke en mannelijke psyche. En we komen dicht bij het hoofdonderwerp van het gesprek. Tot zover de kronkelige paden in het moderne Rusland. Ja, ja, zoals je al begrijpt, is dit voor onze hedendaagse Russische vrouw geen alcohol, drugs en ‘slecht’ gezelschap. Nee, helaas is het “kronkelige pad” voor de meeste van onze meisjes het herhalen van het lot van hun eigen moeder. Dit ‘kronkelige pad’ kan in principe in slechts drie woorden worden beschreven: studeren, trouwen, scheiden. Of in vier woorden: universiteit, huwelijk, dochter, scheiding. Deze situatie is verkeerd en de ongunstige gevolgen ervan strekken zich zeer ver uit. Het is gewoon niet nodig om hier iemand de schuld te geven: noch vrouwen, noch hun moeders, noch echtgenoten. Nee. Wij schrijven hierover voor iemand anders. De huidige situatie moet veranderd worden. De eerste stap naar verandering is het bewustzijn van de situatie in zijn geheel en zonder verfraaiing. Zonder bewustzijn is er geen verandering in welk systeem dan ook mogelijk. Bovendien in een vertrouwd, comfortabel en beproefd systeem. Waarom de gebaande paden verlaten en het onbekende ingaan? Hiervoor zijn redenen nodig. Begrip. Kennis. Want als je erachter komt dat je mooie, comfortabele schip ‘Titanic’ heet, dat het pittoreske pad waarlangs je loopt naar een hol van kannibalen blijkt te leiden, dan hoef je niet te twijfelen of te hopen op een wonder. In de taal van bepaalde kringen is het noodzakelijk om het eens te proberen, de stap te zetten en naar de Haza te rennen, waarbij je een stoffig spoor achterlaat tot aan de horizon. Dat wil zeggen, werk met je eigen psyche en verander het model ‘instituut, huwelijk, dochter, scheiding’ in het model ‘liefde, echtgenoot, jongen, jongen, jongen, meisje, meisje... gelukkig gezinsleven.’ Mannen verlaten zulke vrouwen niet - ze willen voor altijd bij hen blijven (Als iemand in de vorige passage plotseling zag dat het vrouwelijke deel van de bevolking geen onderwijs nodig heeft, dan is dit een grote persoonlijke misvatting. De vrouw heeft niets anders nodig dan familie, zou betekenen dat de helft van de waarheid wordt afgesneden, niet meer en niet minder. Laten we het nu hebben over het tweede, kleine deel van onze bevolking .landen – over mannen, of beter gezegd, over jonge mannen. Ook met jonge mannen verloopt niet alles soepel, omdat te veel van hen nu zijn afgesneden van de ‘militaire’ component in de rijping van mannelijkheid en gefixeerd zijn op het seksuele (en sommigen hebben daar ook geen toegang toe). Het blijkt dat de jongeman niet vecht, hij niemand heeft om te beschermen en dat hij niets hoeft te krijgen, wat natuurlijk direct en duidelijk invloed heeft op zijn vorming als man. En het kromme pad van een Russische man is ook heel origineel. Maar in tegenstelling tot dat van een vrouw is het multivariabel en kan het niet in vier woorden worden samengevat, hoewel de belangrijkste fout van veel mannen een paradox lijkt, maar nee. is om het lot van hun moeder te herhalen. Ja Ja. Niet de vader, maar de moeder. Stel je een jongen voor die is opgevoed door een vrouw die diep van binnen mannen verachtte en/of haatte. Vierentwintig uur per dag kwam er een verbale en non-verbale boodschap van haar uit: “Je moet mij gehoorzamen, anders ben je dezelfde (non-entiteit) als je vader.” Het was deze jongen verboden om ‘zoals vader’ te zijn, dat wil zeggen een man te zijn. En wat voor persoon de vader ook is, voor de jongen is en blijft hij het allereerste, belangrijkste voorbeeld dat moet worden gevolgd. Een standaard, een onderwerp van identificatie. Alles wat over de vader wordt gezegd, raakt de zoon. Als een moeder zijn vader een klootzak en een alcoholist noemt, heeft de zoon slechts twee opties: óf een alcoholist en een klootzak worden, óf worden... zoals zijn moeder. Hm. Nou, je snapt het idee. Dit zijn twee ‘kronkelige paden’ voor mannen in Rusland: óf misbruik van wijn en wodkaproducten, óf bevooroordeeld genderrolgedrag. De passieve, bijna vrouwelijke houding van moderne mannen is zo’n ‘populair’ onderwerp geworden dat het de tanden al op scherp heeft gezet. In onze praktijk begon het overweldigende aantal verhalen waarin moeders hun zonen naar psychotherapie brachten, ongeveer op dezelfde manier Aan moeder werd na haar talrijke klachten over de problemen van het kind gevraagd: – Hoe denkt de vader hierover? – Maar we hebben geen vader. Dit wordt bijna altijd met grote waarde en met veel zelfmedelijden gezegd. Zoet zelfmedelijden. Het is meteen duidelijk dat dit een uitstekend onderwerp is voor manipulatie; het is gemakkelijker om van iemand een speciale behandeling te krijgen. Zoiets als het afhakken van armen of benen... Alles, zeggen ze, is niet gelukt in mijn leven omdat hij ons verliet – Oh nee! Dat kan niet! Hoe heb je dit gedaan?! Een onbevlekte ontvangenis, zonder vader, is zo zeldzaam... Jij moet de Heilige Maagd Maria zijn! De jongen heeft geen vader. Dus je hebt hem ontvangen van de Heer God? Of van zeeschuim... Of misschien was het een maanstraal die op je schone baarmoeder viel? In mythen en religieuze verhandelingen wordt de conceptie zonder vader tenminste op deze manier beschreven... Dan blijkt natuurlijk dat er toch een vader is. Maar afgaande op de beschrijving is hij zo'n freak, een non-entiteit en over het algemeen een potentieel gevaarlijk type dat het beter is voor de jongen om ofwel niets over hem te weten, of, in tegendeel, de hele waarheid te kennen - nou ja, dus om niet zoals hij te worden. Bijna vanaf de vroege kinderjaren wordt een kind in de richting van alcoholisme of homoseksualiteit geduwd. (Het is eng om zelfs maar over beide samen te schrijven...) Er zijn mannen die drinken, baldadig en hooligan. Ze verdienen goed geld en zijn in andere opzichten echter ook voorbeelden van echte mannelijkheid, zolang ze maar regelmatig alcohol drinken... Als ze stoppen met drinken en zweren dat ze nooit meer een druppel in hun mond zullen nemen, dan is dat zelfs voor zichzelf onopgemerkt , veranderen ze in zwakke, besluiteloze, verwijfde individuen. Dit is precies de reden waarom het voor velen zo moeilijk is om te stoppen met drinken: voor hen betekent het niets minder dan het verliezen van hun mannelijke identiteit. Dat is, over het algemeen, alcoholisme of homoseksualiteit. Natuurlijk groeien niet alle 'vaderloze' jongens op als homo, maar het is ook erg moeilijk voor hen om op te groeien tot volwaardige mannen. Slechts in één geval kan een jongen in Rusland een man worden in de volle zin van het woord. Hij moet ‘ontsnappen’ aan zijn moeder, die hem naar haar eigen beeld en gelijkenis probeert te vormen, aan zijn vader. Niet noodzakelijkerwijs aan de eigen vader - het leven ontwikkelt zich op verschillende manieren - maar aan elke sterke, ‘onhandige’, koppige man die bereid is om als vader voor jonge jongens op te treden. Dit