Dit is een verhaal uit mijn persoonlijke ervaring. Wat kun je zelf doen met slapen, in het gewone leven en met goede resultaten? Ik had ooit een droom over wilde katten. Het is alsof mijn moeder, die het appartement verlaat, me eraan herinnert dat de katten in de achterkamer luipaarden of lynxen zijn (herinnert me er alleen maar aan). Om de een of andere reden voel ik me meteen ongemakkelijk, ik nader de deur, de deur gaat naar mij toe open, ik word bang en begin hem te sluiten. Ik leun met mijn hele lichaam, mijn benen glijden over de vloer - ik probeer koppig de deur te sluiten. En ik ben bang, ik ben bang, ik ben bang. En niet alleen is er iemand die van binnenuit op haar drukt, maar ook de ruige poot van deze 'iemand' kruipt in de kier van de deur. Ik zie niet precies welke, maar het voelt als een jaguar of een luipaard. Misschien een leeuwin. En deze poot zwaait heel actief vanaf mijn kant van de deur... Ik ben bang. Ik voel dat het daar sterker is, ik word wakker. Gelijkspel! De droom eindigt, maar ik blijf nog een tijdje op de grens (het resultaat van eerdere trainingen). Aan deze grens is er al bewustzijn van jezelf en alles wat er gebeurt, maar de droom is nog steeds levendig, je kunt je elk klein dingetje herinneren. Het eerste dat ik begrijp is dat als deze jaguarluipaard mij uit elkaar zou moeten scheuren, hij (of zij) dat gemakkelijk zou doen. Bovendien wist ik zelfs in de droom duidelijk dat er drie of vier katten waren, maar niet één. En het feit dat de poot zijn klauwen niet losliet, spreekt van één ding: de eigenaar van de poot wilde mij geen kwaad doen. De katten wilden gewoon naar buiten. Ze vormden geen gevaar voor mij. Bovendien besefte ik, half slapend, op de rand van dromen, dat ze ook van mijn angst afwisten. En daarom wilden ze de deur opendoen. Laat het me zien - er is niets om bang voor te zijn. De hele dag dacht ik af en toe aan katten, en zelfs ergens had ik er spijt van dat ik elke keer bang werd en bang werd (dit was niet de eerste droom waarin ik contact met luipaarden, leeuwinnen en leeuwinnen vermeed). cheeta's). Maar zoals ze zeggen: na een gevecht zwaai je niet met je vuisten. En 's avonds herinnerde ik me een fragment uit het boek van Nadezhda Ognenko over dromen. Op een dag droomde ze van een schip op het dek waarvan mensen met hun krokodillen liepen. En ze hakten rustig, als rashonden, in de buurt. Alleen was ze bang om met haar te gaan wandelen. Daarom stelde ik me overdag, terwijl ik door het park liep, een krokodil voor die langzaam in de buurt kroop aan een harnas en riem. Toen, in het boek, amuseerde deze passage mij. Maar 's avonds ging ik naar bed en...mijn excuses voor de uitweiding. Dit is belangrijk. Sinds mijn kindertijd ben ik bang om thuis te slapen zonder licht. Ik slaap rustig in hotelkamers als ik op bezoek ben, maar thuis moet het nachtlampje aan zijn of de tv aan als ik alleen ben. Toen ik al studeerde voor psycholoog, wilde ik met deze angst aan de slag. Maar er waren nog veel meer problemen en gebeurtenissen die wachtten om opgelost te worden, en de angst om in het donker te slapen speelde geen rol. Die nacht was ik alleen. Natuurlijk stond de tv aan en was er bijna geen geluid, ik wilde heel graag slapen, maar ik was nog steeds een film aan het kijken en opeens had ik een groot verlangen om die kat te zien! Luipaard-Jaguar. Het is alsof ik opnieuw bedraad ben. De slaap verdween, de vermoeidheid verdween, kalmte en vastberadenheid verschenen. Ik sloot mijn ogen, concentreerde me op mijn ademhaling, liet alle gedachten los en stelde me een grote kat voor. Ik had het me niet eens voorgesteld, maar liet gewoon mijn fantasie stromen zoals ik wilde. En daar gaan we! Ik lag met mijn ogen dicht en “zag” hoe een groot, zelfs redelijk goed gevoed luipaard (maar met een meer langwerpige snuit van een jaguar) het bed naderde, er zacht en veerkrachtig op sprong, aan mijn been snuffelde en rustig ging liggen naast mij aan mijn voeten. Ja, het was een fantasie. Maar zo helder dat het lichaam voelde dat de matras onder zijn poten werd verpletterd. Ik heb een breed bed van twee meter, maar de kat moest zich serieus aanpassen. Ik weet niet hoe lang hij daar lag, het leken een paar seconden, maar soms voelt een seconde als een eeuwigheid. De momenten waren te vol. En toen stond het luipaard op en sprong zwijgend op de grond. Hij verliet de kamer. En ik besefte: ja, hij heeft het warm hier op bed. Warm en weinig ruimte. En hij voelt zich goed in mijn grote gang. En hij zal daar slapen. Wat voelde ik mij rustig! Ik zette de televisie uit. Ik luisterde naar de duisternis. Rustig. Kalm en stil. En het zal altijd zo blijven. Als ik het nodig heb, zal hij er zijn. Slapen, lopen of zelfs leven. Het is gewoon niet nodig om hem tevergeefs te bellen. Hij is ook.