HOE IK WERK Voordat ik het heb over hoe ik werk als psycholoog, wil ik mijn persoonlijke ervaring delen met het inschakelen van psychologen als cliënt. Ik praatte met een bepaalde dame over een psychologische filmclub , Ik raakte het onderwerp persoonlijke psychotherapie voor psychologen aan. Ik vertelde onder meer dat ik psychologische hulp zocht, zowel voordat ik psycholoog werd als nadat ik in dit beroep terechtkwam. Ik sprak in algemene termen over de problemen die ik met mijn collega's had aangepakt en die ik af en toe nog steeds aan de orde heb gesteld, waarover de dame haar verbazing uitsprak. Ze zei dat ze verrast was door de manier waarop ik naar haar mening vrij stoutmoedig en openlijk hierover spreek, en door het feit dat psychologen over het algemeen een soort psychologische problemen kunnen hebben. Sterker nog, de mythe dat psychologen een soort ‘perfecte mensen’ zijn Er zijn mensen die hun eigen levensmoeilijkheden met succes hebben opgelost en dit aan anderen kunnen 'leren'. Bovendien bestaat er onder psychologen (zowel beginners als zeer ervaren) met wie ik heb gecommuniceerd en met wie ik nog steeds communiceer, soms het idee dat om het hoge niveau van iemands professionele status te bevestigen, het noodzakelijk, zo niet volledig, is om overeenstemt met een dergelijk beeld van een ‘expert’, ondersteun het dan op zijn minst op alle mogelijke manieren in de ogen van uw klanten en collega’s. Ik deel dit idee niet. Naar mijn mening draagt ​​het allerminst bij aan het tot stand brengen van oprecht, echt vertrouwen tussen de psycholoog en de cliënt, wat zo noodzakelijk is voor succesvol psychologisch werk. In die zin sta ik dichter bij de perceptie van de ‘psycholoog-cliënt’. relatie als een relatie van gelijkwaardige partners met verschillende kennis en vaardigheden, evenals verschillende levenservaringen, en die hun inspanningen verenigen om een ​​gemeenschappelijk doel te bereiken. Naar mijn mening is de ervaring van persoonlijke psychotherapie erg belangrijk voor een psycholoog. Je kunt je hierdoor onder andere beter voorstellen hoe het is om cliënt te zijn. Bij het beschrijven van mijn ervaring met het contact met psychologen als cliënt wil ik ingaan op hoe ik tot de beslissing kwam om naar een psycholoog te gaan, hoe ik daar naar zocht. de specialist die ik nodig had, en hoe onze communicatie over de consulten verliep. Ik wendde me voor het eerst tot een psycholoog op 22-jarige leeftijd, toen ik er niet eens aan dacht om dit ondankbare beroep onder de knie te krijgen, zoals het mij toen leek. Het leek mij dat het ‘doorzoeken’ van de ‘problemen’ van anderen niet het beste was om te doen. Maar op een dag kwam de tijd dat mijn eigen ‘problemen’ te zwaar voor mij werden. Ik herinner me dat mijn emotionele toestand destijds, vanwege bepaalde objectieve redenen die verband hielden met mijn lichamelijke gezondheid, extreem depressief was. Praten met mijn ouders (vooral mijn moeder) heeft mij niet geholpen. Er waren op dat moment geen vrienden met wie ik iets kon delen (mijn familie was pas onlangs naar Moskou verhuisd en het was me nog niet gelukt nieuwe te maken, en oude vrienden waren ver weg). Ik hoorde iets over hoe deze aandoening 'depressie' lijkt te worden genoemd en dat ze ervoor worden 'behandeld' met pillen... Of ze gaan naar een psycholoog. Ik wilde heel graag uit die toestand komen en besloot een psycholoog (ik hield helemaal niet van de pillen).Waarom een ​​psycholoog? Destijds leek het mij dat naar een psycholoog gaan mijn laatste kans was om de zin van mijn bestaan ​​te vinden, die ik niet meer zag. Ik was lichamelijk ernstig ziek, de behandeling was zeer pijnlijk (soms ondraaglijk), ik moest veel beperkingen doorstaan ​​die het leven van een jonge man veranderden in de zinloze en vreugdeloze vegetatie van een afgeleefde oude man. Ik hoopte dat de psycholoog, zijn vakkennis, mij zou kunnen helpen. Ik wilde het proberen. Ik ging op zoek naar advertenties in kranten voor psychologische hulp (ik had geen toegang tot internet). Ik herinner me vaag welke criteria ik toen koos. Ik herinner me alleen duidelijk dat de prijs voor één "sessie" en "loopafstand" van de metro belangrijk voor me waren. Ik vond een psychologisch centrum met een prijs van 600 roebel voor een uur consult (in 2002) en een 5-7. minuten lopen van de metro.Ik ging...Ik werd opgewacht door een vrouw van middelbare leeftijd, die, zoals later bleek, een psycholoog en directeur van dit centrum was. Nadat ze naar mijn verhaal had geluisterd, adviseerde ze mij om op consultatie te gaan met haar mannelijke collega (ik noem hem S.), die ook in dit centrum werkte. Ik zal hieraan toevoegen dat ik geen eigen ideeën had over met wie ik precies – een man of een vrouw – meer op mijn gemak zou zijn als ik over mijn problemen zou communiceren. Dus voor het eerst in mijn leven was ik in overleg een psycholoog Wat kan ik je vertellen over de ervaring van dat gesprek? Onze eerste ontmoeting met S. begon met mijn wantrouwen. Ik vroeg uitgebreid naar zijn diploma's, kwalificaties en ervaring als psycholoog. Hij antwoordde kalm en open en nam mijn vragen, zoals het mij leek, als iets vanzelfsprekends. Intern was ik enigszins bezorgd dat hij zich door zulk wantrouwen zou kunnen beledigen. Maar toen ik het tegenovergestelde zag, kalmeerde ik. Er verscheen een ‘licht’ vertrouwen, waardoor ik me kon wenden tot gedachten over mijn problemen die me hier brachten. Ik begon er niet meteen over te praten. Al die tijd wachtte S. zwijgend, maar ik voelde dat er in deze stilte aandacht voor mij was en een bereidheid om te luisteren. Juist deze stilte was voor mij op dat moment belangrijk, want als ik daarin bijvoorbeeld ongeduld of ongemakkelijke spanning van de kant van de psycholoog had gevoeld, dan zou mijn aanvankelijke vertrouwen in S. verdwenen zijn voornamelijk klachten over de inferioriteit van mijn bestaan, over de eenzaamheid hierin, over de ‘boze Rots’ en het ‘onrecht van de Wereld’. Ik herinner me dat S. aandachtig naar mij luisterde, in zijn zeldzame uitspraken probeerde hij mijn aandacht te trekken op sommige, relatief gezien, ‘positieve’ aspecten van mijn situatie, gaf me psychologische boeken om onderwerpen te lezen en adviseerde me soms direct wat ik in dit of dat geval moest doen. Wat ik het leukst vond, was wanneer hij naar me luisterde zonder hem te onderbreken, zonder het meteen te proberen om iets te beantwoorden, te beoordelen of te adviseren, zoals bijvoorbeeld mijn moeder deed. Ik vond het leuk om mezelf te ‘bevrijden’ van mijn moeilijke, pijnlijke gedachten, wrok, angsten en angsten, in het besef dat er naar mij werd geluisterd en ‘gehoord’. Dit was voor mij het meest waardevol en, denk ik, het nuttigst. De opmerkingen van S. over ‘positieve’ momenten wekten bij mij geen woede of afwijzing op. Misschien omdat ze hem niet als directe instructies werden gepresenteerd (uit de categorie 'Zie je, dit is jouw' plus'), maar eerder als zijn persoonlijke reflecties op het onderwerp dat tussen ons werd besproken, waarin plaats was voor verschillende 'punten'. van mening.” Boeken, die ik op aanbeveling van S. las, waren vermakelijk, maar hadden geen bijzondere impact op mij (nu herinner ik me hun namen niet eens). Als gevolg hiervan heb ik er geen gebruik van gemaakt. In totaal waren er 5 of 7 consulten (met een frequentie van 1 keer per week). de reeks van onze bijeenkomsten. Ik ben gewoon gestopt met komen. Zonder waarschuwing. Ik heb geen berichten over dit onderwerp ontvangen van S. De tweede keer dat ik psychologische hulp zocht, was op 29-jarige leeftijd. Tegen die tijd was mijn leven enorm veranderd. Na een succesvolle operatie verbeterde mijn gezondheid en nam mijn levenskwaliteit toe. Ik kon me al veel dingen veroorloven die voorheen ten strengste verboden waren. Ik had een voltooide hogere opleiding (die in totaal 8 jaar duurde, met alle onderbrekingen), enige ervaring in de uitgeverij, vooruitzichten op het beheersen van een geheel nieuw beroep voor mij. ik - het beroep van psycholoog Ik ben getrouwd. Maar ik voelde me niet gelukkig omdat ik zoveel had (vergeleken met wat ik daarvoor had)! Vele jaren daarvoor 'zweefde ik mee met de stroom' van mijn ziekte, niet alles willen, nergens naar streven (zelfs studeren aan de universiteit was meer een manier om aan de verveling te ontsnappen dan een doelbewuste verwerving van de kennis die ik nodig had). Mijn ouders droegen de volledige verantwoordelijkheid voor mijn leven, en ik was hier zo aan gewend dat ik, omdat ik al lang volwassen was, deze gang van zaken als natuurlijk beschouwde. Met enige bitterheid kan ik mijn extreme infantilisme in die periode toegeven , Ik woonde niet meer bij mijn ouders. lag op mijn schoudersniet alleen verantwoordelijkheid voor mezelf, maar ook voor mijn nieuwe gezin. Nu is het voor mij duidelijk dat ik voor geen van beide echt klaar was. En als mijn vrouw mij serieuze steun gaf in familie- en alledaagse zaken (waarvoor ik haar tot op de dag van vandaag oprecht dankbaar ben), dan was ik op het gebied van zelfrealisatie (zowel persoonlijk als professioneel) in grote verwarring. Zelfs nadat ik had besloten dat ik psycholoog wilde worden, was ik verdwaald in mijn gedachten over hoe ik dit kon bereiken, waar ik moest beginnen, of dit is wat ik echt wil, wat mijn ‘pad’ in het algemeen is. Ik pakte het ene idee vast, daarna het andere, en vervolgens meerdere tegelijk, zonder iets tot voltooiing te brengen. Dit alles bracht mij in langdurige apathie, waaruit ik ‘ontsnapte’ in een computer(game)verslaving. Zonder de vaardigheden om mijn eigen leven te beheren, omdat ik een psychologisch onvolwassen persoon was, stond ik vrijwel hulpeloos tegenover de ‘uitdagingen’ van een nieuwe realiteit voor mij. Mijn belangrijkste ‘vaardigheid’, zoals het mij nu lijkt, was een onbewuste verwachting van hulp van buitenaf (van mijn ouders, vrouw, leraren, enz.). Ik besefte alleen dat ik me 'slecht' voelde en niet wist 'hoe ik moest leven'. Met dit in gedachten besloot ik me tot een psycholoog te wenden. Opgemerkt moet worden dat deze keer de criteria voor het kiezen van de specialist die ik nodig had anders waren . Hun vorming werd grotendeels beïnvloed door het feit dat ik serieus geïnteresseerd raakte in psychologie als een gebied van mijn toekomstige professionele activiteit. Toen ik goed naar het nieuwe beroep keek, begon ik gespecialiseerde literatuur te lezen (psychologische naslagwerken, werken van beroemde psychologen en psychotherapeuten, verschillende artikelen over dit onderwerp). Ik wilde begrijpen: als ik psycholoog wil worden, wat voor soort dan? Tijdens het kiezen van de richting van de psychologie waarin ik professionele kennis zou willen opdoen en waarin ik in de toekomst zou willen werken, kwam ik een boek tegen van de Amerikaanse psychotherapeut Carl Ransom Rogers “Counseling and Psychotherapy” (in dit werk vertelt de auteur over zijn methode van cliëntgerichte therapie). Het boek heeft diepe indruk op mij gemaakt. Ik vond zowel WAT daar geschreven stond als HOE het werd gepresenteerd. Ik besefte dat dit het mijne was. Ik wilde met mijn probleem naar een specialist komen die werkt in een cliëntgerichte (ook wel “persoonlijke” benadering genoemd). Er zijn maar weinig van zulke psychologen in Moskou. Over elk van hen heb ik heel zorgvuldig alle informatie verzameld die gratis beschikbaar was op internet. Ik beschikte niet alleen over 'contactgegevens', maar ook over foto's, hun verhalen over zichzelf, artikelen over verschillende psychologische problemen, recensies van voormalige cliënten, vermeldingen van hun naam in verband met bepaalde sociale evenementen. Ik besteedde (en blijf) mijn aandacht vooral aan de foto van de specialist en zijn artikelen. Het was voor mij belangrijk of ik de persoon visueel leuk vond, en wat en hoe hij schrijft (meestal "hoe"). Dit was een vrouwelijke psycholoog (ik noem haar N.) met uitgebreide ervaring in het werken in een cliëntgerichte benadering, die haar eigen privépraktijk heeft. Een uur van haar consult kostte 2.000 roebel (destijds behoorlijk veel geld voor mij). Ik belde het telefoonnummer dat op de website stond en we spraken af ​​om elkaar te ontmoeten. Bij het eerste consult stelde N. voor om een ​​mondeling contract (overeenkomst) af te sluiten, volgens welke we samen een voor ons beiden geschikte dag en tijd moesten bepalen. wekelijkse bijeenkomsten, betalingsvoorwaarden, annuleringsvoorwaarden van elk specifiek consult (indien nodig) en de voorwaarden voor het voltooien van onze bijeenkomsten. Ik herinner me dat ik verontwaardigd was over de voorwaarde dat ik volledig moest betalen voor de bijeenkomst die ik miste (voor eventuele reden) als ik niet op de hoogte heb gesteld van mijn voornemen om het te missen. Deze voorwaarde leek mij oneerlijk (wat als er onvoorziene omstandigheden waren?). Bovendien baarde een andere voorwaarde mij enige zorgen: als ik onze vergaderingen wil voltooien, moet ik aanwezig zijnnog twee laatste consultaties (waarom? waarom twee?). Ik was perplex over hem. Ik vertelde dit allemaal aan N. Ik was verrast door hoe kalm en zelfs vriendelijk (!) ze mijn beweringen accepteerde. Eerlijk gezegd was ik tot nu toe in de dagelijkse communicatie gewend aan een andere reactie van mensen in dergelijke situaties: belediging, verontwaardiging, vijandigheid, woede, onverschilligheid. Hier, in de omstandigheden van een overlegvergadering, was alles anders! Intern was ik me aan het voorbereiden op “bescherming”, maar dat was niet nodig! Mijn “negatieve” gevoelens werden geaccepteerd zonder dat “negativiteit” werd beantwoord! Het was echt heel verbazingwekkend. We bespraken alle kwesties waar ik me zorgen over maakte, zonder het van tafel te vegen. Tegelijkertijd had ik het gevoel dat ik BEGREPEN en AANVAARD werd, zowel in mijn verontwaardiging als in mijn angst. Hierdoor konden we objectiever, zonder een ‘beschermingsfactor’, de argumenten van N. over de noodzaak van de voorwaarden van ons contract in overweging nemen. Als gevolg hiervan was ik het bewust met hen eens en aanvaardde vrijwillig mijn deel van de verantwoordelijkheid voor de uitvoering ervan. Het moet gezegd worden dat mijn middelen voor overleg met N. beperkt waren. Ik berekende dat ze maar genoeg zouden zijn voor 10 bijeenkomsten. In dit verband vroeg ik N. hoeveel bijeenkomsten we nodig zouden hebben. Ze antwoordde dat het er minstens vijf zijn, en dan wordt het voor ons beiden duidelijk of ze vervolgd moeten worden of afgerond kunnen worden. Dit antwoord stelde me enigszins gerust (financieel zat ik binnen het voorlopige “budget”). Het kostte me zelfs vier bijeenkomsten (inclusief de allereerste) om te wennen aan het formaat van onze communicatie met N., om me veilig genoeg te voelen. begin te praten over de meest persoonlijke en intieme dingen. Elke ontmoeting begon toen ik in een stoel tegenover N. zat en nadacht over waar ik moest beginnen. Ze zweeg, terwijl ze met al haar uiterlijk liet zien dat ze bereid was naar mij te luisteren. Dit was ongebruikelijk. Ook ik kon zwijgen, of ik kon onmiddellijk over welk onderwerp dan ook spreken. N. luisterde gewoon en zei soms iets, om te verduidelijken of ze me goed begreep, en haar gedachten en gevoelens uitte over wat ik zei. Geleidelijk raakte ik eraan gewend dat ik, Igor Bakai, de ‘leider’ van ons was communicatie en N. lijkt mij te “vergezellen”. En op de een of andere manier bleek dat N., waar ik het ook over had, me met haar onopvallende uitspraken aan het denken zette over mezelf, over wat me zorgen baart, beangstigt en kwelt. Ik vertrouwde mijn ‘metgezel’ in de persoon van N. steeds meer, bij elke ‘gemeenschappelijke stap’ die we zetten, waarbij ik mezelf ontdekte en verkende zoals ik werkelijk ben. Vaak was het vervolg van de ‘reis’ erg beangstigend en pijnlijk, maar N. hielp mij ‘op het pad te blijven’. Nu kan ik met alle vertrouwen zeggen dat mijn verkenning van mezelf (wie ik werkelijk ben; wat ik wil; wat ben mijn capaciteiten) Het begon pas na 4-5 ontmoetingen met N. (dat wil zeggen bijna een maand later). Bij elke nieuwe ontmoeting merkte ik een positieve verandering in mijn emotionele toestand op. Verwarring, twijfel aan zichzelf en apathie verdwenen geleidelijk. Rond de 8e of 9e bijeenkomst leek het mij dat ik uit de "crisis" was gekomen, ik wist wat en hoe ik wilde, ik wist hoe ik verder moest leven. Het leek mij... Vooruitkijkend zal ik dat doen laten we zeggen - al 3-4 maanden daarna, toen ik mijn consultaties met N. voltooide, keerde alles waarvan ik dacht dat ik het had overwonnen met een nieuwe, nog grotere kracht terug. In totaal waren er, als ik me goed herinner, 10 bijeenkomsten. Hoe dichter de tijd voor de tiende bijeenkomst naderde, hoe meer mijn innerlijke angst groeide dat het geld voor de consultaties opraakte en dat er iets moest worden besloten. Ik wilde geen extra geld uit mijn "budget" toewijzen (het speet me eerlijk gezegd, want hoe dan ook, dacht ik, ik moest een vrij groot bedrag betalen). Ik hield mezelf liever voor de gek (zoals ik nu begrijp) dat “alles in orde is” met mij en dat ik de consultaties kan afmaken... Ik denk dat ik me toen haastte om te vertrekken. Nu herinner ik me met spijt dat ik mijn ‘geldprobleem’ niet met N. durfde te bespreken. Misschien was er niets veranderd en was ik na 10 bijeenkomsten nog steeds vertrokken. Het lijkt mij echter dat mijn vertrek meer zou zijn geweestbewust, zonder illusies over het onderwerp 'Alles is in orde met mij', teleurstelling waarin vervolgens de terugkerende apathie werd versterkt. Ongeveer zes maanden na overleg met N. keerde ik voor de derde keer terug naar de kwestie van persoonlijke psychotherapie. Tijdens het bestuderen van de cliënt van Rogers. Gecentreerde benadering leerde ik over het bestaan ​​van psychotherapeutische ‘ontmoetingsgroepen’, of ‘ontmoetingsgroepen’, waarin mensen in groepsvorm aan persoonlijke therapie doen. Bij het zoeken naar zo’n groep volgde ik hetzelfde pad als in dit geval van het zoeken naar een psycholoog. Onder de voordelen van deelname aan een psychotherapeutische groep kan ik meteen lagere kosten noemen in vergelijking met de kosten van de diensten van een individuele psycholoog-consulent. In de groep die ik vond, bedroeg de prijs voor deelname aan een wekelijkse bijeenkomst van 2 uur 1000 roebel. Een van de voor de hand liggende nadelen is de noodzaak om uw persoonlijke problemen, zoals ze zeggen, 'in het openbaar' te bespreken , Ik heb een interview gehad met een van haar co-hosts. Ze vroegen me hoe ik informatie over de groep vond, welke problemen ik aankaartte. Ik herinner me de eerste ontmoeting omdat ik me nadrukkelijk ‘open’ en ‘vriendelijk’ gedroeg. Vóór de start van de groep begroette ik bijna elk van de deelnemers persoonlijk, en tijdens de bijeenkomst sprak ik graag over mezelf, hoewel dergelijk gedrag in het gewone leven helemaal niet typisch voor mij is. Ik was als het ware ‘agressief sociaal’. Als ik me die eerste ontmoeting herinner, begrijp ik nu dat ik achter dergelijk onnatuurlijk gedrag (in een onbekende omgeving, met onbekende mensen) onbewust mijn angst probeerde te verbergen om eenzaam over te komen. tegenover andere deelnemers, een gesloten, onzeker persoon (wat hij in werkelijkheid was). Het was een verdediging, een poging om me te verschuilen achter een ‘masker van welzijn’. Ik moet zeggen dat het ‘masker van welzijn’ nog eens zes maanden op mij bleef zitten, totdat ik de groep bezocht. heb het eindelijk onder de knie. En al die tijd was ik eigenlijk nog niet eens in de buurt om eindelijk serieus aan mezelf te gaan werken met de hulp van een psychotherapeutische groep. Net als in het geval van N. kostte het me enige tijd om aan de nieuwe omstandigheden te wennen. Over het algemeen is de duur van de psychotherapie voor elke specifieke persoon (cliënt) naar mijn mening heel individueel. Sommige mensen bereiken merkbaar succes door in relatief korte tijd (5-7 bijeenkomsten) aan zichzelf te werken, terwijl anderen veel meer tijd nodig hebben (maanden of zelfs jaren). Ik denk dat dit normaal is, omdat iedereen anders is. Het belangrijkste is of een persoon zijn individuele ‘ritme’ van persoonlijke veranderingen kan realiseren en, nog belangrijker, bewust kan accepteren. Ik betwijfel of iemand bewust voor een lange en dure tijd naar een psycholoog wil. Naar mijn mening is het echter niet altijd mogelijk om serieuze, diepgaande en blijvende positieve veranderingen in jezelf en je leven te bereiken met behulp van de mogelijkheden van kortetermijnpsychotherapie. In mijn geval kwam ik ‘experimenteel’ tot het inzicht dat dit voor duurzaam positief is persoonlijke veranderingen die ik nodig heb, kosten meestal veel tijd. Ik noem dit ‘veranderingen doormaken’. Op het moment dat ik dit artikel schrijf, heb ik als cliënt bijna twee jaar wekelijkse (met korte pauzes) bijeenkomsten in groepspsychotherapie. Dit is mijn langste “cliënt”-ervaring, misschien een aparte overweging waard. Ik zou eraan kunnen toevoegen dat ik gedurende deze hele tijd verschillende keren heb overwogen de groep te verlaten. Het enige dat mij tegenhield was de onwil om de kans te missen die zich onverwachts voordeed (altijd vlak voordat ik vertrok) om mezelf en mijn problemen op een dieper niveau te onderzoeken. Als conclusie van de beschrijving van mijn persoonlijke ervaring met het zoeken naar psychologische hulp, weet ik het niet of het voor iemand nuttig zal zijn. Mijn belangrijkste motief om erover te vertellen was de wens om iets te doen om degenen te helpen die nadenken over de vraag: "Is het de moeite waard om naar een psycholoog te gaan?" En wat kan ik doen voor degenen die deze vraag al positief hebben beantwoord? Ik kan beschrijven hoe alles gebeurtmijn consulten, wat ik zie als mijn taak als psycholoog-consulent, wat ik van mijn cliënt verwacht. Om van mijn diensten gebruik te kunnen maken, dient u eerst op twee manieren contact met mij op te nemen (bel of schrijf een e-mail) en spreek u de plaats en het tijdstip van het eerste gesprek af (eerste consultatie). In beide gevallen vraag ik u om in enkele zinnen kort de situatie te beschrijven waarbij de persoon hulp zoekt. Een te lange presentatie van de probleemsituatie is niet nodig, omdat de tijd van het eerste consult, die wordt betaald, wordt gereserveerd voor details. Bovendien helpt een beknopte, "geconcentreerde" presentatie van de situatie iemand zich erop te concentreren, na te denken over wat hij in verband hiermee wil en wat voor soort hulp hij van een psycholoog verwacht. De eerste ontmoeting is een introductie. Ik leer de persoon kennen die contact met mij opneemt, met de details van zijn probleemsituatie, hij heeft op zijn beurt de mogelijkheid om mij te leren kennen, hoe ik werk. Is deze persoon mijn cliënt vanaf de eerste ontmoeting? Nee, dat is hij niet Hiervoor is het noodzakelijk om met mij een contract (mondeling) af te sluiten voor psychologische dienstverlening. In het contract zijn de volgende punten opgenomen: De bijeenkomsten (consulten) moeten regelmatig zijn, één keer per week. De plaats en het tijdstip van de bijeenkomsten worden vooraf goedgekeurd door een gezamenlijk besluit van de psycholoog en de cliënt en zijn ongewijzigd (indien nodig kunnen deze worden gewijzigd met wederzijds goedvinden van de psycholoog en de cliënt). De cliënt heeft het recht om het gesprek over te slaan volgende afspraak (consult) met de psycholoog door de psycholoog minimaal 2 dagen van tevoren dagen vóór het tijdstip van het gesprek op de hoogte te stellen. Indien de cliënt het volgende gesprek (consult) mist met een waarschuwing van minder dan 2 dagen of zonder waarschuwing, de kosten van de gemiste bijeenkomst (consultatie) wordt volledig (100%) door de opdrachtgever betaald. Indien de cliënt de wens heeft om gesprekken (consulten) met een psycholoog af te ronden, verbindt hij (de cliënt) zich ertoe nog 2 afsluitende bijeenkomsten (consulten) bij te wonen. In de regel praat ik helemaal aan het begin van de eerste ontmoeting over de voorwaarden van dit contract. Iemand kan onmiddellijk een contract met mij sluiten en mijn cliënt worden, of hij kan de tijd nemen om na te denken (bijvoorbeeld afhankelijk van de resultaten van het eerste overleg). Meestal roepen de laatste drie clausules van het contract vragen op. Hun inhoud wordt geassocieerd met een concept als ‘psychologische weerstand’. Feit is dat tijdens psychologisch werk zeer persoonlijke, diepgaande, intieme onderwerpen aan bod kunnen komen, die niet gemakkelijk zijn om mee om te gaan, vaak behoorlijk pijnlijk voor de cliënt, maar zonder uitwerking waarvan ernstige veranderingen in de situatie van de cliënt onwaarschijnlijk kunnen zijn. Het is in verband met zulke ‘pijnlijke momenten’ dat de cliënt de wens kan hebben om de volgende bijeenkomst over te slaan, deze opnieuw te plannen of de gesprekken met de psycholoog volledig te beëindigen. Dit is hoe psychologische weerstand zich kan manifesteren, enerzijds door een persoon te beschermen tegen onaangename (soms zelfs pijnlijke) ervaringen, en anderzijds het behalen van serieuze resultaten op de lange termijn te voorkomen. Opgemerkt moet worden dat psychologische weerstand dat wel kan De uitingsvormen kunnen zeer divers zijn, te beginnen met een volledig misverstand bij de cliënt over ‘wat deze psycholoog strikt genomen van mij wil’, en eindigend met het in het leven van de cliënt opduiken van omstandigheden die hem ‘objectief’ ervan weerhouden om tot een situatie te komen. vergadering (tot en met lichamelijk letsel als gevolg van bijvoorbeeld een ongeval, onbewust uitgelokt door de cliënt zelf). In dit verband lijkt de aanwezigheid van bovengenoemde punten in het contract mij een noodzakelijke maatregel gericht op identificatie de weerstand van de cliënt met het oog op verdere overweging en mogelijk constructief gebruik bij psychologisch werk. Na het bespreken van de kwestie van het contract, behoort de resterende tijd van de ontmoeting toe aan de persoon die contact met mij heeft opgenomen en zijn situatie , hij kan zwijgen, hij kan mij alle vragen stellen. Ik geef hem de kans om dat te zijn 12.08.2011