Van de auteur: Familie en gezinsvalpatronen. Communicatiestijlen in het gezin hebben een aanzienlijke invloed op de dynamiek van gezinsrelaties. Als we het hebben over de gezinspsychologie, dan, in de woorden van Eidemiller E.G.: “ongelukkige gezinnen zijn op dezelfde manier ongelukkig, gelukkige gezinnen zijn allemaal verschillend”, komt dit uiteraard niet overeen met Tolstoj L.N., maar komt dichter in de buurt van de waarheid, omdat disfunctionele interactiepatronen tamelijk rigide ‘verbindende’ communicaties in het gezin zijn, wat de indruk wekt van hun voorwaardelijke, uiteraard, gelijkheid voor verschillende soorten symptomen. Dit artikel gaat dus eerder over disfunctionele communicatie of disfunctionele interactiepatronen. De hele ervaring van een persoon kan conventioneel worden onderverdeeld in drie componenten: gedachten, gevoelens en acties (de laatste kunnen ook gegevens omvatten die een persoon via zijn zintuigen ontvangt). Dienovereenkomstig gebruiken gezinsleden bij gezinsinteractie hun volledige potentieel. Als we het echter hebben over disfunctie, dan beginnen in de loop van de communicatie met het gezin, wanneer de emotionele ‘graad’ toeneemt, patronen te werken, inclusief gevoelens en acties, een soort automatisme. Het lijdt geen twijfel dat het idee dat deze automatismen van generatie op generatie kunnen worden doorgegeven en bovendien kunnen worden verergerd door de ernst van de gevolgen ervan, heel redelijk is en in de praktijk wordt bevestigd. Het lijkt er zelfs op dat deze patronen nodig zijn om het gezin als één geheel te laten voelen, en wanneer de gezinstherapeut de context en de achtergrond van deze patronen begint te onthullen, komen er volkomen onaangename feiten, mythen, gevoelens en gedachten aan het licht die lijken op: zonder de steun van een specialist, niet alleen beangstigend, maar ook een bedreiging voor de integriteit van het gezin als zodanig, zal ik twee voorbeelden geven: Ten eerste. Laten we het eens hebben over een deel van mijn praktijk als het werken met mensen die een zelfmoordpoging hebben gedaan. Wat zijn hier de pathologische patronen? Het lijkt erop dat de man zelf deze beslissing heeft genomen. Als je echter beter kijkt, kun je zien dat zelfmoorden en zelfmoordpogingen, evenals zelfmoordgedachten, vaak met iemand in verband worden gebracht, bijvoorbeeld 'ongelukkige liefde' of onbegrip van ouders, en in feite, als je ingaat op de In plaats van zichzelf te verdedigen en het boze deel van zichzelf te uiten, raakte hij of zij in de loop van zijn of haar leven beledigd en ging hij of zij bijvoorbeeld naar zijn of haar kamer, terwijl hij zich in een situatie bevond van emotionele afwijzing of zelfs geweld. Ik zou uw aandacht willen vestigen op het woord ‘links’, omdat zelfmoord, naar mijn mening, precies een vertrek is dat gunstig of zelfs gewenst is voor andere leden van de familie, en als we volwassen worden, geconfronteerd worden met een moeilijke en illusoire hopeloze situatie , handelt een persoon omdat hij een ander wil die uitzendt zonder openlijk te zeggen: vertrekken of zelfs sterven, hoewel zelden iemand dat toegeeft. Maar op de vraag: wie wil dat je doodgaat? hoor je vaak een heel specifiek antwoord. De taak van een adviseur in deze situatie is dus om iemand te helpen uit deze val te komen, emotioneel isolement, om zijn diepste gevoelens, gedachten en emoties te uiten, een soort versterking van persoonlijkheidsdifferentiatie, soms kunnen tekeningen een goede hulp zijn bij het uiten van Hiervoor heb ik de tekentest van Nikolskaya gebruikt. Tweede voorbeeld, over een drugsverslaafde, totdat een persoon die psychoactieve stoffen heeft gebruikt, niet voldoende ervaring heeft opgedaan met nuchterheid en het omgaan met moeilijke emotionele situaties, ondanks uitspraken dat ze met alles willen helpen. hun macht lopen zelf in de val van disfunctionele interactie die kenmerkend is voor het periodegebruik, alsof ze de verslaafde dwingen drugs te gebruiken. Het voorbeeld is gebaseerd op de bekende interactie tussen hulpverlener, slachtoffer en vervolger, waarbij de moeder van een verslaafde, die de rol van redder blijft spelen, bij hem emoties oproept die kenmerkend zijn voor de gebruiksperiode, bijvoorbeeld schuldgevoelens en een gevoel van persoonlijke minderwaardigheid, zonder voldoende ervaring met counteren of een meer functionele manier om ermee om te gaan, gebruikt hij een typische manier voor zichzelf, valt uiteen in gebruik. Bij71981469