Het is goed als er een verlangen is en de mogelijkheid om het te vervullen. Het is goed als iemand die bepaalde gevoelens en verlangens oproept hetzelfde wil en daar halverwege tegemoet komt. Maar dit gebeurt niet altijd. Vaak botsen mijn verlangens met de onwil van anderen. - Ik wil dichter bij je komen, je hand pakken. - Maar dat wil ik niet, sorry. Ik heb altijd gedacht dat als een verlangen niet voorbestemd is om uit te komen, het beter is om er zo snel mogelijk mee te stoppen. Je moet op je tanden bijten en niet meer over dit verlangen praten. Op deze manier zal het snel sterven en zal het geen pijn doen. Het heeft tenslotte geen betekenis als het niet voorbestemd is om werkelijkheid te worden. Ik kan het niet uitvoeren tegen de wil van anderen in. Dit is geweld. Maar een verlangen dat met geweld wordt vervuld, brengt geen vreugde en voldoening. Het brengt schuldgevoelens, schaamte en teleurstelling met zich mee. Maar het doden van je verlangen is ook geweld. Al boven mezelf. Is geweld onvermijdelijk? - Maar mijn verlangen ben ikzelf. Moet ik nu een beetje zelfmoord plegen uit respect voor jouw grenzen? Ik wil niet. Ik wil leven. Wat moet ik doen? - Ben je gewond? Vertel me, wat is er met je aan de hand? Ik wil je horen. - Ja, het doet pijn. Ik ben boos op je, je vermoordt me! Hoe kun je? Waar haal je deze moed en het recht vandaan om mij te weigeren? Ik ben wanhopig, ik ben eenzaam, ik ben bang. Alsof ik nu echt ga sterven als je je hand niet naar mij uitstrekt. Dit is eenvoudigweg een weigering om te benaderen. De situatie is verre van dodelijk, heel ver. Waar komen deze sterke, ondraaglijke gevoelens vandaan? Ze zijn dieper, veel dieper dan de situatie hier en nu. Binnenin mij is er een drang om te leven, die van buitenaf door iets wordt tegengehouden. Misschien verscheen deze impuls toen ik werd verwekt, misschien toen ik werd geboren. Ik weet het niet. Maar dit is een soort diepe basisimpuls, een fundamenteel verlangen om te leven. En op een dag stopte iets deze impuls. - Wat probeer je mij te vertellen? - Wat wil ik vertellen? Dat toen je me weigerde, het was alsof ik ophield te bestaan. Op een gegeven moment verdween ik, ik voelde niets. Is het mogelijk om hierover te praten? Is het mogelijk om dit te horen en te begrijpen? Iedere weigering is voor mij fataal. En dan kom ik weer tot leven en dan doet het pijn. En dan ben ik bang dat ik weer iets wil en dat ze me weer zullen weigeren, enzovoort in een cirkel. Ik kan dit niet meer doen. Doe iets. - Ik kan er niets aan doen. Ik ben machteloos. Vertel me hoe je je voelt. Ik ben geïnteresseerd in je verhaal. Ik ben alleen in de woestijn, zonder leven. Ik ben alleen op het punt van pijn. Ik wil je zien. Neem mij, neem mij in je armen. Blijf hier niet lang weg. Ik schreeuw niet, ook al schreeuwt alles in mij met een onmenselijke stem. Ik ben bang om te schreeuwen, omdat jij bang zult zijn voor deze schreeuw en mij zult verlaten. Ik kijk je met grote ogen aan, zie je deze gruwel er niet echt in, dit verzoek, deze kreet? Ik zal je vertellen wat er daarna gebeurt. Nadat je weg bent. Ik zal hier voor altijd op je blijven wachten. En iemand anders zal in plaats van mij leven. Een andere ik. Ze zal alleen op zichzelf vertrouwen. Ze zal proberen te leven zoals het hoort, ze zal heel aardig zijn en anderen helpen. Maar niets zal voor haar lukken. Ze zal haar leven vernietigen, ze zal buiten een hel voor zichzelf creëren, om de woestijn van binnen niet te voelen, waar ik op je wacht. Ze zal bang zijn, deze plek vermijden en anderen er enge verhalen over vertellen. En zij zal zelf niet weten of ze ze moet geloven of niet. En elke keer dat ze zich daar bevindt, wanneer ze wordt weggeduwd, wanneer haar “nee” wordt verteld. Daarom zal ze proberen mensen te plezieren, ze zal zwijgen over haar verlangens, ze zal afwijzing op alle mogelijke manieren vermijden. Maar ze zal daarheen worden getrokken. Naar mij. We moeten haar ontmoeten, omdat we één zijn. Wees erbij als het gebeurt. Ja, dit is een van de verhalen over een jeugdtrauma, het verhaal van afwijzing dat een leven lang duurde. En alleen als je er iemand anders over vertelt, kun je de gespleten delen van de persoonlijkheid ontmoeten die maar één ding willen: elkaar ontmoeten, maar er alles aan doen om dit te voorkomen. Ze zoeken naar voorwaarden voor een bijeenkomst en kunnen die niet vinden. Deze aandoening kan een andere persoon zijn, een therapeut. Als overdracht ontstaat als een verlangen.