Van de auteur: Verhalen over de spinnende kat: Vleugels van een engel In één land, in één stad, in één straat, in één huis woonde een kat. Kotik had veel vrienden, kennissen en goede vrienden. Iedereen hield van hem, wendde zich tot hem voor hulp en steun, en soms praatten ze gewoon graag. Omdat Kitty, ondanks zijn jonge jaren, heel wijs was en altijd aardig, opgewekt en vriendelijk was. Hij wist te luisteren, te helpen, een schouder te bieden, hem op te warmen en wijze raad te geven (wat wij mensen eigenlijk altijd ontberen)... Hij bracht vreugde in elk huis, in elk gezin, in elk hart en ziel. En alles zou goed komen, ware het niet dat er één ding was... Toen Kitty alleen werd gelaten, waren zijn ogen gesloten van verdriet en melancholie, onbegrijpelijk, onverklaarbaar, maar zo diep en verdrietig. De kat wilde huilen, maar hij wist dat “echte katten niet huilen!” En dat is waar. Dus bleef hij alleen met zijn angst en verdriet, niet wetend waar het over ging. Toen Kotik nadacht toen ze verscheen, wist hij niets meer, zijn verleden was een blanco vel met een licht gevoel van heldere herinnering, hoe sneller Kotik opgroeide, hoe zwaarder de melancholie in zijn hart werd. soms leek het erop dat hij niet in staat zou zijn op te staan ​​en te gaan. En het was gewoon nodig om te gaan om te leven en anderen te helpen. En hij liep, rende zelfs, omdat hij niet kon lopen, rende hij om de zwaartekracht te overwinnen. Het leek anderen dat Kitty in zulke impulsen een engel werd. Maar hoe komt het dat hij werd beschouwd als een boodschapper van de hemel, alleen in het vlees, en het is oké dat hij geen vleugels heeft. Het belangrijkste is dat hij weet hoe hij moet vliegen en zijn liefde en zorg moet geven aan degenen die het nodig hebben. Maar op een dag viel Kitty. Het is maar goed dat niemand dit heeft gezien. Ja, zelfs als ze het zouden zien, zouden ze denken dat het een spel was, en hij wil ze gewoon opvrolijken. Hij viel op een groen gazon, niet ver van het huis; het was vroeg in de ochtend, dus er was niemand in de buurt. De kat was uitgeput, hij probeerde niet eens op te staan, het was gewoon nutteloos. Hij was in de vergetelheid, het was een delirium, een droom, een droom, hij begreep het niet, hij begreep eindelijk één ding: hij was gewoon moe! Moe van alles. En er is geen kracht meer om te vechten. Kitty lag een hele tijd op het gras. Een zonnestraal scheen over hem heen, hij dacht dat die ochtend eraan kwam. Hij hoorde niet eens onmiddellijk een geritsel in de buurt. De kat dacht dat hij het zich verbeeldde. En pas toen dit ‘ritselen’ op zijn neus klom, kon Kotik zijn lange snor zien. Hij dacht zelfs even dat het zijn spiegelbeeld was. Ik begrijp gewoon niet waarom de ogen niet groen zijn?! En het "geritsel" zegt tegen Kitty: "Misschien heb je hulp nodig?" Vanwege zijn vriendelijkheid zei de kat één ding: ‘Bedankt’, en meer kon hij niet zeggen. Hij was gelukkig. De kat sliep goed en rustig, en alleen de middagzon kon hem wakker maken. Hij had veel dromen of het waren slechts herinneringen, hij kon het niet met zekerheid zeggen, en dat deed er niet toe. Hij was gewoon blij. Zijn verdriet en melancholie verdwenen, alsof ze nooit hadden bestaan. Kitty voelde een ongelooflijke krachtstoot en vloog weer. Niemand merkte de veranderingen bij Kitty op, wat goed is. Alleen Kitty wist dat hij echt kon vliegen. Het is niet voor niets dat zijn rug de laatste tijd jeukt, maar dat er vleugels, engelenvleugels, doorbreken. Ze waren onzichtbaar en alleen Kitty wist van hun bestaan, en op moeilijke momenten streelde hij ze zachtjes om nieuwe kracht te krijgen. Op zulke momenten keek hij naar de zon en wist dat hij nu gezien werd, en dankte de hemel voor alles wat er in zijn leven was.…