Als onderdeel van het werken met jeugdtrauma's bestudeer ik een groot aantal bronnen, literatuur en onderzoek om het algemene mechanisme van traumavorming te begrijpen en een idee te krijgen van hoe psychologische interventie kan op verschillende niveaus en in verschillende concentraties worden aangeboden. Psychoanalytische therapie beschikt over een aantal specifieke hulpmiddelen om te helpen bij gevallen van CPTSD, maar de dosis en mate van interventie zijn sterk afhankelijk van het type trauma en de individuele kenmerken van de persoon. de perceptie van de psyche van de specifieke omgeving waarin een dergelijk trauma is ontstaan. Vroeg trauma is wat onlangs is geformuleerd. En bovenal is dit te danken aan de ontwikkeling van technologie en het vermogen om het werk van de hersenen te observeren tijdens de vorming van verschillende soorten psychologisch trauma. Tot op zekere hoogte kunnen de meeste trauma's uit de kindertijd worden geclassificeerd als complexe PTSS, aangezien de omgeving waarin het trauma wordt gevormd blijft onveranderd, de reacties en scenario's van de directe omgeving ook, wat betekent dat een trauma dat ooit is gebeurd steeds opnieuw wordt herhaald. Hoewel er uitzonderingen zijn wanneer de 'oorspronkelijke' omgeving verandert en trauma's - verlies, gehechtheid, afwijzing - worden herhaald, wat echter de essentie niet beïnvloedt. Complex trauma is de herhaalde herhaling van een soortgelijk of vergelijkbaar type trauma. Om te begrijpen wat complexe PTSS of vroeg beginnend trauma wordt genoemd, moeten we naar een zeer vereenvoudigd model kijken van hoe de hersenen zich ontwikkelen. Ik heb een apart artikel over dit onderwerp geschreven. Dit artikel is hier. Als we een vroeg trauma beschouwen als het begin van destructieve veranderingen, kunnen er op twee punten problemen ontstaan. Bij iemand die niet de kans heeft gehad om zich in een veilige omgeving te ontwikkelen, raken de autonome en limbische systemen overmatig opgewonden of, omgekeerd, gevoelloos. En het centrale zenuwstelsel blijkt onvoldoende ingeschakeld en niet gevoelig genoeg voor wat er gebeurt. Hoe het systeem precies reageerde, zal duidelijk worden uit de algemene achtergrond van de interactie met de wereld. Als we beide gevallen observeren, zal er sprake zijn van overexcitatie bij identificatie met de agressor, zo'n preventieve defensieve reactie. En remming komt voor bij depressieve reacties, maar ook bij een groot deel van onuitgesproken externe agressie, eerder bij episoden van auto-agressie. In beide gevallen is de toegang tot het begrijpen en uiten van authentieke emoties die overeenkomen met de situatie hier-nu, gratis reactie hierop is moeilijk. Herhaaldelijk psychologisch geweld, ontbering en verwaarlozing zorgen ervoor dat het systeem overmatig opgewonden raakt. En als ze dan in het volwassen leven iets van mij willen, en mijn signaalsysteem is verstoord, wil ik gewoon de interactie stoppen in plaats van eraan deel te nemen en te kiezen hoe ik met Complex trauma omga - omdat niet alleen het hersenactiviteitssysteem wordt beïnvloed , maar ook het hele emotionele spectrum. Als hij sinds zijn kindertijd bevroren en geremd is, kan de vraag van de volwassen omgeving – deelname aan de opvoeding, het formuleren van doelen, de gebruikelijke vervulling van huishoudelijke taken van een lang routinematig bestaan ​​– door de psyche worden waargenomen als extra overstimulatie en als een bedreiging voor de eisen van de omgeving waaraan tijdens de ervaring niet is voldaan. Een kleine stimulus kan een ongepaste reactie veroorzaken. Het kind wil spelen (stimulus), de reactie is afwijzing, impulsieve afstoting, stopreactie, bevriezing. Je moet het avondeten/lunch/ontbijt bereiden (stimulus), de reactie is apathie, ziekte, irritatie, vermijding. Alleen sociaal noodzakelijke acties kunnen overblijven - werken, zichzelf voorzien van voedsel, hygiëne - en acties die worden waargenomen door een grote mate van weerstand, die mentaal het interne idee van geweld tegen zichzelf kunnen ondersteunen. Ik bedacht een metafoor voor concurrentie ‘in de tas’. Onthoud dat kinderspel wanneer je in een tas naar een bepaald doel moet springen, het moet aanraken en terug moet springen. ‘Jumping in a bag’ is een metafoor voor beweging in de ruimte, een complexe vervorming van de eigen fysica van het lichaam en het beeld van de geest van zichzelf, zelfbewustzijn, dat.