Van de auteur: Hoofdstuk uit mijn boek “The Great Heresy” St. Petersburg State University Publishing House, 2008 “En ik hoorde een luide stem uit de hemel, zeggende: Zie, de tabernakel van God is bij de mensen, en Hij zal bij hen wonen; zij zullen Zijn volk zijn, en God Zelf zal samen met hen hun God zijn.” Openb. (21:3) De bibliotheek werd voor hem geopend. In eerste instantie leek het Kostya dat het eindeloos was, maar geleidelijk besefte hij dat dit niet zo was: het was gewoon onuitsprekelijk groot. Planken met boeken van verschillende formaten en tijdperken strekten zich in alle richtingen uit, zover het oog reikte. Kostya raakte al een tijdje gewend aan deze enorme ruimte. Toen gebeurde dit: hij merkte dat zodra hij een boek met zijn aandacht aanraakte, er een absoluut duidelijk gevoel in hem opkwam dat hij de inhoud ervan kende. Bovendien was juist deze kennis een soort pakket, een gearchiveerd bestand. Het komt dus voor dat we een bepaalde gedachte beginnen te denken – in woorden denken, en plotseling merken we op een gegeven moment dat zelfs voordat we het eerste woord van een interne monoloog of dialoog in onszelf hebben uitgesproken, het allemaal (monoloog of dialoog) is. ) bestond al volledig in ons in een ingestorte, punt-voor-punt vorm, en op een gegeven moment weten we al alles wat we wilden zeggen in een lange reeks zinnen. Hetzelfde gold voor al deze boeken. Nadat hij op deze manier - met aandacht aanraken - met enkele tientallen boeken had gespeeld, voelde Kostya zich erg moe. En toen merkte hij dat er iemand in de bibliotheekruimte was. In eerste instantie was deze aanwezigheid nauwelijks waarneembaar, maar zodra je je er een beetje op concentreerde, condenseerde het tot een soort lichtgevende draaikolk die voortdurend van vorm en dichtheid veranderde. (Het woord “vortex” is echter slechts in beperkte mate geschikt voor dit fenomeen, maar ik kon geen beter synoniem vinden). En deze wervelwind besloeg óf de hele grenzeloze ruimte van de bibliotheek, óf werd evenredig met de grootte van het menselijk lichaam, hoewel Kostya zich hier kon vergissen, omdat hij zijn lichaam op geen enkele manier zag of voelde. Kostya was niet bang, integendeel, hij was vervuld van eerbiedige vreugde voor deze aanwezigheid. En toen condenseerde zijn vreugde zelf in één woord en dat woord was God. Zodra dit gebeurde, nam de 'wervelwind' een menselijke vorm aan - alleen met voortdurend veranderende gezichten - absoluut transparant, met subtiele contouren. Wil je mij vragen stellen? Vraag het mij – ik beantwoord graag elke vraag. – Het klonk binnenin Kostya, hoewel de bron van deze zin ongetwijfeld God was. “Ik wil”, antwoordde Kostya, “jij bent God Stille toestemming?” Ik heb me vaak afgevraagd wat God is, maar ik heb nooit een duidelijk antwoord gekregen. Alsjeblieft, hier is een absoluut duidelijk antwoord voor jou: Ik ben het Woord. In de meest letterlijke en banale zin: alleen het Woord. Het woord dat zo klinkt is God. Gewoon een woord. Ja, absoluut eenvoudig. Het Woord. Er kan alleen niets meer gebeuren. Hoe komt dit? Nou ja, zoals Johannes - "In den beginne was het Woord, en het Woord was bij God, en het Woord was God"... - Wil je dit hele verhaal weten? . Hier zijn alle boeken verzameld die ooit door mensenhanden zijn geschreven. In de overgrote meerderheid ervan wordt het Woord van God herhaaldelijk genoemd. Bovendien wordt het op verschillende manieren geïnterpreteerd – deze term ligt immers dicht bij je. Ik heb een groot aantal interpretaties. Enorm, maar niet oneindig. - Dus jij bent zelf niet oneindig? - Nee, niet oneindig, hoewel grenzeloos. Geen enkele menselijke geest kan alle interpretaties van het Woord van God accommoderen en bovendien hun gelijkwaardigheid en gelijke waarschijnlijkheid aanvaarden. Bovendien groei ik voortdurend, omdat het aantal vertolkingen elke dag toeneemt. Dit is in feite de belangrijkste taak van de mens: Mij vermenigvuldigen, Mij manifesteren vanuit het niet-bestaan. Dus toen was je er natuurlijk niet. Ik verscheen toen het Woord zelf - God - verscheen. Dus jij bent geschapen door mensen? In het begin was ik ondubbelzinnig, maar nu ben ik ongewoon veelzijdig, want elke persoon heeft zijn eigen reeks associaties en gevoelens die met mij verbonden zijn. Sommige mensenze noemen mij verrassend complexe structuren van associaties en ervaringen, andere - heel eenvoudig, sommige - extreem abstract, andere - volledig concreet, bijvoorbeeld vergelijkbaar met een persoon. Ik ben de totaliteit van al deze beelden en ervaringen. Een natuurkundige zou deze totaliteit een superpositie noemen... - Als je door de mens geschapen bent, wie heeft dan de mens geschapen? Welk woord ik nu ook noem, je zult het zeker aan Mij relateren, wat betekent dat je er een beeld en ervaring aan zult toekennen. - Hm... - Ik zal het uitleggen in een taal die jij begrijpt: de taal van de filosofie. Je kent het verband tussen wat de ‘betekenaar’ wordt genoemd en het ‘betekende’. In de taal van de filosofie is een ‘betekenaar’ een woord – een bepaalde klankschaal, en een ‘betekenis’ is een beeld of een reeks beelden die in de geest opduikt bij het uitspreken van de ‘betekenaar’. Maar deze definitie is nogal eenzijdig. Ik zou het op deze manier willen uitbreiden: het ‘betekende’ is de hele reeks ervaringen die een persoon ervaart bij het uitspreken van de ‘betekenaar’. Dit zijn beelden, gevoelens, associaties, sensaties en wat mensen bovenzinnelijke ervaringen noemen. Dus: ik ben de totaliteit, de superpositie van alle betekende woorden van God die ooit in de hoofden van mensen hebben bestaan. Het geheel van alle ervaringen die door dit Woord worden opgeroepen. Ik herhaal nogmaals dat je Mij manifesteert vanuit het niet-bestaan, waardoor je juist dit niet-bestaan ​​verlicht en Mijn aanwezigheid in de wereld vermenigvuldigt. En het is onjuist om te praten over wat de wereld en de mens heeft geschapen, omdat elk woord, of het nu Niets of Leegte is, onvermijdelijk een hele reeks 'betekenissen' in je zal oproepen - zelfs extreem abstracte algemeen ALL.- Dit woord komt in het menselijk brein overeen met een beperkt aantal betekenissen. Helemaal geen potentiële ALL. Zelfs sommige mystici, aan wie ik mijn grenzeloze schaal te danken heb, werden in hun inzichten beperkt door een bepaalde grens, hoewel ze subjectief ervaren wat we grenzeloosheid kunnen noemen. En jij bent dus slechts een fantasie? Je bestaat niet objectief? Buiten het menselijk bewustzijn? - Integendeel, ik ben precies het meest objectieve, want ik draag in mezelf de hele objectieve wereld en een groot aantal interpretaties ervan. Alleen in het bewustzijn van elke persoon manifesteer ik mezelf alleen als een facet van mezelf. Maar je zei in het begin dat je maar een woord bent... - Ja, alles is heel banaal. Ik ben eenvoudigweg het Woord. Het Woord is God. En tegelijkertijd kunnen alle betekenissen die bij dit woord horen, kloppen. Ik kan dit niet inpassen. Niemand kan dit inpassen. Het is zo simpel... - Waarom had ik de eer om met je te praten - Je zult dit nu nog steeds niet kunnen begrijpen. Ik kan alleen maar zeggen dat het niet vanwege een speciale verdienste is en dat dit geen vooruitgang is... Maar nu kun je de bibliotheek naar eigen goeddunken gebruiken... - Konstantin, adem! Adem diep! “De stem kwam van heel ver weg, maar was zo hardnekkig dat de Bibliotheek smolt en Kostya het gevoel had dat hij ergens naartoe werd gebracht en dat hij echt moest ademen. Maar het was verrassend moeilijk om te ademen. Het is alsof hij vergeten is hoe. Om te ademen moest je dit de hele tijd onthouden en ongelooflijke inspanningen leveren. Maar Kostya vergat het voortdurend, viel ergens doorheen en haalde toen verwoed adem. Geleidelijk begon het vage bewustzijn terug te keren en Kostya besefte dat hij uit de operatie werd gehaald. De verdoving werkte geleidelijk af. Er was een gevoel dat het lichaam ongehoorzaam was; een beetje je hand bewegen was de limiet van wat mogelijk was. Er zat een ijspak in de onderbuik en al snel voelde Kostya er een scherpe pijn onder. Toen viel Kostya in slaap en alleen deze pijn bleef in zijn bewustzijn. Hij werd wakker op de afdeling: zijn bewustzijn was nog steeds somber. Mijn zus kwam langs en gaf mij een injectie, waarna de pijn in mijn buik afnam. Toen verscheen de dokter die de operatie uitvoerde op de afdeling - Kostya herinnerde zich hem. 'Nou, hoe voel je je?' 'Oké,' kwaakte Kostya en probeerde te glimlachen, 'zal ik binnenkort worden ontslagen?' ” – de dokter lachte, “was je gisteren nog maar twee uur langzamer geweest.”...»