Ver, heel ver weg, aan de kust, woonde een Meester. En hij was een meester in aardewerk. En hij had geen gelijke in het maken van kannen. Sommige kannen waren bedoeld voor het bewaren van wijn, andere voor water en andere voor melk. En voor elk geval gebruikte de pottenbakker verschillende mengsels van klei. In zulke kannen ging het water niet rotten, de wijn bederfde niet en de melk verzuurde niet. Dit was het geheim van zijn vaardigheid. Op een dag zag een pottenbakker op de markt iets met een heerlijk aroma. Het was rozenolie. Nooit eerder had hij zo'n bijzonder product gehad. Geen van zijn vorige kannen kon de geur van olie vasthouden. En toen maakte de pottenbakker een nieuwe kan en noemde die Sebastian. De Meester goot er rozenolie in en Sebastian sloot zich aan bij de familie van kannen die bij de Meester woonde. De geur van de olie verspreidde zich door de kamer waar de kannen stonden. Het was zo heerlijk dat anderen dit geweldige elixer ook in hen wilden bewaren. Ze begonnen tegen de kan te klagen dat ze niet gewaardeerd werden, dat hun leven eentonig en saai was. En ze vroegen de Kruik om met de Meester te praten. Sebastian wilde zijn broers heel graag helpen, hij wilde opgenomen worden in de familie en ging daarin mee. Hij sprak met de Meester: - Beste Meester, bewaar rozenolie niet alleen in mij, maar ook in andere kannen. Het is niet slechter en niet beter dan de anderen. Elk schip werd zo gemaakt dat het zijn doel zo goed mogelijk kon vervullen. Ik houd van en waardeer elke kan, ongeacht wat ik erin bewaar: water, melk of wijn. Afgunst en woede verschenen in zijn broers. Nu kwamen ze niet langer naar hem toe om te klagen over hun bittere lot, ze belasterden en beschuldigden hem van 'Je hebt geluk'. Ze gieten rozenolie in je. Waarom doe je?! Waarom kreeg jij zo'n lot, en wij niet?! Je bent gewoon een hypocriete, sluwe bedrieger. Je behaagt de Meester in alles, en daarom staat hij gunstig tegenover je. Sebastian wendde zich opnieuw tot de pottenbakker met hetzelfde verzoek, en als antwoord hoorde hij hetzelfde als voorheen. Toen zei hij: “Houd ook water, wijn of melk in mij.” “Dit kan ik niet doen,” zei de pottenbakker, “deze producten verdwijnen in jou.” Je kunt alleen rozenolie bewaren. Ik waardeer en respecteer alle werpers. De werper bracht dit gesprek ook over. Maar opnieuw geloofde niemand hem. De afgunst van zijn broers groeide uit tot haat en het leven werd moeilijk voor onze held. Hij vervloekte zichzelf omdat hij op deze manier geboren was, en de Meester omdat hij zo koppig was en niets wilde begrijpen. En hij besloot zijn lot op te geven: "Meester, mijn leven is vreugdeloos, door uw genade word ik benijd en gehaat." Ik wil geen boter meer bewaren. En als ik nergens anders voor geschikt ben, is het beter voor mij om leeg te staan. Beste Sebastian, het is niet dankzij mij dat je leven vreugdeloos is. Ik giet het mooiste elixer in je. Je zit bijna altijd vol, tot de rand. Je houdt gewoon niet genoeg van jezelf. Wees geduldig, leer lief te hebben wat je bent, en de woede en jaloezie van anderen zullen na verloop van tijd verdwijnen. Nee, ze zullen niet verdwijnen. Ik wil dit niet meer, ik ben eenzaam en heb pijn. En als ik leeg ben, zullen ze me accepteren en van me gaan houden. Ik zal blij zijn. - Je vergist je. Maar onze held stond op zichzelf en de pottenbakker gaf het op. Hij stopte met het gieten van rozenolie erin. En de kan raakte leeg. Het bleef een jaar leeg staan, en twee, en drie... Ze waren niet langer boos, beledigd en belasterden hem. Ze begonnen hem zelfs uit te nodigen voor een bezoek, maar de liefde waar Sebastian op had gewacht kwam nooit. Melancholie, moedeloosheid en verdriet nestelden zich in zijn leegte. Toen kwamen er wrok en woede naar voren, en ze bleven daar. Op een dag kwam de Meester weer naar hem toe. 'Mijn beste Jug, hoe is het met je leven?' Bent u gelukkig? - O, Meester, om de een of andere reden voel ik mij nu nog ongelukkiger dan toen ik de olie bewaarde. Toen was het moeilijk voor mij, maar ik zat vol, en dat maakte mij warm. En nu heb ik het koud. 'Misschien ga je weer doen wat je eerder deed?' Maar de angst om opnieuw woede en haat van de medemens te ervaren was groter dan dat.