Er leefden en leefden twee verschillende mensen op planeet Aarde. We liepen door verschillende straten, praatten met verschillende vrienden, ontbeten in verschillende keukens en wisten niets van elkaar. Maar op een dag ontmoetten ze elkaar. We gingen samen naar feestjes, keken samen films en aten yoghurt met één lepel. En op een dag kwam het idee bij hen op dat alleen maar op date gaan niet langer genoeg was, maar dat ze samen wilden leven. In de plot van sprookjes wordt daarna meestal een weelderige bruiloft gespeeld, en daar eindigt het verhaal. Bij ons begint alles nog maar net, en in de moderne tijd, niet noodzakelijkerwijs na de bruiloft, kun je het voorlopig zonder doen. OVER DE ONTDEKKING VAN VERWACHTINGEN Toen ik Anya ontmoette, woonden zij en Denis al meer dan een jaar samen. Hij werkte als taxichauffeur voor een bedrijf en nam vaak late bestellingen aan omdat ze beter betaalden. Anya vroeg Denis om haar 's avonds te bellen als hij vertraging had. Omdat er geen telefoontjes waren en Denis nog steeds niet vroeg thuiskwam, belde Anya zichzelf. Denis vond dit niet leuk en hij begon de telefoon uit te zetten. Anya durfde geen gesprek te beginnen over de redenen voor deze onoplettendheid op haar verzoek. Ze was bang om irritatie te ‘ontmoeten’ en haar angst te bevestigen dat zijn gevoelens voor haar begonnen te vervagen. Ik adviseerde haar om niet over haar beschuldigingen tegenover haar partner te praten, maar over haar zorgen om hem en om hun relatie. Het bleek dat de situatie met oproepen ook voor Denis moeilijk was. Hij houdt er echt niet van om te bellen en, zoals hij zegt, 'rapportage' te geven, aangezien zijn moeder hem altijd strak onder controle hield. Hij besloot dat Anya hem ook onder controle wil houden. Een van de redenen voor de 'onenigheid' in de relatie is het vertrouwen dat elke partner noodzakelijkerwijs de gevoelens en verlangens van de ander begrijpt. Onze helden hadden in deze situatie andere verwachtingen. Anna dacht dat Denis op de hoogte was van haar angst. En ze beschouwde de onwil om te bellen als onoplettendheid en verwaarlozing. En het leek Denis dat zijn vriendin hem niet vertrouwde en probeerde te controleren waar hij was en wat hij aan het doen was. Met deze ervaring in gedachten maakte ze een lijst met kwaliteiten die haar toekomstige echtgenoot zou moeten hebben en zocht ze naar een man die al deze kwaliteiten bezat. Omdat haar eerste echtgenoot veel geld uitgaf, wilde Ira een man vinden die wist hoe hij geld verstandig moest uitgeven. Ze ontmoette Misha. Het leek erop dat hij in werkelijkheid de belichaming was van haar droom. Misha werkte als advocaat, kende boekhouding en was zorgzaam en charmant. In de zomer gingen ze samen op vakantie. Ira vond het zelfs leuk dat Misha niet verschillende snuisterijen kocht, maar zei dat als ze plannen hebben om samen te leven, ze moeten nadenken over een nieuw, groter appartement, een meer prestigieuze auto, en dat het budget in het algemeen moet worden gepland voorschot. Toen ze terugkwamen, begonnen ze samen te leven, maar Ira raakte steeds meer teruggetrokken. Ze nodigde niemand uit en bezocht haar vrienden niet meer. Toen we elkaar toevallig ontmoetten, klaagde ze dat Misha het niet leuk vindt als er gasten komen, omdat het een extra kostenpost is, en het beter is om niet zelf uit te gaan, want dan is het onbeleefd om haar niet terug uit te nodigen. Het is ook niet de moeite waard om geld uit te geven aan de theaters waar Ira zo dol op is - het is beter om het te sparen voor een appartement! Enzovoort. Onnodig te zeggen dat Irina’s idee van Misha als een ideale partner voor haar, en hoe Misha in het echte leven bleek te zijn, ‘twee grote verschillen’ zijn. Het lijkt erop dat partners, voordat ze besluiten samen te gaan wonen, al veel over elkaar weten. Ze kennen een aantal van elkaars gewoonten, smaak en interesses. Maar zoals paren die op consultatie komen zeggen: “het was alsof de partner vervangen was / hij of zij totaal anders was!” Eén van de redenen is dat je onwillekeurig heel anders naar een dierbare kijkt dan naar anderen. We projecteren onze eigen verlangens op hem en denken dat hij zich zal voelen en handelen zoals wij dat graag zouden willen. Hoe dichter je bij iemand bent, hoe meer je over hem weet. Paradoxaal genoeg draagt ​​dit niet bij aan een objectief begripeen andere en overeenkomstige houding tegenover hem, maar eerder het tegenovergestelde. We beginnen, vaak onbewust, onze eigen accenten te leggen. Aan het begin van een relatie wordt de aandacht gericht op kenmerken die overeenkomen met ons subjectieve beeld van een partner als ideaal. En nadat mensen hebben samengewoond en hun geïdealiseerde perceptie begint te worden ‘gecorrigeerd’ door de realiteit, verschijnen plotseling, als door een vergrootglas, de tekortkomingen van de partner. En zijn beeld blijkt in beide gevallen enigszins eenzijdig te zijn. Totdat onze ideeën over een persoon hun bevestiging of weerlegging hebben gevonden, dienen ze de illusies van onze polaire perceptie en kunnen ze een bron van misverstanden en fouten worden. Omdat we volledig vertrouwen hebben in de juistheid van onze visie, komt het vaak niet bij ons op om opnieuw te vragen en te controleren: “Is dat wat je echt denkt?” of “Wil je dat ook?” En twee mensen leven met elkaar, maar het blijkt dat ze niet met hun echte partner omgaan, maar met zijn fictieve beeld. Dit is wat er gebeurde in het verhaal van Mikhail en Irina. Ze waardeerde Michails economische houding ten opzichte van geld, maar dacht dat vrienden en naar het theater gaan net zo belangrijk voor hem zouden zijn als zij. Pas na overleg met een psycholoog, bij wie ze samen kwamen, begonnen Ira en Misha elkaar echt te leren kennen. JE KUNT JEZELF NIET WEERSTAAN IN elk van de beschreven gevallen, de partners spraken niet met elkaar over wat elk van hen wilde. Ieder handelde volgens zijn eigen scenario, niet gecoördineerd met de ander. En daardoor voelde iedereen zich onbegrepen en ongehoord. Dit veroorzaakt wrok en woede. Maar het kan zijn dat het niet gerealiseerd wordt. Bijvoorbeeld als een persoon in zijn familie een verbod had op het tonen van agressieve gevoelens. En dan verandert de agressie en komt op een indirecte manier tot uiting. Een van mijn buren, een rustige jongedame met een pensioengerechtigde leeftijd, heeft bijvoorbeeld nooit ruzie gehad met haar man. Maar als hij dronken thuiskwam, kon ze de volgende dag naar de winkel gaan en een flink deel van het gespaarde geld uitgeven aan een grote aankoop. Ze kon zelf niet verklaren waarom ze zo'n bedrag verkwistte. In de psyche verdwijnt geen enkel gevoel 'zomaar'. Ook al realiseerde de lieve jongedame haar woede op haar dronken echtgenoot niet, door geld uit te geven, demonstreerde ze indirect haar ontevredenheid tegenover hem. Wederzijdse onbewuste en/of onuitgesproken klachten kunnen ook leiden tot een verkoeling en verarming van relaties, ook op seksueel gebied. Een vrouw is ‘stil met haar lichaam’, vaak zonder de ware reden te beseffen. Dit betekent dat de wrok van vrouwen zich kan uiten in een verlies van seksuele interesse in hun man. Of bij een psychosomatische ziekte, zoals spruw. Het is alsof het lichaam zegt: “Ik ben beledigd en ik wil geen seks hebben met de dader.” Maar wanneer relaties tot stand zijn gekomen, verdwijnen dergelijke manifestaties (als ze geen ingewikkelde vorm hebben aangenomen). Zelfs als agressieve gevoelens worden herkend en de redenen voor ontevredenheid duidelijk zijn, kan het moeilijk zijn om uw klachten op de een of andere manier constructief aan uw partner over te brengen Olya en Maxim, die bij ons op consultatie kwamen, konden nogal impulsief zaken regelen. Ze zijn een paar maanden geleden gaan samenwonen, en daarvoor hadden ze een jaar een relatie. Olya werkt als advocaat voor een groot bedrijf en vertrekt elke dag vroeg naar haar werk en komt 's avonds terug. Ze mist Maxim en wil de avond met hem doorbrengen. En Maxim werkt als programmeur en hoeft niet vroeg naar zijn werk te komen. Hij is een klassieke nachtbraker. Zelfs voordat ze naar hem toe verhuisde, wist Olya van het werkschema van Maxim, maar ze vonden altijd tijd om elkaar te ontmoeten. En nu begon het Olya te lijken dat Maxim weinig aandacht aan haar besteedde, en ze begon schandaal na schandaal te creëren. Maxim is er op zijn beurt aan gewend Olya zachtaardig en opgewekt te zien. Hij had nooit verwacht dat ze, als ze samenwoonden, in een schreeuwende woede zou veranderen. En Maxim was boos omdat haar beweringen voor hem onbegrijpelijk waren. Dus hoe vecht je niet, maar ga je akkoord? 1. Het is noodzakelijk om de gebruikelijke stereotypen van reacties los te laten (althans voortijd), voor een objectieve beoordeling van uzelf en uw partner. Als u gewend bent te schreeuwen, bedenk dan dat schreeuwen door uw partner als een aanval wordt beschouwd. Dit geeft op geen enkele manier aanleiding tot warme gevoelens als reactie, maar moedigt integendeel agressieve verdediging aan, en de 'strijd' draagt ​​​​niet bij aan een vertrouwelijk gesprek. Weglopen en de belediging vervolgens stilletjes doorslikken is ook geen optie. Zoals je uit het bovenstaande weet, zal de psyche een manier vinden om wraak te nemen op de dader. In dit geval kan een (tijdelijke) time-out geen kwaad.2. Geef jezelf de tijd om je eigen gevoelens te observeren en te begrijpen in welke situaties en wat je specifiek irriteert. Wanneer de wrok zich ophoopt, kan het lijken alsof de partner het helemaal bij het verkeerde eind heeft. Dan is het veel moeilijker om onderscheid te maken tussen je eigen gevoelens. En achter de woede zie je misschien niet dat je beledigd was door het gebrek aan aandacht, of dat je je erg verveelde. Het is belangrijk om te onthouden dat woede altijd een defensieve reactie is, en daarachter zitten totaal verschillende gevoelens en behoeften, en deze zijn uiteindelijk het belangrijkst om aan de partner over te brengen. In het geval van Olya en Maxim, beiden stopten met schreeuwen en begonnen met speciale notitieboekjes waarin ze situaties opschreven waarin ze ongelukkig waren. Toen werd het mogelijk om met elkaar in gesprek te gaan. Er zijn stellen voor wie het over het algemeen nuttig is om precies in het 'briefgenre' te communiceren, wanneer ze tijd hebben om na te denken over wat er schriftelijk wordt gezegd, maar in directe communicatie zijn ze daarvoor te impulsief. 3. Gebruik beschrijvende taal, geen beschuldigingen. En geen enkele dialoog zal werken. En als je je ervaringen beschrijft en over je verlangens praat, heeft je partner meer mogelijkheden om steun te betuigen (hij weet tenminste wat hij moet steunen). En ze vroeg me om haar dit vaker te vertellen. En Maxim wilde dat zijn vriend erop zou letten dat hij regelmatig boodschappen deed. Haar simpele ‘dankjewel’ was belangrijk voor hem. Het is niet nodig om voortdurend de ‘objectieve waarheid’ te ontdekken. Gezien de subjectiviteit van de menselijke perceptie kan er geen objectieve waarheid in relaties bestaan. Daarom leiden eindeloze verduidelijkingen over wie gelijk heeft en wie ongelijk, wat er ‘in werkelijkheid’ is gebeurd, meestal tot een doodlopende weg. Er moet aan worden herinnerd dat niemand het verschil in perceptie heeft opgeheven, en het is belangrijk om met dit verschil rekening te houden bij het proberen tot overeenstemming te komen. Als een persoon het probleem niet in de partner kan zien, maar in de communicatieproblemen, verschil in verwachtingen, een andere interne wereldorde, dan profiteert het paar hier alleen maar van. Dan schrijven de partners elkaar immers geen kwade bedoelingen toe en kunnen ze samenwerken aan het onderwerp van hun meningsverschillen, en geen eindeloze beschuldigingen en claims opsommen, in een poging te bewijzen dat ze gelijk hebben in plaats van tot overeenstemming te komen. OVER HET VERDUIDELEN VAN VERWACHTINGEN ALS VOORKOMING VAN TELEURSTELLINGEN Elk van de partners is opgegroeid in zijn eigen individuele gezin en heeft zijn eigen ideeën over dit gezinsleven. Sommige mensen willen de gezinslevensstijl van hun ouders in hun koppel herhalen, terwijl anderen juist heel anders willen leven. Zeer zelden vallen deze scenario's samen. En om onnodige conflicten te voorkomen, is het nuttig om te praten en het eens te worden over hoe u uw gezamenlijke ‘boot’ van het gezinsleven ziet terwijl u nog ‘aan de kust’ bent. Dmitry en Alisa zijn bijvoorbeeld al twee jaar en langer aan het daten de afgelopen maanden heeft Dmitry steeds vaker de kwestie van een gezamenlijke huisvesting aan de orde gesteld. Alice is voorstander, maar heeft hier nog enkele zorgen over, en het proces van het nemen van de uiteindelijke beslissing om samen te gaan wonen duurde iets langer. Het is erg belangrijk om het realistisch eens te worden over de wederzijdse verwachtingen over samenwonen, maar vaak doen koppels dat niet weet hoe of probeer controversiële vragen niet op te helderen, in de overtuiging dat het allerbelangrijkste ‘liefde’ is, die uiteindelijk vaak uiteenvalt op de klippen van wederzijds onbegrip, understatement en teleurstelling. Tijdens onze algemene vergadering hebben we geprobeerd overeenstemming te bereiken tussen de partners over enkele belangrijke aspecten van het samenleven. De voornaamste zorgen van Alice hielden bijvoorbeeld verband met de mate van haar vrijheid en de werkdruk van het dagelijks leven in een gewricht.