Terwijl ik studeer en oefen, merk ik dat ik diep geconfronteerd word met sommige opvattingen die door mijn therapiedocenten of collega's worden overgebracht. Sinds de tijd van Freud is het bekend dat elke confrontatie met een psychoanalyticus over kwesties van de psychoanalyse weerstand inhoudt. Sinds mijn studie heb ik geleerd dat proberen iets van jezelf te creëren narcisme is. Ik loop echter nog steeds het risico te praten over zaken waar ik het niet mee eens ben. In principe ben ik hier helemaal geen vernieuwer; ik weet zeker dat velen hiermee te maken hebben gehad.1. Onze psyche wordt gevormd in de vroege kinderjaren (in het beste geval tot zeven jaar). Dit creëert het raamwerk van onze persoonlijkheid, dat nauwelijks verandert. Ik ben er absoluut zeker van dat onze psyche ons hele leven wordt gevormd. Alle keuzes die we maken hebben invloed op ons, ons brein. Diepgaande veranderingen zijn mogelijk omdat onze hersenen plastisch zijn en onze gedachten geen onderliggende realiteit hebben. Elk moment is belangrijk! Wat hebben we anders nog? Je ouders je hele leven de schuld geven? En wat hebben miljarden jaren van evolutie hiertoe geleid? Dit is ongelooflijk primitivisme.2. Als je een goede jeugd hebt gehad, zul je als volwassene een vrij sterk zelfgevoel hebben. Zo niet, dan is het geen lot, omdat je niet iets heel belangrijks hebt gekregen voor de vorming van jezelf. In zekere zin ben je gedoemd: je persoonlijkheid heeft zich niet normaal ontwikkeld en je moet nu levenslang psychotherapie krijgen. Ik heb deze visie in verschillende versies gezien. Mensen die het delen, geloven dat er iets mis is gegaan in hun ontwikkeling. Ja, het werkte zeker. Maar we zijn niet beperkt tot dergelijke verwondingen! Ze kunnen onze persoonlijkheid in een beschermend omhulsel verzegelen, maar ze kunnen ons diepste wezen niet raken. In Zen zeggen ze dat onze natuur door niets besmet kan worden en dat de aard van alle wezens de Boeddha-natuur is. Geen enkel trauma kan dit vernietigen. Het ergste is dat deze visie mensen afhankelijk maakt van therapie. Een persoon begint te denken dat hij in zijn kindertijd vernietigd of verwend is, dat het ontbreken van de noodzakelijke omgeving het niet mogelijk maakte dat iets belangrijks zich manifesteerde en dat het nu alleen van buitenaf kan worden ontvangen, vooral van een therapeut. En we hopen op therapie, alsof we manna uit de hemel willen. We hebben dit allemaal in onszelf! Zijn we echt gedoemd afhankelijk en behoeftig te zijn, zoals robots die tijdens de productie niet alle benodigde onderdelen hebben gekregen? Denk je niet dat dit domheid is, die ons veroordeelt tot de onmogelijkheid om ons leven te leiden zonder een therapeut, goeroe, leraar of iemand anders? Zijn er überhaupt niet genoeg schapen in de kudde? Ik ontken de tekorten die ons ego ervaart niet. Maar wat is deze gewoonte om een ​​persoon te definiëren door middel van pathologie? Waar komt deze ziekte vandaan? We hebben de afgelopen 150 jaar de subtielere en hogere realiteiten van de ziel en de geest volledig genegeerd (waardoor we ze de diepste betekenis van millennia daarvoor hebben gegeven), en definiëren onszelf aan de hand van de verstoringen die we in de geest en het gedrag kunnen zien. Dit is echt triest. Het is niet nodig om de ontdekkingen van de psychoanalyse te negeren, daar heb ik het niet over. Maar het is niet nodig om je erop te fixeren en ze te verheffen tot de ultieme waarheid over de mens. Ik ben er zeker van dat onze natuur de beste eigenschappen bevat. En het is onverwoestbaar door welk letsel dan ook.3. Oh horror, ik ben borderline! Ik ben deze mening over mezelf tegengekomen, zelfs van ervaren therapeuten. Het lijkt mij dat we het lijden van menselijke wezens op criminele wijze vereenvoudigen en onszelf denigrerende etiketten ophangen. Je kunt je hele leven bezig zijn met het behandelen van borderlines die niet bestaan. Ik ben er diep van overtuigd dat je zulke dingen niet tot je identiteit kunt maken. Dit is op zichzelf al giftig. Borderline-persoonlijkheidsorganisatie is een enigszins beschrijvend label voor de interne ervaring wanneer de structuur binnenin niet voldoende is en de persoon overweldigd wordt door chaos. Dit is geen kenmerk van de essentie van een persoon, zijn kern. Er zijn briljante observaties van artsen die hebben aangetoond dat sommige mensen andere hulpmiddelen nodig hebben om te genezen dan de meeste mensen. Voor de meesten van ons zitten delen van onszelf vast in de vroege ontwikkelingsfasen. Wij zijn allemaal onderdeel?