Korte perioden in iemands leven, waarin prioriteiten, voorkeuren en attitudes veranderen, worden leeftijdsgebonden crises genoemd. Vanaf de geboorte tot aan de ouderdom ervaart een persoon 7-8 van dergelijke perioden. De eerste crisis doet zich voor binnen een paar dagen na de geboorte, wanneer de gebruikelijke omgeving van de baby verandert en zijn bewustzijn gevuld is met harde geluiden, felle lichten, tastsensaties en nieuwe emoties. Het kind past zich aan een nieuwe wereld voor hem aan, met behulp van ongeconditioneerde reflexen. Op driejarige leeftijd ervaart de baby een tweede crisis, die verband houdt met de vorming van zijn persoonlijkheid. Tijdens deze periode ontwikkelen spraak, wil en onafhankelijkheid zich actief. Het kind beseft zijn capaciteiten en probeert het gedrag van volwassenen te imiteren. Rond zeven jaar beginnen kinderen aan de fase van socialisatie. In de regel verschijnen nieuwe kennissen, manieren van communicatie en andere relaties op school, waar een leerling uit de eerste klas na de kleuterschool komt. De tienercrisis op de leeftijd van 12 tot 14 jaar is een van de moeilijkste voor een kind en ouders. Niet alle kinderen doorlopen dit ontwikkelingsniveau gemakkelijk en rustig. Tijdens deze periode veranderen de relaties met anderen. De tiener probeert weg te komen van de zorg van zijn ouders, om zijn waarde en onafhankelijkheid te tonen, maar zijn capaciteiten zijn nog niet voldoende om volwassen, bewuste beslissingen te nemen. De tienercrisis gaat vaak gepaard met het ontkennen van hulp en steun van het gezin, negativisme, dat zich manifesteert door conflicten, ultimatums, verlies van vertrouwen en verlies van ouderlijke invloed. De crisis van de adolescentie doet zich voor op de leeftijd van 16 tot 20 jaar, wanneer iemand officieel wordt wordt volwassen en zet de eerste serieuze stappen in zijn leven. Tijdens deze periode vinden de eerste belangrijke gebeurtenissen plaats zonder ouderlijk toezicht en voogdij: militaire dienst, eerste huwelijk, werk, toelating en studie aan een universiteit. In het volwassen leven overvalt een persoon op 30-jarige leeftijd, op 40-45-jarige leeftijd, en de laatste crisis vindt plaats op de pensioengerechtigde leeftijd - ongeveer 30 jaar oud, begint een persoon na te denken over stabiliteit en probeert om zijn leven te stroomlijnen. Deze periode wordt geassocieerd met het openen van een bedrijf, het bewuster kiezen van een carrière en het zoeken naar de zin van het bestaan. Op de leeftijd van 40-45 jaar realiseert iemand zich de onvermijdelijkheid van ouder worden en de dood, wat hem dwingt actief gebruik te maken van middelen en kansen. . Sommige mensen verdiepen zich in werk, anderen beginnen liefdesaffaires en verlaten hun gezin, anderen worden religieus of, omgekeerd, boos en cynisch. 60-70 jaar is de leeftijd waarop iemand de balans opmaakt en de dood probeert te accepteren als het onvermijdelijke einde van zijn leven leven. Deze periode wordt gekenmerkt door interesses in de politiek, deelname aan openbare evenementen, frequente communicatie met familieleden, het verlangen naar rustige hobby's en reizen. Hoe de veranderingen te overleven. Alle mensen benaderen een crisis anders en nemen veranderingen waar in overeenstemming met de kenmerken van hun psyche. Sommige mensen maken zulke periodes gemakkelijk door, terwijl anderen het heel moeilijk vinden: met stress, paniek en langdurige depressie. Omdat sommige crises samenvallen met fysieke veranderingen in het lichaam (de overgangsperiode bij adolescenten, de menopauze bij vrouwen, enz.), moet ook met deze factor rekening worden gehouden. Hoe u met een crisis om kunt gaan: *veranderingen rustig accepteren; zelfontplooiing; *een nieuwe activiteit, hobby vinden; meer tijd besteden aan prettige communicatie met dierbaren, kinderen, kleinkinderen Als u de crisis niet alleen kunt doorstaan, is de hulp van een psycholoog nodig! Zorg voor jezelf!