Zoals ik. Woon jij in de echte wereld? De samenleving ervaart, zonder het te weten, honger, maar wat ze precies niet kan achterhalen (hier moet in gedachten worden gehouden dat niet alle vertegenwoordigers van tweevoeters zo zijn). En daarom rent hij van stereotype naar stereotype op zoek naar het ideaal, waarbij hij zichzelf in stukken snijdt en zichzelf hervormt in Photoshop, plagiaat pleegt en de gedachten van anderen steelt. Mensen geven buitenlandse teksten af ​​als hun eigen teksten dankzij het vermogen om ze te verdunnen met enkele tussenwerpsels en bijvoeglijke naamwoorden, waarbij het ene woord door het andere wordt vervangen, maar de essentie van auteurschap, helaas niet die van henzelf, blijft nog steeds bestaan. Het enthousiasme van de lezers is buitengewoon, het applaus van abonnees onder de Instagram-uitspraken van de nieuw geslagen meesters van de literatuur houdt niet op. Wat is er gaande? Waar kwam dit vandaan dat je niet jezelf moest zijn? Geloven degenen die zo onbevreesd hun uiterlijk op talloze apps veranderen werkelijk dat ze in het echte leven ook zo zijn? Of gaan mensen tegenwoordig met een getinte bril op date? Of is hun gehoor zo slecht dat ze je niet op bedrog kunnen betrappen wanneer de live dialoog begint? Er komt een vriendin in me op die letterlijk gefascineerd was door een meisje, kijkend naar haar foto's op haar Facebook- en Instagram-pagina's. Onder invloed van haar internetvibes belde hij de schoonheid snel voor een sessie. Na de ontmoeting deelde de man zijn indruk, zelfs zijn schok: hij kon de nimf niet meteen herkennen! Mijn vriendin dacht dat hij zich vergiste totdat de heldin haar naam zei. De arme man deed zijn best om zijn teleurstelling te verbergen. Beiden waren het slachtoffer van Photoshop. De mensen raakten verdwaald in de programma’s, verdronken in de fictieve wereld van hun ideale vormen en “intelligentie” ten koste van de teksten van anderen. Mensen begonnen zich achter anderen te verschuilen zonder het te beseffen. Ik vraag me af waarom? Bang om jezelf te zijn? Is het eng om toe te geven dat je niet zo goed bent? Maar je moet je vriendinnen en vrienden bijhouden - laat je populariteit zien met likes en reacties. Leven op het scherm van telefoons en gadgets is de norm geworden. Er is een prachtige video waarin ze een gezin laten zien waarbij internet plotseling is uitgeschakeld, ze kijken op en bevinden zich aan de eettafel in de kring van al volwassen kinderen en elkaar ouder worden, de reactie is onmiddellijk - een schreeuw en de gruwel van een ongeluk over het echte leven. De nieuwste trend is de invasie van Pokemon, strijd en absorptie, waarbij niet-bestaande dieren worden gevangen die je alleen door het prisma van je telefoonscherm kunt zien. Is dit geen waanzin? Mensen consumeren wat hen wordt aangereikt onder het mom van een mooie verpakking en raken verslaafd. Je bent niet langer van jezelf. Je bent tot slaaf gemaakt door de makers van de nieuwste modellen games en applicaties. Vrienden ontmoeten in een café lijkt meer op een bezoek aan een online club, waar iedereen zijn eigen draagbare computer heeft, en voordat je een gesprek begint, moet je het oplossen. zelf zitten hoe, waar, in wat en met wie. Een ander voorbeeld van ontwikkeling is een kennis van een kennis die, in volle gevechtsernst, haar spiegelbeeld bij daglicht niet ontmoet. Ze legt het ongeveer zo uit: "Ik ben daar lelijk, het is beter om 's avonds of met de gordijnen dicht naar jezelf te kijken." Bovendien een meisje met een uiterlijk dat zeer geschikt is voor de definitie van “normaal”. Er is geen lelijkheid, ook geen fouten. Het doel van haar dag is het nastreven van een gevoel van eigenwaarde door middel van aandachtseenheden, gekleed in de symbooltekens van sociale netwerken. Kijk: "Ik ben mooi, ik ben slim, ik ben populair, ze willen mij." Hetzelfde kan worden toegepast op het mannelijk geslacht. We worden gijzelaars van fictieve en gemaakte afbeeldingen van onszelf en controleren zorgvuldig de volgende geüploade foto. Het is tenslotte zo onveilig om jezelf te zijn en je lelijke ontbijt te laten zien, je moet het op de een of andere manier verfraaien, een lichte schaduw van intriges toevoegen, met wie je wakker bent geworden en van wie er een boeket op tafel bij het bed staat (en het het maakt niet uit dat het kussen voor je buurman leeg was). Sterker nog, de persoon die we op Instagram hebben getekend, bestaat simpelweg niet. Anime van de 21e eeuw. Wat heeft het voor zin om 15.000 abonnees te hebben als je in werkelijkheid een gewoon mens bent met een gewoon leven? Hier is nog een voorbeeld: een getrouwd stel dat wanhopig liefdevolle woorden uitstrekt onder een foto en elkaar in een hete omhelzing samenknijpt, alsof ze uit alle macht zijn.