Nogmaals, toen ik mijn 7-jarige kind bekritiseerde voor iets dat ik me niet eens zonder problemen kan herinneren, betrapte ik mezelf erop dat ik dacht of zelfs voelde: hoe gemakkelijk en zelfs met een soort sadistische Ik doe dit met plezier, en hoe moeilijk het voor mij is, welke gigantische inspanningen moeten er worden geleverd om hem eenvoudig en oprecht te prijzen. En ik had medelijden... Voor mezelf en voor hem. Per slot van rekening kan een mens alleen maar delen wat hij zelf in overvloed heeft. Hier herinner ik me een prachtige gelijkenis met ongeveer de volgende inhoud: een man kocht een prachtig huis met een appelboomgaard voor zichzelf. En vlakbij woonde een jaloerse en slechte buurman. Op een ochtend ging een man de veranda op en daar stond een emmer met slib. De man pakte een emmer, goot de modder eruit, maakte de emmer schoon tot hij glansde, plukte er grote, rijpe en zoete appels in en ging naar zijn buurman. De buurman, die een klop op de deur hoorde, dacht boosaardig: "Eindelijk heb ik hem kwaad gemaakt!" Hij opent de deur in afwachting van een schandaal, en de man overhandigde hem een ​​emmer appels en zei: "Wie rijk is aan wat, deelt het!" En hier is de vraag - verontwaardiging: hoe kan ik gemakkelijk, natuurlijk en oprecht prijzen een kind of bijvoorbeeld een volwassene bewonderen, bewonderen en complimenteren, als ze me niets anders leerden dan afkeer en gebrek aan respect voor mezelf, beslisten ze voor mij of ik goed of slecht was, en voedden me op volgens het principe - in elke onbegrijpelijke situatie - bekritiseer! En relatief gezien zit ik nu in een vat met uitsluitend negatieve berichten en negatieve ideeën over mezelf, of, metaforisch, een emmer met slop. Kan ik een mand met appels geven aan de mensen om mij heen?! Maar elk kind jonger dan 3-4 jaar houdt a priori van zichzelf. Nee, zo: LOVES!!! En alleen volwassenen kunnen hem iets anders leren. Het voelt alsof het verlangen om kritiek te leveren, vooral op je kinderen, een soort sociale ziekte is. En ik weet uit eigen ervaring wat voor werk er aan mezelf moet worden gedaan om er op zijn minst gedeeltelijk van te herstellen: in eerste instantie heb ik het geprobeerd. om te stoppen met mezelf uitschelden, kritiek te leveren en rot te verspreiden ‘in de stem van je moeder’, de stroom van ‘zelfkritiek’ te stoppen en te leren je emoties en toestanden te observeren. Maar dat is een iets ander verhaal...