Van de auteur: Dit is een voortzetting van het artikel “De baan waar ik nooit van heb gedroomd.” Een reeks essays over hoe we, als we ermee instemmen om onder de gegeven omstandigheden te spelen, in de regel winnen) Mijn eerste baan was als geschiedenisleraar in de negende klas. Ik ben 22, ik weet niet hoe ik make-up moet doen (dit is belangrijk :-) op 22-jarige leeftijd zonder make-up is het ongeveer 17), en dus tikt een negende-klasser me op de eerste dag op de schouder en zegt: “Ha! ” Nieuw meisje! En vandaag komt er een nieuwe leraar naar ons toe. 'Ik ben het, de leraar', mompel ik ontevreden. De parallel van de negende klassen bestond uit A, B, C, D, E en E, als A en B op de een of andere manier tolerant waren. mijn uiterlijk, en C en G drukten eenvoudigweg geen enkele vreugde uit, en in de klassen D en E liepen de kinderen gewoon rond hun bureau "plus of min een meter" en reageerden op de woorden "Hallo, ga zitten!" ze reageerden in principe niet. Ze sloten me buiten in de klas, ze waren openlijk onbeleefd, en in feite was er iets om me niet aardig voor te vinden. Ten eerste vloog ik vanwege mijn volledige zwangerschap langs de universitaire schoolpraktijk. Ten tweede was de enige school waar ik enig idee van had de mijne, degene waar ik afstudeerde, en ik studeerde af aan een goede school in Berlijn, waar vrijwel geen C-studenten waren, en als die er wel waren, dan was het zo’n solide A in de afmetingen van die school, waar ik nu op onderwijsmissie ben. Daarom heb ik in de eerste weken, zonder met mijn ogen te knipperen, van alle excellente studenten C-studenten gemaakt. Ik wist zeker dat de manier waarop ze antwoordden op mijn school niet eens een C-cijfer waard was. Het feit dat deze leerlingen echte A's hadden, hield mij helemaal niet tegen. In verband hiermee ontving ik ook de eerbiedige 'liefde' van de directeur van de school, die hier vóór mij geschiedenis gaf, omdat het bleek dat de A's waren. ze gaf geen gezag in mijn ogen Een reeks ouders van mijn leerlingen, die een orde van grootte ouder waren dan ik, namen contact met mij op, de schoolleiding stelde voor dat ik een open les zou voorbereiden, een volledige mislukking naderde, en er waren toen geen psychologen))) Ik had absoluut niemand om mee te overleggen, ik had geen kennissen, leraren, maar ik had een zoontje, naar wie ik naar huis vloog en alleen thuis met hem studeerde gebeurde er op het werk? Dit was het eerste dergelijke alomvattende fiasco in mijn leven. De enige persoon aan wie ik al deze gruwel kon uiten, was mijn man, met wie we destijds in verschillende steden woonden. En via de telefoon verzamelde ik op de een of andere manier de moed en vertelde hem het verhaal van mijn mislukking. Tegen die tijd groetten de leraren op school mij niet meer, maar steunden ze de directeur. Ik zal je vertellen dat de situatie niet voor bangeriken was. Maar we herinneren ons: het is niet dat er psychologen waren, er was niet eens internet) Mijn man zei: wees niet boos. Als iets voor mij tijdens de operatie niet lukte, dan is dat beangstigend, omdat de levens van mensen en de geschiedenis... nou ja, ze zullen het nodig hebben, ze zullen het zelf uit het leerboek lezen. Er gebeurt niets ergs. Spelen. En weet je wat er toen gebeurde? Ik had niets te verliezen, en ik hield op leraar te zijn. 'Ik hou niet van dwazen', zei ik op kalme toon tegen mijn leerlingen en om de een of andere reden vielen ze stil: 'Ik denk dat elke man twee vakken moet kennen: geschiedenis. en aardrijkskunde.” Het kan me helemaal niets schelen hoe je je gedraagt, je kunt met je rug naar me toe zitten als ik praat, je kunt helemaal niet naar me luisteren en onbeleefd blijven, maar het enige aanbod aan jou is dat ik een vraag stel over geschiedenis, antwoord je zelfs van onder de tafel. Je kunt met je rug naar me toe zitten, je kunt met je achterste omhoog zitten, maar een man moet de geschiedenis kennen. Ik weet niet hoe het werkte. Misschien deze toestemming om met hun rug naar mij toe te zitten... ze hadden niets om mij tegen te houden... misschien het feit dat ik de jongens eruit pikte, misschien mijn oprechte overtuiging dat een man de geschiedenis moet kennen (zoals ik mijn vader hoorde zeggen: een man zou minstens vijf geschiedenis en aardrijkskunde moeten kennen. Ze luisterden naar mij en ik probeerde te zeggen dat alles in een oogwenk zou veranderen, nee, niet in een oogwenk. Ik had nog steeds last van D en E, zij hadden blijkbaar, oprecht en zelfs vóór mij, geen idee dat je tijdens de lessen aan een bureau moest zitten, Pyotr Sapozhnikov was in alle opzichten een bijzondere leider)