Van de auteur: Ouderschapsfouten die erg duur zijn Hoe maak je je kind neurotisch. Kwaadaardig? Ik kan nog een paar opties aanbieden: ‘Hoe je het leven van je kind kunt ruïneren’ of ‘Waarom ouders niet van hun kinderen houden’, enz. Je kunt nog veel meer namen bedenken. Namen waarvoor? Ouderlijke fouten? Het is moeilijk om gedrag dat jaren aanhoudt een vergissing te noemen. Dit is geen vergissing, het is een keuze. Een opvoedingsstijl kiezen. Of levensstijl. Het maakt niet uit hoe je het zegt. Het belangrijkste is dat dit een KEUZE is. En het belangrijkste is dat het veranderd kan worden! Er zijn honderden delen geschreven over opvoedingsstijlen. En in deze honderden delen worden dezelfde thema's en dezelfde motto's keer op keer herhaald: wil een kind gezond opgroeien en gelukkig kunnen zijn, dan heeft hij liefde nodig. Maar blijkbaar is de term 'liefde' op de een of andere manier betoverd, aangezien een groot aantal ouders, die beweren dat ze 'van hun kinderen' houden, acties ondernemen die meer spreken van afwijzing en emotionele afwijzing dan van liefde. Wat doen ouders? Optie één. Ze vergelijken hun kind met een ander kind (uiteraard niet in zijn voordeel). "Waarom Vasya het kan, maar jij niet?", "Kijk naar Zhenya, ze is altijd zo netjes, en jij bent altijd als een varken!", "Iedereen in de klas kan ermee omgaan, jij bent de enige, zoals altijd, wie kan dat niet aan!” Hoe voelt een kind zich in zo’n situatie? Vernedering en minachting van de kant van de ouder. Hij zal jarenlang (zo niet voor altijd) problemen hebben met zijn zelfwaardering. Hij zal óf zijn hele leven aan de hele wereld bewijzen dat ‘hij niet slechter is’, óf hij zal zich zijn hele leven zorgen maken en begrijpen dat alles wat het leven te bieden heeft, niet voor hem is, omdat hij Optie twee niet waard is. Ouders hebben geen tijd. Ze werken. Of zijn druk bezig met het regelen van zaken met elkaar. Wat er in het leven van een kind gebeurt, trekt alleen de aandacht als het verder gaat dan normaal. Ouders zijn niet geïnteresseerd in wat er gebeurt in het dagelijkse leven van het kind, waar hij aan denkt, waar hij over droomt, wat er in de klas gebeurt, wat voor soort relaties hij heeft met zijn leeftijdsgenoten... Ze hebben het druk groeit op die ervan overtuigd is dat niemand hem nodig heeft en niet interessant is. En hij heeft eigenlijk ook niemand nodig. Hij weet niet hoe hij relaties moet opbouwen, en als hij ze wel opbouwt, lijkt het meer op wraak: relaties zijn gebouwd op wantrouwen, wrok, de wens om een ​​partner pijn te doen, om zijn nutteloosheid en onbelangrijkheid aan te tonen. Chronische eenzaamheid. Ouders eisen dat het kind hen niet te schande maakt, maar hen de kans geeft trots op hem te zijn als zijn prestatie. Sinds de kindertijd is de aandacht van ouders gericht op hoe het kind ‘er in de ogen van anderen uitziet’. Hij moet gewoon onberispelijk zijn! Het beste! Begaafd! Succesvol! Zodat zijn ouders zich niet voor hem zouden schamen... Het eindresultaat is een persoon die altijd gespannen en angstig is, hartstochtelijk ernaar streeft om overal succes te behalen, zich heimelijk voor zichzelf schaamt en geschokt is bij de gedachte dat hij wel eens “zou kunnen blijken” niet perfect”, “niet onberispelijk”. De dominante emoties zijn woede, haat tegen andere mensen, angst op de rand van paniekaanvallen en eindeloze schuldgevoelens. De wereld is gevuld met ongelukkige mensen. Natuurlijk is iedereen op zijn eigen manier ongelukkig, maar de redenen voor dit ongeluk zijn vaak dezelfde. Ouders, verlam de psyche van uw kinderen niet! Verander uw stijl van interactie met uw kind, laat hem uw liefde voelen, niet uw angsten, complexen en problemen!