In de commentaren op een artikel over beheersing en contact deelde gebruiker karga interessante gedachten en vragen over gevoelens in therapie, waarvoor ik zeer dankbaar ben. Als reactie daarop ontstond een hele tekst, die ik ter discussie aanbied. Over de acceptatie door de therapeut van de gevoelens van de cliënt schreef karga: Wat betekent het om ‘de gevoelens van de cliënt te accepteren’? Karga schreef: Accepteert de therapeut de gevoelens van de cliënt? Of wendt hij zich tot de ervaring van zijn ervaringen, dat wil zeggen, haalt hij er dezelfde gevoelens uit? Het gebeurt op verschillende manieren: soms resoneert de ervaring van de therapeut met dezelfde (soortgelijke) gevoelens, soms zijn de gevoelens verschillend. De cliënt schaamt zich bijvoorbeeld, ervaart zichzelf als waardeloos, en de therapeut voelt op dit moment juist sympathie en warmte voor hem. Of zelfs dit: de cliënt is bang en de therapeut is boos. Het belangrijkste in het idee van acceptatie is naar mijn mening dit: laat de gevoelens met rust. De therapeut erkent de realiteit van de cliënt, zijn recht op al zijn gevoelens: dat wil zeggen, hij ‘vecht’ er niet mee, houdt ze niet tegen, probeert niet voortijdig de cliënt te troosten, te kalmeren of op te vrolijken van de cliënt en de therapeut niet samenvallen, dit betekent niet dat de gevoelens van de cliënt “fout” zijn, en de ontvangende therapeut in staat is om in deze discrepantie te blijven en er aandacht aan te besteden, deze samen met de cliënt te onderzoeken Het accepteren van gevoelens dient misschien twee hoofddoelen: 1) het gevoel laten rijpen, het niet voortijdig doven, het zich laten ontvouwen - duidelijk maken wat voor soort gevoel dit is, ‘waar’ het over gaat : met welke ervaring het gepaard gaat en welke behoefte erachter zit; 2) laat de cliënt zien dat hij niet alleen is, dat hij contact heeft, in contact is met de therapeut, dat er bij hem ondersteuning is in de vorm van een therapeut; . Ondersteuning betekent niet dat ik, de cliënt, noodzakelijkerwijs samenval met de therapeut in gevoelens en behoeften - soms ga ik uit van deze ondersteuning, test ik mezelf eraan, als een lakmoesproef, zoals het gebruik van een toetssteen, en ik kan ze niet alleen opsporen op basis van gelijkenis (“Ik zie mezelf als in een spiegel”), maar ook op basis van verschillen (“hij heeft het zo, en ik heb het zo, maar hij wijst mij er niet om af, maar geeft mij het recht om anders te zijn”). Om dit mogelijk te maken moeten verschillen worden gelegaliseerd en toegestaan. Zoals elk model is het beschreven model natuurlijk een ideaal schema. In werkelijkheid lukt dit niet altijd en kunnen therapeuten in hun trauma's vervallen, wegrennen van moeilijke plekken en er niet in slagen om met tegenoverdrachtsreacties om te gaan. En dit overkomt alle therapeuten van tijd tot tijd, niet alleen de ‘slechte’. Maar over het algemeen geldt dat hoe meer ervaring de therapeut heeft, inclusief de ervaring van zijn cliënt (de ervaring van persoonlijke therapie), hoe stabieler de therapeut is: hij kent zijn trauma's, wat betekent dat hij in staat is zijn automatismen te zien en niet automatisch te handelen, maar creatief. Over “genezen” » therapeut Niet alle gevolgen van blessures kunnen worden geëlimineerd. Karakter – onze blijvende manier om op de wereld te reageren – is tenslotte het resultaat van trauma dat we hebben ervaren. En je kunt het aanpassen, flexibeler maken. Maar het is onmogelijk om een ​​persoon te worden zonder karakter, perfect in balans. En de flexibiliteit en 'genezing' van de therapeut komt soms niet tot uiting in het feit dat hij nooit bang is voor de gevoelens van de cliënt, maar in het feit dat hij bang wordt, maar blijft, niet wegrent voor contact. karga schreef: I heb het vermoeden dat als de therapeut geen ervaring heeft met het ontmoeten van bijvoorbeeld een gevoel van eenzaamheid en de ervaring van zijn succesvolle leven, ik hem niet zal geloven dat hij mij begrijpt als ik hem vertel over mijn eenzaamheid. Karga schreef: voor de therapeut stelt zijn ervaring van het succesvol doorstaan ​​van eenzaamheid hem in staat een steun te zijn voor mijn cliënt in deze bijeenkomst. Hierbij ga ik uit van het idee dat ieder mens alle gevoelens kent: we ervaren allemaal pijn, zijn bang, verdrietig, voelen ons eenzaam , schamen, afgunst... Situaties kunnen verschillend zijn, de gevoelens zelf kunnen anders ervaren worden (van verschillende sterktes zijn, verweven zijn uit verschillende sensaties), maar toch heeft iedereen alle gevoelens die volgens mij een succesvolle passage zijn niet per se een overwinning op moeilijkheden (“Ik was eenzaam – ik heb er een paar gevonden”; of in de variant “... maar nu ben ik hier trots op!”), en haar ontmoeten: bewustzijn van je pijnpunten.