Het innerlijke kind is een deel van onze psyche, onze persoonlijkheid, dat het beeld uitdrukt van ons ware ‘ik’, het potentieel van het individu, zijn evenwicht, integriteit en vitaliteit, directe zelfexpressie, het vermogen om uit elke situatie een uitweg te vinden, acceptatie en openheid voor de wereld. Een persoon met een gezond deel (Innerlijk Kind) gedraagt ​​zich op zijn gemak, creatief, speels en vreugdevol. Hij weet hoe hij oprecht om zichzelf moet lachen en om wat er met hem gebeurt. Hij is in harmonie met zichzelf en de wereld om hem heen. In ieder van ons leeft een Innerlijk Kind. Is het een meisje of een jongen, elk innerlijk kind heeft zijn eigen leeftijd, meestal is dit de leeftijd waarop de wond optrad, toen hij pijn begon te ervaren. Soms is dit een hele kleuterschool, als er veel traumatische episoden zijn geweest. Het enige dat het kind nodig heeft, is volledige acceptatie van hem als individu, begrip en bevrediging van zijn ware behoeften, en een positief beeld van zichzelf en zijn toekomstige leven. Als ouders deze voorwaarden bieden, groeit het kind veilig op en wordt het een gelukkig en succesvol persoon, die zijn creatieve potentieel beseft. Als er niet aan de behoeften van je ouders werd voldaan toen ze nog kinderen waren, zal het voor hen moeilijk zijn om aan jouw behoeften te voldoen. Dit is natuurlijk ideaal; in werkelijkheid zijn we allemaal getraumatiseerd, sommigen in grotere mate, anderen in mindere mate. Ouders kunnen hun kinderen belachelijk maken en hen niet toestaan ​​hun ware gevoelens te uiten. Ze vinden het moeilijk om hun kinderen als individu te respecteren. Het resultaat is dat ze liegen, slaan, bedreigen, isoleren, niet geloven, verachten, dwingen, vernederen en hun persoonlijke ruimte binnendringen: “Je handen zitten op de verkeerde plaats! Wie heeft jou zo nodig! Het zou beter zijn als je er niet was! Ik wou dat ik een abortus had gehad, zoals ik van plan was! Ik heb alles voor jou opgeofferd, en jij...!” In het onderbewustzijn van zo'n kind ontstaat een negatief beeld van zichzelf. En dan verloochenen velen zichzelf in hun kindertijd. Wij willen niets meer met dit bange en domme kind te maken hebben. Dit is hoe zelfafwijzing en zelfafkeer ontstaan. We verliezen het contact met ons echte zelf – het innerlijke kind – en we luisteren niet meer naar onszelf. Maar ze zien er alleen uit als volwassenen. Ze lijden aan talloze wonden, ze zijn niet gemakkelijk te genezen, maar ze zijn gemakkelijk aan te raken en op te wekken in de volwassenheid. Bijna elk kind legt zichzelf een ‘geheime eed’ af dat hij die, als hij opgroeit, niet tegen zijn kinderen zal zeggen woorden of de daden die hij tegen hem zei of deed. Helaas merken veel volwassenen dat ze deze eed breken, door precies hetzelfde tegen hun kinderen te zeggen of te doen wat ze hen hebben aangedaan, en vaak dezelfde methoden of woorden te gebruiken. Waarom gebeurt dit? In de interne structuur van onze psyche is er ook een Innerlijke Ouder – dit is een projectie van onze echte ouders, een beeld. en het kan gebeuren dat de echte ouders niet meer op de wereld zijn. Maar in de menselijke psychische structuur is de ‘innerlijke ouder’ nog steeds bezig met het ‘opvoeden’ van het innerlijke kind. Zo’n vicieuze cirkel van wreedheid zal ongecontroleerd van generatie op generatie worden doorgegeven als dit patroon niet wordt veranderd. Om dit te doen, moet je je innerlijke kind genezen. Therapie en een goede specialist kunnen hierbij helpen. Of je kunt je wonden en littekens heel lang verzorgen en koesteren. Dit biedt een aantal voordelen. Je hoeft niet volwassen te worden, je hoeft geen verantwoordelijkheid voor je leven te nemen ‘tegen je moeder in’. Je kunt eindeloos iets bewijzen - en zo verschijnt een doel in het leven. En heel vaak is dit precies wat we doen. We herinneren ons voortdurend hoe oneerlijk onze ouders ons behandelden. Hoe we beledigd of vernederd waren. En hier verzin ik geen excuses voor ouders, dit is hun verantwoordelijkheid, en het is onze verantwoordelijkheid om ons leven (zoveel mogelijk) gelukkig te maken met de 'erfenis' die we hebben ontvangen. De positie van een klein beledigd kind kan heel zijn gunstig. Als het niet om één ding gaat, gaat ons leven voorbij terwijl we op onze grieven en claims kauwen. Wij kunnen niet leven