In dit artikel https://www.b17.ru/article/32926/ heb ik de mechanismen van idealisering-devaluatie al besproken, maar in de context van huwelijksrelaties. Nu zou ik de betekenis van het gebruik van een dergelijk mechanisme in een bredere context willen bespreken. Ter illustratie ziet het verband tussen idealisering en devaluatie er als volgt uit. Eerst ben ik op aarde, en ZIJ zijn in de hemel. En ik zal ze nooit bereiken. Ze zullen mij nooit accepteren. Ze zijn perfect, ik ben walgelijk. Ze hebben alles wat ik wil, maar het kost ze geen moeite. Het zijn hoogvliegende vogels, en ik ben een struisvogel. Ik kan niet zoals zij zijn, maar ik kan uit hun meningen een leidraad voor actie putten en proberen volgens hun voorschriften te leven. Daardoor zal ik zelf een beetje idealer worden. Op een gegeven moment (hierover later meer) verandert alles snel. Ik sta nog steeds op de grond, maar ZIJ blijken uit de hel te zijn opgestaan. En alles wat mij ideaal leek, was een masker dat hun ware wangedrocht verborg. Nu zijn het nietsnutten, en vergeleken met hen ben ik niets en zelfs wauw. Misschien (en zeker) ben je dit in je leven tegengekomen. We idealiseren allemaal, tot op zekere hoogte, wanneer we verliefd worden, wanneer we studeren, wanneer we gelijkgestemde mensen vinden. Dit wordt een probleem wanneer een persoon achter het mechanisme verdwijnt. Dat wil zeggen, idealisering wordt primitief en komt helemaal niet overeen met wat de geïdealiseerde persoon overbrengt. Naar mijn mening zijn er in dit verband veel betekenissen. Dat wil zeggen, waar dit mechanisme voor bestaat: de mogelijkheid om de woede die met verschillen gepaard gaat, niet onder ogen te zien. Ervaar in plaats daarvan rechtvaardige woede; verleg de verantwoordelijkheid voor je eigen keuzes naar de goeroe; lijkt mij veel breder. En weerspiegelt vaak een manier van leven die NIET VERGADEREN heet. Als we ons op verschillende niveaus bevinden, zullen we elkaar nooit ontmoeten. Dit betekent dat u de pijn kunt vermijden die uw allereerste hechte relaties ooit met zich meebrachten. Pijn die nergens heen kon, nergens heen kon. Een volwassene vergeet dat hij volwassen is geworden. Dat hij nu kan vertrekken. Omdat hij zich in een kinderlijke positie bevindt, beschermt hij zichzelf tegen nieuwe wonden. De hinderlaag blijkt te zijn dat alleen in de nabijheid de eerder opgebouwde pijn kan worden doorstaan. Dit betekent dat je het niet als een sneeuwbal met je meedraagt ​​in elke nieuwe relatie. Maar om een ​​relatie aan te gaan, moet je eerst de Ander zien. Met zijn imperfectie, non-idealiteit en dus levendigheid. En dan blijkt soms dat de Ander niet vijandig is, maar dat de vijandigheid de mijne is. En het dient voor mij als een proactieve verdediging: ik zal afwijzen om niet afgewezen te worden. Je kunt op verschillende manieren afwijzen. Dit is niet altijd het einde van een relatie. Idealisering en devaluatie zijn ook een van de vormen van dergelijke zorg. En dit zijn verslavingen, depressies, psychosomatische symptomen, het negeren van pijn die tot het verleden behoort, maar nog niet volledig geleefd is, maakt de keuze om NIET te leven. Een zeer beangstigende keuze, vol schaamte, onmacht, hulpeloosheid, hopeloosheid en wanhoop. Maar helaas kan niemand anders voor hem kiezen. In therapie is het soms mogelijk om deze onbewuste beslissing om niet te leven en niet aanwezig te zijn in relaties terug te brengen naar de zone van bewustzijn. En dan wordt het anders mogelijk. Door pijn naar het leven.