Ik ging een keer vissen met mijn zesjarige neefje (Ilya). Ik gaf hem een ​​kleine spinhengel en een lepel voor het vangen van snoek. Het werpen van een spinhengel is geen gemakkelijke wetenschap, je moet het leren. Daarom is het duidelijk dat Ilya veel problemen had met het gieten van de lepel. Vaker wel dan niet bleef ze aan de kust, of viel aan haar voeten, of de vislijn raakte erg in de war. Ilya was boos, vloekte en was bereid alles op te geven. Ik was ook boos (omdat ik niet door hem afgeleid wilde worden), maar toch kwam ik keer op keer naar voren, legde uit wat hij verkeerd deed, hoe hij de tackle beter kon uitwerpen, hoe hij de spinhengel correct vasthield, pak de vislijn en zwaai. Na verloop van tijd begonnen de dingen een beetje te lukken, vooral toen Ilya alles deed zoals ik hem vertelde. De woede werd minder omdat ik begreep dat alles goed komt als je de instructies opvolgt. Ilya kwam blij terug van het vissen en pochte tegen zijn moeder dat hij had geleerd een lepel in de rivier te gooien. Er zijn andere reacties van volwassenen op situaties waarin een kind ergens niet in slaagt, zeggen ze gewoon: 'Jij'. Als we het verkeerd doen, werkt het niet!” Maar ze suggereren niet, ze zoeken niet gezamenlijk naar manieren om het beter – correcter – te doen. Het komt voor dat iemand helemaal niet reageert - ze zeggen: laat hem alleen studeren, manieren zoeken, niemand stoorde me of vertroetelde me zo. Het komt ook voor dat een volwassene geen tijd heeft om het uit te zoeken (omdat een uitleg alleen niet genoeg is, en lang prutsen, nieuwe dingen leren, er is geen geduld of verlangen), dus het is gemakkelijker om te poetsen zet het uit en zeg iets als: 'Je bent nog te jong om dit te doen', 'Zoek iemand' 'Ik heb geen tijd voor iemand om je te helpen', 'Het is te vroeg voor je om over zulke dingen na te denken, jij Ik kan maar beter met de jongens in de tuin gaan spelen.' Een andere veel voorkomende optie is om interne negativiteit op het kind te dumpen, onhandige kritiek te leveren: 'Nou, ga daar niet meer heen, omdat je niet weet hoe', 'Als God je niet de kracht heeft gegeven, waarom ben je dan in de problemen gekomen? een gevecht, je bent zwak vanaf je geboorte, het is beter om thuis te blijven.' een dwaas, je bent met kromme handen, nou ja, die je heeft gevraagd een ijzerzaag op te pakken, als je niet weet hoe, neem hem dan niet aan. 'Als een kind wordt geconfronteerd met het feit dat iets niet lukt hem, hij zoekt hiervoor een verklaring. Als ouders de redenen helpen begrijpen en wat er moet gebeuren om het de volgende keer te laten werken, dan begrijpt het kind waarom het is gebeurd en wat het vervolgens moet doen. Als volwassenen de gevoelens van mislukking niet helpen begrijpen en ermee om kunnen gaan soms vindt het kind zelf hoe je je plannen alsnog kunt uitvoeren. En soms komt hij gewoon met een verklaring voor zichzelf waarom iets niet kan worden gedaan (het heeft geen zin, het heeft geen zin om het te proberen). Allereerst zodat de situatie duidelijker wordt en daarom niet langer pijnlijk is. Maar omdat iemands eigen levenservaring extreem klein is, komt de verklaring van de redenen voor iemands mislukkingen meestal naïef en primitief over. Ik kan het bijvoorbeeld niet doen omdat ik: – klein ben (en dit is voor altijd); – zwak vanaf de geboorte (en kan niet sterk worden); – net als zijn vader – net zo krom (en dat is niet te repareren); – Ik heb mijn gezicht niet laten zien (en het is nutteloos om te hopen mooi te worden); – Ik bemoei me altijd met zaken waar ik dat niet zou moeten doen (de reden voor mijn mislukking is mijn activiteit, ik moet mezelf bevriezen); – je hoeft niet te doen waarvan je niet weet hoe je het moet doen (totdat je 100% zeker weet dat het gaat lukken, moet je er niet aan beginnen); - Ik doe niet wat volwassenen zeggen (en als ik het zelf doe, zullen er mislukkingen zijn). Dergelijke verklaringen kunnen in de loop van de tijd verankerd raken in de vorm van stabiele interne ‘beslissingen’ over iemands capaciteiten. Ze worden een soort alibi (zoals Adler schreef), dat niet alleen de redenen voor onze mislukkingen verklaart, maar ook waarom we helemaal niets zouden moeten beginnen te doen. Dan leven we met zulke alibi's (één persoon kan er meerdere hebben), en met hun hulp leggen we onszelf uit waarom iets niet lukt voor ons, waarom iets niet de moeite waard is om aan te nemen, waartoe ik in het algemeen in staat ben Als je niet in jezelf gelooft, in het vermogen om iets te doen dat de moeite waard is, wat belangrijk voor je is, kijk dan hoe je jezelf de redenen voor je verschillende mislukkingen uitlegt, hoe..