In de monografie "The Formation of Man. A Look at Psychotherapy" (1994) bevat de belangrijkste wetenschappelijke interesses en opvattingen van Carl R. Rogers, een Amerikaanse psycholoog en een van de grondleggers van de humanistische psychologie en de schepper van een cliëntgerichte benadering van psychotherapie. Hij schrijft over de hoofdtaak van de humanistische psychologie, beschrijft het proces van persoonlijkheidsvorming, trekt een grens tussen de norm en de pathologie van de persoonlijkheid. Wat vooral interessant is, is dat het boek kan dienen als leidraad voor het werken met een cliënt, zowel als psychotherapeut als als psychologisch adviseur, omdat het de belangrijkste principes beschrijft van de relatie ‘psychotherapeut – cliënt’. Hieronder wil ik er drie uitlichten belangrijkste onderwerpen die ik heb geïdentificeerd na het lezen van de monografie. Wat is een persoon? Wat moet hij worden/zijn? De mens is van nature vrij en onafhankelijk. Het is echter niet mogelijk om het volledig te begrijpen, omdat een persoon een constante neiging heeft om zich te ontwikkelen en te actualiseren. “Dit verlangen, dat aanwezig is in het hele organische en menselijke leven, is om zich te verspreiden, uit te breiden, onafhankelijk te worden, te ontwikkelen, volwassen te worden. de neiging om alle mogelijkheden van het organisme in zo’n mate uit te drukken en te gebruiken dat een dergelijke activiteit het organisme of ‘ik’ versterkt. Rogers K.R. In tegenstelling tot het Freudianisme aanvaardt Rogers de essentie van de mens niet als een puur dierlijke formatie, die alleen op instincten is gebouwd. Deze essentie is menselijk, sociaal, ze streeft niet naar vernietiging, maar alleen naar het verrijken van haar ervaring “<...> De diepste innerlijke kern van de menselijke natuur, de diepste lagen van zijn persoonlijkheid, de basis van zijn ‘dierlijke natuur’. zijn in wezen gesocialiseerd, rationeel, realistisch en brengen hem vooruit." Rogers KR2. Wat helpt iemand te worden wat hij zou moeten zijn? Wat staat iemand in de weg? Een belangrijk onderdeel van iemands harmonieuze bestaan ​​en ontwikkeling zijn de relaties met anderen die hij in de loop van zijn leven aangaat. Allereerst heeft interactie met belangrijke mensen (bijvoorbeeld ouders, broers, zussen, andere familieleden) een grote invloed op de ontwikkeling van het persoonlijke 'ik'. Vertrouwelijke en oprechte relaties bevorderen een realistische acceptatie van zichzelf en iemands gevoelens en ervaringen, en het zich openstellen voor veranderingen in de richting die inherent is aan het menselijk lichaam. Een obstakel voor persoonlijke ontwikkeling kan de afwijzing zijn van emoties die een individu als bedreigend of onaanvaardbaar voor zichzelf beschouwt. Zo verwerpt hij zijn eigen ervaring.3. Hoe kan psychotherapie helpen? Het belangrijkste middel om iemand te helpen is psychotherapie, gericht op de cliënt, en de taak van de therapeut is om zo oprecht mogelijk te zijn tegenover de cliënt, zich niet te verschuilen achter een 'masker' en hem als een volwaardig mens te behandelen. persoon, en niet als onderwerp. Alleen bij het creëren van zogenaamde ‘helpende therapie’ accepteert de cliënt zichzelf na verloop van tijd zoals hij is, ervaart hij gevoelens die voorheen niet in het bewustzijn werden toegelaten, en ontwikkelt de cliënt empathie voor anderen van de diepste fundamenten van psychotherapie ligt in de eenheid van ervaringen. De cliënt is in staat zijn gevoel vrijelijk te ervaren in al zijn kracht en primordialiteit, zonder intellectuele remming en voorzorgsmaatregelen, zonder gebonden te zijn aan kennis van tegenstrijdige gevoelens.” Rogers K.R. Tijdens gesprekken tussen de therapeut en de cliënt moet psychologisch contact worden gevormd voor de volledige openbaarmaking van iemands gevoelens en, belangrijker nog, ervaringen die voorheen niet konden worden vergeleken met het werkelijke zelfbeeld van de cliënt moet door iedereen en voor iedereen worden gelezen, maar een psycholoog die gefocust is op het begrijpen van de menselijke natuur en met hem samenwerkt, is verplicht om te studeren. Rogers schrijft gemakkelijk en duidelijk. En het belangrijkste dat ik aanbeveel om dit boek te lezen, is dat je een positieve houding hebt tegenover het nadenken over iemands persoonlijkheid, en niet alleen bij het behandelen van hem als patiënt. En dan is er inderdaad sprake van ‘helpend’ contact tussen de psychotherapeut en de cliënt.