Alle ziekten van onze vrouwelijkheid komen voort uit onze familie. Het is daar dat ze de eerste voorwaarden krijgen voor de ontwikkeling van pijnlijke ‘mutaties’ in ons deel van de persoonlijkheid onder de mooie naam Vrouwelijkheid. Wij zijn met jou geboren en groeien op in het gezin van onze ouders, zij voeden ons op en leren ons die sociale rollen te vervullen die zij zelf hebben geleerd en op de manier waarop zij die hebben geleerd. Zoals je begrijpt hebben je ouders van hun ouders geleerd. Natuurlijk was dit niet altijd ideaal; al onze ouderlijke en voorouderlijke families dragen hun eigen ‘wormgaten’ en hun ‘mutaties’. Het blijkt dus dat als de ouders wijs en volwassen genoeg zijn, ze hun dochter in de kindertijd als een kind beschouwen, en wanneer het meisje opgroeit en een jong meisje wordt, verandert de houding ten opzichte van haar in het gezin gebeurt als ouders bereid zijn om in hun dochter een onafhankelijke jonge vrouw te zien en haar recht te erkennen op haar eigen persoonlijke behoeften, haar eigen manier van denken, haar eigen manier van handelen en leven in deze wereld. Als de ouders wijs zijn, dan zijn zij dat ook ben het er intern mee eens dat hun kind volwassen is geworden en dat het tijd is dat hij naar jezelf, de door jou gekozen persoon, gaat zoeken en je gezin opbouwt. De moeder van een jong meisje speelt hier een grote rol. Zij is het die alle ervaring van haar levensbagage op haar dochter kan overbrengen, want in ieder geval is de ervaring van een oudere vrouw op zijn minst groter dan die van een jonge vrouw. Dit is waar verschillende incidenten plaatsvinden die een ziekte van vrouwelijkheid kunnen veroorzaken. Eén van deze incidenten is de concurrentie tussen vrouwen. Want de dochter bloeit op en de moeder vervaagt op dit moment... Het gebeurt, oh, hoe moeilijk is het voor een moeder om het proces van haar veroudering te accepteren, omdat we niet allemaal wijs en geduldig zijn, en soms lijkt het oneerlijk tegen een ouder wordende vrouw dat haar lichaam, gezicht en figuur zulke leeftijdsgebonden veranderingen ondergaan. En dan ontwaakt er bij de moeder onbewuste concurrentie om haar dochter, er ontstaat een soort onbewuste jaloezie, vaak uitgedrukt in de zinnen: “Als ik maar zo oud was als jij, zou ik Ik zou zoveel kunnen doen!” En er zal ook voortdurend gezeur van de moeder jegens haar dochter zijn, vaak ongegrond en zeer beledigend, het wederzijds begrip zal verdwijnen, maar er zullen conflicten ontstaan. Het blijkt dat de dochter in plaats van hulp en steun onbewuste afwijzing van haar moeder ervaart. In dit geval kan een jonge vrouw een ander gevoel over zichzelf hebben: 1. Ze kan zich schuldig voelen tegenover haar moeder, proberen zichzelf af te sluiten en haar jeugd en schoonheid niet te laten zien. 2. Een meisje kan provocerend of choquerend zijn of een onverzoenlijk conflict met haar moeder aangaan. In ieder geval zal dit een soort verraad aan zichzelf zijn, wat pijnlijke ‘mutaties’ van de vrouwelijkheid zal veroorzaken. In een ander geval heeft de moeder misschien een gebrek aan ervaring over hoe ze haar vrouwelijkheid kan tonen en hoe ze vrouwelijk kan zijn. Daarom geeft de moeder bewust en onbewust alleen datgene door aan haar dochter wat ze heeft en kan. En dan klinkt het: "Geluk voor een vrouw zijn haar kinderen" "Het belangrijkste is om onafhankelijk te zijn van een man!" etc. Het jonge meisje begint hier vast in te geloven en begint zich strikt aan deze pijnlijke paradigma's te houden, zich totaal niet bewust van waar ze haar in de toekomst naartoe zullen leiden. Het blijkt dus dat als onze moeders zelf vrouwelijke wijsheid hebben, ze ons, hun dochters, leren om van het stadium van een dochter over te gaan naar het stadium van een vrouw, jong en mooi, die onafhankelijk haar echtgenoot kiest, die haar eigen echtgenoot heeft. behoeften, waarden en doelen. Maar als onze moeders zelf de verkeerde ervaring hadden met de continuïteit en ontwikkeling van hun vrouwelijkheid, dan lopen wij, hun dochters, het gevaar voor altijd de rol te spelen van een ‘eeuwig meisje’, een ‘naïeve dwaas’, een ‘jager’ die vaak haar partners verandert, of een “blauwe kous”, “workaholic”, “goede tante”, wegloopt van relaties met mannen, en volledig oplost in iemand of iets (werk, familieleden, andermans kinderen, dierenbescherming, het redden van de kinderen van Zimbabwe, enz.). Voor ons, onze dochters, is echter niet alles verloren! Er is de ervaring van andere vrouwen die we in ons leven heel vaak ontmoeten – dit zijn onze tantes, buren, kennissen, enz..