Er bestaat een mythe dat alcoholisme geen ziekte is, maar een gebrek aan wilskracht. Maar alcoholisten zijn prima met hun wil: in hitte en kou zijn ze bereid alles te doen om aan alcohol te komen. Het probleem wortelt in een splitsing van het bewustzijn, in een bepaalde dualiteit, in een conflict tussen het verstandige bewuste deel en het afhankelijke deel, datgene dat eerder gestelde doelen en doelstellingen naar de achtergrond duwt. Mensen die dat denken terwijl ze zich ervan kunnen onthouden al een tijdje alcohol, werk en er is een gezin, je hoeft je geen zorgen te maken over hun toestand en in het algemeen zijn ze, aangezien ze nog niet drinken, geen alcoholisten. ‘Haal jezelf bij elkaar’ is echter een volkomen zinloze bezigheid. Het stellen van een doel: ‘gewoon niet drinken’ zet de wilsinspanningen enorm onder druk en leidt hen tot een zinloze strijd met alcohol, vaak met desastreuze gevolgen. In dit duel met de 'groene slang' wordt de alcoholist vroeg of laat verslagen. 'Gewoon niet drinken' is niet het doel van herstel. Een alcoholist heeft geen probleem met alcohol, hij heeft problemen met het leven zonder alcohol. Het is voor een verslaafde erg moeilijk en soms ondraaglijk om de werkelijkheid, wat die ook mag zijn, adequaat waar te nemen. En gewoon geduldig zijn en nuchter bij de tanden vasthouden is niet de beste oplossing. Geduld heeft één eigenschap: het eindigt vroeg of laat en dan is een inzinking onvermijdelijk. Eenvoudige weerstand tegen drinken is voor een echte alcoholist nooit mogelijk geweest. Een lijst met de belangrijkste, naar mijn mening, hersteldoelen die belangrijk, noodzakelijk zijn en kunnen worden bereikt bij de behandeling van alcoholisme: reconstructie van de integriteit van iemands persoonlijkheid, herstel van de interne toestand, voldoende zelfwaardering van iemands eigenwaarde, zelfvertrouwen, herstel van relaties, socialiteit, leren basisbehoeften te bevredigen zonder alcohol, emotionele rijping in overeenstemming met iemands biologische leeftijd. Herstel zal precies een evenwicht in jezelf zijn tussen het verstandige deel van jezelf, dat voor mij zorgt, dat van mij houdt , waardeert mij, respecteert mij. De taak is om dit deel te vergroten, en om het deel dat gek en niet gezond is, dat bereid is hun leven op te offeren voor alcohol, kleiner te maken. In ieder geval zodat het verstandige deel het afhankelijke deel kan beheersen en het niet kan overgieten. Daarom betekent herstel ernstige veranderingen in de persoonlijkheid van een persoon, waardoor de alcoholist van het leven kan genieten zonder alcohol, zijn behoefte aan veiligheid kan realiseren. liefde, intimiteit, betekenis. Maar tegelijkertijd blijft de biologische component van alcoholisme onveranderd: de verslaafde zal nooit alcohol kunnen drinken zonder zichzelf schade toe te brengen. (Uit mijn vorige artikel, ‘Zijn alcoholisten ex-alcoholisten’, kun je ontdekken waarom de biologische component van alcoholisme chronisch en ongeneeslijk blijft.) Het probleem is dat de verslaafde geen waarde heeft in relaties. Daarom is het in de eerste plaats noodzakelijk om je waarde te beseffen en te begrijpen om de waarde van een ander die dichtbij is te begrijpen, en dan is het mogelijk om de behoefte aan relaties en liefde te beseffen. Alcoholisme gaat tenslotte ook over het feit dat Ik ben klaar om dit leven “in het Engels” te verlaten, zonder afscheid te nemen, hiervoor hoef je alleen van niemand te houden of iemand te devalueren. Als ik van iemand hou, zal het immers moeilijk en pijnlijk zijn om afstand te doen van die persoon. Om dichtbij te zijn, moet je leren jezelf anders te behandelen. Om dit leven als volwassene en nuchter te leren leven, om dit tekort op te vullen, moet je je tot de buitenwereld wenden. De meeste alcoholisten denken dat ze dit alleen kunnen. De man zegt: “Ik kan het zelf wel aan.” En dit is ook een trieste illusie. Het is passend om een ​​metafoor te geven: een persoon verdrinkt in een moeras, maar vraagt ​​geen hulp aan iemand die stevig naast hem op de oever staat en kan helpen. Een alcoholist heeft een andere alcoholist nodig, iemand die dit pad van nuchterheid al heeft gevolgd en zijn ervaring kan delen over hoe je dit nuchtere leven kunt leiden, zonder alcohol te drinken. En totdat ik naar deze mensen ga, is het onwaarschijnlijk dat ik dat zal kunnen krijgen iets. Alleen maar boeken lezen zal niet helpen, want kennis verandert ons niet, het verandert onservaring. De ideale optie is om hulp te zoeken bij groepen van de Anonieme Alcoholisten (AA), therapeutische groepen, ook naar persoonlijke therapie te gaan, enz. De Anonieme Alcoholisten (AA)-gemeenschap werd in 1935 in Amerika opgericht door twee hopeloze alcoholisten. Ze herstelden zichzelf en gaven hun ervaringen en de ervaringen van de eerste 100 herstelde alcoholisten door, en schreven een boek waarin ze de essentie schetsten van het ‘12 Stappen’-herstelprogramma, dat heeft geholpen en nog steeds helpt (ook in de post-Sovjet-crisis). ruimte) miljoenen mensen verkrijgen en behouden nuchterheid, groeien spiritueel en veranderen in het algemeen de kwaliteit van leven. Het 12 stappenprogramma van de Anonieme Alcoholisten, volgens de UNESCO-lijst, is opgenomen in de 200 humanitaire prestaties van de mensheid in de 20e eeuw bijna onmogelijk om alleen met alcoholisme om te gaan. Het herstelproces is lang en vereist kennis, verlangen, doorzettingsvermogen, consistentie en geduld. en als we ons verenigen, wordt het gemakkelijker, we nemen de ervaring over van anderen die weten hoe ze dit probleem moeten oplossen. In groepen, in de AA-gemeenschap, waar veel winnaars zijn, kun je nieuwe ervaring opdoen in het opbouwen van relaties die de verslaafde niet had, spiritualiteit in jezelf beginnen te ontwikkelen en veel aspecten van verslaving compenseren Het is belangrijk om te begrijpen dat als ik alcoholist ben, ik dit niet alleen kan. Ik moet het zelf doen, maar met hulp van anderen. Zolang iemand in zijn eigen sap kookt, is er geen kans. Dit is heel belangrijk om te beseffen. Het is duidelijk dat de gebruikelijke manier van leven met behulp van alcohol de enige mogelijke is voor een persoon, en dat het leven zonder alcohol beangstigend is en zijn betekenis verliest. Dit is de gruwel van dit probleem: de weigering om te gebruiken is in feite een verlies van de zin van het leven. Daarom is herstel ook het verwerven van nieuwe betekenissen. Dit is een behoorlijk lang werk. Het is ondraaglijk voor een persoon om machteloosheid toe te geven (volgens het AA-programma) en narcistische ambities (in de psychologie) zijn niet toegestaan. Een persoon kan niet in het reine komen met het feit dat hij verloren heeft en dat er iets is dat sterker is dan hij. Om te stoppen met drinken, moet je je machteloosheid ten opzichte van alcohol toegeven. Geef je eigen nederlaag toe. Dit slimme idee kwam in 1935 bij de grondlegger van de AA-gemeenschap, Bill Wilson. En hij formuleerde het in de eerste stap van zijn 12-stappen AA-programma: “We gaven toe dat we machteloos stonden tegenover alcohol, gaven toe dat ons leven onbeheersbaar was geworden.” Alcohol heeft veel dingen opgeleverd, maar daarna heeft het nog meer en van veel mensen het hele leven weggenomen. En het beste wat je kunt doen is er niet nog een keer toe overgaan. Machteloosheid is geen hulpeloosheid. Dit is een kans om mijn kracht te behouden, want als ik geen halter van 500 kg optil, dan zal ik mijn kracht behouden, ze zullen allemaal bij mij blijven. Het is niet gemakkelijk om dit te begrijpen. De weg naar herstel is een emotionele reis. De paradox is dat het niet een arts is die als eerste een verslaafde diagnosticeert. Totdat de verslaafde zichzelf een diagnose stelt, zal geen enkele narcoloog met het stempel van tweede- of derdegraads alcoholisme de alcoholist niet aanraken. Het is alsof hij niet hoort. Niemand kan een alcoholist genezen, ze kunnen alleen een omgeving en omstandigheden voor hem creëren, hem kennis en vaardigheden verschaffen, maar de alcoholist zelf is verantwoordelijk voor zijn herstel. De coderingsbehandeling is symptomatisch, alsof u hoest behandelt, maar geen longontsteking. Deze maatregel is zeer tijdelijk. Maar tegelijkertijd zijn de verslaafden zelf en hun familieleden erg enthousiast over deze methode - de beruchte handige pil. Maar van binnen verandert een persoon niet. Ja, iedereen wil een wonder, zonder de verantwoordelijkheid te nemen voor zijn herstel en leven. Coderen is goed als iemand niet de kracht heeft om nuchter te worden, maar tegelijkertijd bezig is met herstel, het bijwonen van groepen en psychotherapie. Hoe meer iemand het volhoudt en niet drinkt, hoe erger de inzinking na het coderen is. De meeste mensen proberen te herstellen in het belang van iemand, kinderen, enz. Wankele motivatie, gebrek aan eigen verlangens en interesses. De motivatie lijkt serieus, maar het komt voor dat het doel verdwijnt, bijvoorbeeld dat de vrouw vertrekt. Het is een val. En het is belangrijk om te begrijpen waarom ik zelf nuchterheid nodig heb. Het is raadzaam om alleen te herstellen!