Hoe kiezen we een baan, wat willen we? Om correct betaald te worden. Het was geen schande om over haar te praten. Zodat het niet ver is om te gaan, of beter om überhaupt te gaan. Om aardig gevonden te worden. En op het allerlaatste moment kunnen we onszelf de belangrijkste vraag stellen: is ze wel van ons? Past zij bij ons? Julia huilt. Ze wordt verscheurd door gevoelens. De eerste is wrok: vijf jaar heb ik doorgebracht op het instituut waar Yulia aardrijkskunde studeerde, en nu besefte ze dat ze aardrijkskunde haat. De tweede is verwarring: Yulia geeft les in een gehaat vak op school, maar ze heeft er niet zoveel last van, omdat de kinderen geweldig zijn, het geweldig is om met ze te communiceren, en zelfs aardrijkskunde lijkt niet zo walgelijk als ze beginnen te praten. over bergen en rivieren. Ten derde afgunst: onder Yulina’s vrienden zijn er mensen die, zoals ze zegt, “twaalf uur achter elkaar kunnen tekenen, schrijven of naaien. Hun persoonlijke leven is volledig verwoest; ook zien ze zelden hun vrienden. Ik zou niet zo graag willen leven, maar ik zou wel zo graag weggesleept worden van mijn werk!” Ten vierde – bitterheid: Yulia is ook klaar om op zoek te gaan naar haar favoriete baan, maar zodra ze bedenkt hoeveel tijd ze zal moeten besteden aan het leren van nieuwe dingen, verdwijnt al het enthousiasme onmiddellijk: “Nou, ik wil bijvoorbeeld een journalist. Vijf jaar studeren. Opnieuw vijf jaar! Julia houdt vier droevige gevoelens stevig vast, stevig, als een stabiele stoel. We zullen haar moeten laten zien dat deze stabiliteit haar ervan weerhoudt te veranderen. Het blijkt dat Yulia haar favoriete ding nodig heeft om te begrijpen wie ze is. Zodat ze de vraag: “Wie ben jij?” kan beantwoorden, aan zichzelf of aan iemand anders. Het is erg moeilijk voor mij om de verleiding te weerstaan ​​om Charms te citeren: “Artiest. – Ik ben een kunstenaar. - En naar mijn mening ben jij een go...o! De kunstenaar werd onmiddellijk wit als een laken, en als een riet, wankelde en stierf onverwachts. Ze halen hem eruit.” De kunstenaar werd gedevalueerd, vergeleken met iets onaangenaams – en hij had niets meer om voor te leven, omdat hij zichzelf alleen maar als kunstenaar beschouwde. En als hij in deze hoedanigheid niet wordt gewaardeerd, heeft het leven geen zin. We houden er allemaal van om onszelf waar te nemen door onze activiteiten. Er is zo'n oefening: je moet een onvoorbereid persoon nemen en hem meerdere keren achter elkaar de vraag stellen: "Wie ben jij?", Waarschuw hem dat de antwoorden elke keer anders moeten worden gegeven. Bij het zesde of zevende antwoord zal de persoon boos worden, bij het negende of tiende zal er zoiets als verlichting zijn. Maar de eerste of tweede zal meestal zijn: 'Bioloog', 'Ingenieur', 'kok', 'Werkloos' (vrouwen kunnen eerst 'moeder' of 'vrouw' zeggen, maar dan zullen ze nog steeds hun beroep noemen). Maar de definities "Comedian", "Cat Entertainer", "Lover van Alexandre Dumas", "Zij die bang is voor motten" verschijnen later. Maar je kunt een andere methode kiezen. Begrijp eerst waar je van houdt, wat je gelukkig en gelukkig maakt, wat je van streek maakt en woedend maakt, waar je compromissen sluit en waar je geen compromissen sluit, met welke mensen je graag omgaat, en met welke mensen je nergens heen zou gaan. ga zitten. Dit aftellen brengt ons terug bij onszelf, en in de uitdrukkingen 'werken voor de ziel', 'favoriete ding', 'droombaan' worden de ziel, liefde en droom de belangrijkste, en werk wordt er een afgeleide van - en dit klopt. Verschillende mensen hebben berekend hoe lang de gemiddelde mens op zijn werk doorbrengt. Sommigen zeggen een derde van je leven, anderen zeggen ongeveer tien jaar. In ieder geval is dit genoeg tijd om het niet te verspillen aan iets buitenaards, gekozen omdat iemand anders het leuk vindt. En ook al zit Yulins neef, een animator, dagenlang op zijn tablet en antwoordt “mmm” op alle vragen die niets met animatie te maken hebben, Yulina houdt zelf niet zo van tekenen. En hoewel haar vriendin het zo leuk vindt om jurken te ontwerpen dat ze niet genoeg tijd voor de jongeman had en ze uit elkaar gingen, is Yulia nog steeds niet erg bereid om ontmoetingen met dierbaren op te offeren omwille van het werk ‘werk’ verdwijnt helemaal uit ons gesprek. Nu maken we grote en kleine vreugden mee, en dan - verschillende dingen die ontevredenheid en walging veroorzaken. Julia beslist wat ze wil zien in haar leven en wat ze niet wil. En hij zegt.