Ik heb onlangs een artikel geschreven over projecties. Dit is een psychologisch mechanisme waarbij we onbewust onze gedachten en gevoelens overdragen aan een andere persoon. Het mechanisme is heel natuurlijk, maar waarom moet het überhaupt worden gemonitord en hoe werkt het in relaties? Over het algemeen zijn er geen of bijna geen relaties zonder projecties. Als we verliefd worden, weten we bijna niets over onze partner, we projecteren onze fantasieën en houdingen op hem, vaak wordt het beeld geprojecteerd van een 'ideale kandidaat voor liefde', die wordt gevormd op basis van ouderfiguren, dat wil zeggen: "Jongens zoeken meisjes die op hun moeders lijken, en meisjesjongens die op vaders lijken." Als de uitkomst goed is, volgt er een explosie van hormonen, samenwonen en een plechtige trouwdag. Maar hier rijst de vraag: “in hoeverre komt onze partner overeen met onze projecties?” Langzaam begint het ideale beeld te barsten en als er geen communicatieve vaardigheden zijn, vindt er een ineenstorting plaats. Op een ochtend stelt iemand zichzelf de vraag: “Met wie woon ik? Wie is deze persoon die naast mij slaapt?” En deze vraag is niet figuurlijk of ijdel, want een onbekende blijkt echt in de buurt te zijn, want voorheen leefde je met een projectie. Deze ineenstorting kan snel optreden als de projectie helemaal niet convergeert met de drager, of kan na een paar jaar plaatsvinden. Soms worden crises die psychologen in relaties identificeren (één jaar, drie jaar, enzovoort) met dit mechanisme in verband gebracht. Sommige koppels maken zulke crises door en leren elkaar echt kennen. En iemand gaat naar een nieuwe fase en vindt zijn projecties in een nieuwe partner. Dit klinkt allemaal misschien triest, maar niet alles is zo vooraf bepaald. Ja, we beginnen relaties op basis van een combinatie van projecties en hormonen, maar dit neemt ons vermogen om onszelf te begrijpen en onze nieuwsgierigheid naar de wereld om ons heen niet weg. Het eerste dat ons kan helpen bij het werken met projecties is simpelweg het verlangen om te krijgen een ander kennen. Maar niet door voor hem na te denken, maar door goede oude vragen te stellen en goed naar het antwoord te luisteren. Probeer de momenten bij te houden waarop je gedachten en gevoelens aan een ander toeschreef die hij uiteindelijk niet had. Dit is geen zeldzaam moment waarop we onze dierbaren vragen: "Waarom ben je beledigd, boos, boos?", Maar daar is geen spoor van. Nou ja, goede oude ik-boodschap. Zeg niet ‘je hebt me boos gemaakt’, maar ‘ik ben boos’. Niet “Waarom ben je beledigd?”, maar “Ik denk dat je boos kijkt.” Verleg de focus van een ander naar jezelf. Abonneer je op mijn kanaal in TG - https://t.me/Katabasis_PSY Om je aan te melden voor een consult, kun je hier terecht - https://t.me/AntonSV89