Op een van de seminars: Kun je iets over jezelf zeggen? Ik ben een vrouw. ‘Ik ben een vrouw’ en ‘Ik ben vrouwelijk’ of ‘Ik ben een man’ en ‘Ik ben mannelijk’. Voel je het verschil? Je kunt een vrouw zijn (fysiek), maar je niet vrouwelijk voelen. Voor zo'n vrouw is de uitdrukking 'vrouwelijk zijn' onbegrijpelijk, maar het is duidelijk wat het betekent om 'moedig te zijn', om je als een man te gedragen Ik twijfel aan mijn eigen vrouwelijkheid (mijn biologische geslacht komt niet overeen met wat ik in mezelf voel) Er is sprake van een identiteitscrisis. Ik begin de eerste uitspraak ‘Ik ben een vrouw’ in twijfel te trekken. Wat nu? Optie 1. Introjecteer ‘Ik ben geen vrouw’. Een overtuiging waar wij het mee eens zijn. Als ik dit als vanzelfsprekend beschouw, zou de logische volgende stap depressie, verlies van richting, vermoeidheid door het leven zijn, als tekenen van het opgeven van een deel van mezelf, mijn basisbehoeften. En natuurlijk begint het introject zich op allerlei manieren in het lichaam te manifesteren: onregelmatige cyclus, seksuele ontevredenheid... enz. Optie 2. Zoeken naar deze identiteit We gaan vaak op zoek naar onszelf op de meest ongepaste plaatsen, bijvoorbeeld bij het vaststellen van de seksuele geaardheid. Klinkt dit een beetje moeilijk? Vreemd genoeg deelt de meerderheid de kwesties van gender en oriëntatie niet, en het resultaat is een soort poging om zichzelf te definiëren (identificeren) via een andere persoon en/of publieke ‘resonantie’: ‘Ik hou van vrouwen, ik ben hetero, daarom Ik ben een man." (je kunt de combinaties voortzetten met behulp van analogen). Mee eens, het is een wankel ontwerp. Waarom wankel? Omdat het gebaseerd is op sociale verwachtingen (lees beperkende overtuigingen) en ons nog verder verwijdert van het begrijpen van wie we werkelijk zijn. Begrijpen wat het betekent om vrouw te zijn, om vrouwelijk te zijn.