Ik schrijf deze regels een jaar nadat mijn artikel op de website “Het is interessant om te leven!” Hoeveel twijfels had je of je de tekst wel of niet aan de redacteur moest geven? Wie is hierin geïnteresseerd? Als ik nu naar de honderden brieven kijk die na de publicatie van het artikel zijn verschenen, begrijp ik dat dit honderden lotsbestemmingen zijn die de hoop hebben gekregen dat er leven bestaat na de geboorte van een ziek kind dat ik niet kan helpen die zieke kinderen, maar ik besef wat ik voor hun ouders heb gedaan. Als iemand pijn heeft, bevindt hij zich in een hopeloze situatie, dat artikel dat ik niet durfde te publiceren, kan ook te hulp komen. En degene die je nog niet hebt geschreven. En als ik het niet had weggegeven, zou ik degenen die erop zaten niet hebben geholpen. Ik wil dit heel graag zeggen tegen degenen die nog steeds twijfelen of ze over hun verhaal moeten schrijven of niet. Als het hart erom vraagt, wordt er op uw artikel gewacht. Als er een intentie in je ziel is om ergens over te vertellen, moet je het geloven. De geest kan gevuld zijn met twijfels – het zij zo. Daarom is hij slim. Maar je kunt het hart en de gevoelens niet misleiden. We maken allemaal deel uit van het universum, we bewegen deze wereld. Het feit dat we niet zwijgen en onze geheimen delen. We zijn als lichten die door elkaar oplichten, waardoor het leven lichter en helderder wordt. Mijn dochter is 22 jaar geworden en nu kan ik erover praten. Het is volwassener geworden. Er was eens een vraag: “Waarom doe ik dit, Heer? En nu begrijp ik het: niet waarvoor, maar waarvoor!” mensen, geen goden! Als doktoren een vreselijke diagnose stellen, dan is dit geen doodvonnis. Er was een gevoel dat ik in de hel was. Toen Dina werd geboren, haalden de doktoren hun schouders op, staken hun handen omhoog en zeiden: "Dit is jouw lot." Hoogstwaarschijnlijk zal het kind niet kunnen lopen, praten, communiceren en studeren. Het voelde alsof ik in de hel was. Op zulke momenten realiseer je je dat je precies een minuut geleden een absoluut gelukkig mens was, maar dat je het niet besefte. Het eerste jaar was het moeilijkste. Ik wist niet wat ik moest doen. De doktoren kwamen niet naar ons toe, dus begon ik zelf 'magie' op Dina te werpen. Ik weet niet hoe ik wat ik deed correct moet noemen, maar de massage, gecombineerd met het krachtige moedergeloof en het verlangen om te helpen, begon effect te krijgen. Ondertussen dronk mijn eerste echtgenoot zwaar. Toen Dina anderhalf jaar oud was, nam ik een besluit en vertrok. Ik was niet bang om alleen te zijn met een gehandicapt kind. Dank aan mijn moeder voor haar steun en liefde. Je hoeft alleen maar een moedige stap te zetten. Je hoeft alleen maar te stoppen met zeuren en een moedige stap te zetten, en het universum zelf begint je te helpen! jaren lang. Er waren veel evenementen en ervaringen. Nutteloze kwelling van zichzelf omdat het lot dit zo heeft bepaald. Twee operaties voor mijn dochter in de neurochirurgie. Volledige afwijzing van haar door de mensen om haar heen. Ouders in de tuin verboden hun kinderen om met haar te lopen: "Speel niet met haar, ze is gek!" En de strijd om een ​​plek op een speciale school. De strijd om een ​​plek in de zon. Nou, ze wilden haar niet naar een speciale school brengen. Vier jaar lang hebben we elk jaar een commissie aangenomen bij het kinderpsychologisch centrum om toestemming te krijgen om op school te studeren. Dina beantwoordde alle vragen, legde alle foto's correct neer, maar ze werd nog steeds geweigerd. Ze zeiden: “Kom over een jaar terug”, en vonden allerlei redenen. Natuurlijk heb ik me verzet, maar ik moest het ermee eens zijn: het zijn specialisten, ze weten beter. Misschien zou ze nooit zijn meegenomen als mijn man niet had ingegrepen, die bij de laatste commissie aanwezig was en de juiste woorden vond om te overtuigen. Die van ons heeft het meegenomen! Wij kregen een verwijzing voor de experimentele training van Dina voor een periode van zes maanden. Dina vond het erg leuk op school, want daar had ze eindelijk communicatie. Maar wiskunde leren was moeilijk. Toen de experimentele periode eindigde, rees de kwestie van uitzetting. De directeur overhandigde mij de documenten en adviseerde mij om Dina over te zetten naar thuisonderwijs. Ik was pijnlijk woorden aan het kiezen, op zoek naar nieuwe argumenten, en plotseling stuitte mijn blik op een groot spandoek met de missie van de school erop: “Het belangrijkste zijn geen cijfers, maar sociale aanpassing!” Ik besefte: hier is het, mijn troef! Ik pakte de directeur van de bulldoggreep. En ze gaf toe. Daarna werd Dina nog een paar keer van school gestuurd, maar de ‘missie van de school’ heeft ons keer op keer gered. Dina studeerde 10 jaar, studeerde af van school en ontving een certificaat. Bij het afstuderen zeiden veel leraren dat we het onmogelijke hadden gedaan. Hoe ik mijn weg vond Toen Dina klein was en ik nog een heel jonge moeder was, schaamde ik me dat mijn kind niet was zoals alle anderen. Elk bezoek aan een kliniek, winkel of gewoon uitgaan in een drukke plaats was een marteling. Moeders die zulke gevoelens hebben ervaren, zullen mij begrijpen. Dit is erg pijnlijk. Het begrijpen van je gevoelens is niet eenvoudig, het beheersen ervan is zelfs nog moeilijker. Als onze kinderen gezond zijn, denken we niet eens dat dit zou kunnen gebeuren. Niemand heeft ons geleerd met onze emoties te werken. Er werd ons alleen verteld dat boos zijn slecht is. Vooral vrouwen. Ik probeerde een goede moeder te zijn, ik stond mezelf niet toe boos te zijn op mijn dochter. Ik onderdrukte elke irritatie in mezelf en was er zeker van dat ik het juiste deed. En toen mijn geduld eindelijk ‘barstte’, voelde ik me eindeloos schuldig. Ik wilde dit zo graag veranderen dat het mijn hele leven bepaalde. Nu begrijp ik het: moeilijke levenssituaties worden ons gegeven zodat we onszelf kunnen vinden. Ik begrijp waarom ik voor het beroep van coach-psycholoog-trainer heb gekozen. Waarom heb ik zoveel gestudeerd en waarom ben ik nu een expert op het gebied van het ontwikkelen van emotionele intelligentie, en niet iets anders. En zij, mijn Dina, heeft mij op dit pad geduwd. Mijn leidende ster ben ik erg dankbaar haar hiervoor. Ze is mijn leidende ster. Ik kijk vandaag naar haar en zie dat ze, ondanks haar diagnose, alles wat er in het leven gebeurt zonder oordeel accepteert - of het nu goed of slecht is. Ze toont een groot doorzettingsvermogen. Ze geeft haar verlangens niet op als ze iets wil leren. Skates, ski's, fietsen, skateboards - ze beheerste alles. Ze neemt me regelmatig mee naar het theater. Ze ziet alleen kansen om zich heen en mist geen kans om haar leven interessanter te maken. Al die jaren heeft ze me geleerd deze wereld te vertrouwen en lief te hebben. En ook vandaag merkt ze, tegen de achtergrond van algemeen gejammer, de felle zon, de lucht, liefde, geluk op. Vandaag heb ik vier kinderen, maar het is Dina die vroeger en vaker geïnteresseerd is in hoe mijn dag verliep vraag je je af hoe een normaal mens is? En wie zei dat hij normaal is? Hebben we echt allemaal een diagnose nodig om te stoppen met zeuren en gelukkig te gaan leven? Geloof en geef niet op! Niemand weet wat ons te wachten staat, dus het belangrijkste is om te geloven en niet geef op! Herinner je je de gelijkenis van de dove kikker nog? Ze vertelden haar dat het haar niet zou lukken, maar ze vervolgde haar weg omdat ze niet hoorde dat het niet kon. Ik ben dezelfde “dove kikker”. Ze zeiden tegen mij “het heeft geen zin!”, maar ik ging het doen. Beste ouders, misschien heeft iemand nu precies deze situatie, dus ik wend me tot jullie: 1. Vertrouw niemand anders dan jezelf!2. Als ze zeggen dat uw kind niet lesbaar is, geef het dan les! Breng het naar specialisten. Nodig mij uit bij jou thuis. Laat hem zo goed mogelijk studeren. Dit zal zeker resultaten opleveren.3. Als de deuren voor je neus gesloten zijn, klim dan door de ramen!4. Als doktoren zeggen ‘jij kunt niet’ of ‘hij kan niet’, probeer, experimenteer, zoek. Artsen zijn ook mensen, ze kunnen fouten maken.5. Als u zich schaamt als u en uw kind als museumstukken worden bekeken, omdat uw kind niet is zoals alle anderen, kijk er dan naar, trek een grimas en glimlach. Mensen willen je geen kwaad doen, ze weten gewoon niet hoe ze zich in dergelijke situaties moeten gedragen. Het belangrijkste geheim is het loslaten van angst, maar hoe? En het belangrijkste geheim is de techniek van het werken met angst, die ik heb uitgevonden voor mezelf dan. Als je iets wilt. Als je erg bang bent, stel je dan voor dat dit al is gebeurd. Voel het direct met je lichaam en bewustzijn. Beantwoord nu de vraag: als dit gebeurt, wat zal ik dan doen? De ergste angst - de angst voor het onbekende - neemt af. Wanneer je je dit voorstelt, begin je te accepteren en toe te geven dat dit zou kunnen gebeuren, en het onbekende stopt met het samenknijpen van je keel, waardoor je niet meer kunt ademen. En nog een belangrijk punt: de kans dat dit niet zal gebeuren is 99%. Weet je waarom? Omdat je de angst van je hebt losgelaten.