“Gebrek aan contact met een deel van je lichaam betekent afwezigheid met een deel van je persoonlijkheid” A. Lowen Tijdens een seminar over lichaamstherapie stelde de presentator voor om je lichamelijke reacties op verschillende levensgebeurtenissen te onthouden. Mijn hoofd begon te racen - “van angst krimpt alles in mijn maag, als ik het kookpunt bereik en stil blijf, doet mijn keel pijn. Ik kan geen plek voor mezelf vinden, mijn onderrug begint pijn te doen”, enz. Het lijkt erop dat het lichaam genezen kan worden door een pil te eten of het te zalven met een magische zalf. Maar in feite ligt de magie in de eerste plaats in het lichaam, en niet in de pil. En het begint allemaal op het moment van de bevruchting. “Op een gegeven moment wordt er een bramenbal gevormd en deze begint langs de eileiders naar de baarmoeder te bewegen. Hij zou in deze pijp kunnen sterven... Deze bal krimpt als reactie op elke beweging, alsof hij bedreigend is..." Ik luister naar de stem van de presentator met een zinkend gevoel. Ze spreekt zo oprecht dat je, ook al ben je niet langer een braambessenbal, deze compressie voelt. “Tegen het einde van de eerste week komt dit celbolletje de baarmoeder binnen... Het embryo wordt naar een bepaalde plek in de baarmoeder aangetrokken. .. 80% van de embryo's overleeft niet... Wij zijn de uitverkorenen van het bestaan, aangezien zij tussen deze embryo's hebben kunnen overleven...' Het blijkt dat alle basiseigenschappen van het leven in de eerste week zijn vastgelegd . De behoefte aan relaties, het vermogen om te resoneren met de omgeving, het vermogen om te bewegen, gevoeligheid, compressie en bevriezing. We zitten en kijken in ons lichaam. Wij doen niets. We voelen het gewoon. De linker- en rechtervoet gedragen zich anders. De linker accepteert nederig de instructies van de leider van het seminar en gehoorzaamt nederig, en de rechter is een rebel - de zool wil niet helemaal op de grond staan, de hiel gaat voortdurend omhoog. Mijn schenen gingen op de een of andere manier voorbij, ik kan me niet herinneren dat ik iets voelde. Ik voelde mijn knieën zonder ze aan te raken. De dijen zijn als twee grote stukken vlees, het bekken danst iets. De maag drukt zijn ontevredenheid uit over het feit dat ze geen rekening houden met zijn behoeften en er alles op gooien. De kist gaat, net als een gesmede poort, vrij open en dicht, zonder te kraken. Het gezicht smolt. Ik wilde slapen. Ik kon mijn vingers helemaal niet voelen. ‘Raak mij aan’, schreeuwt het lichaam. Wat drukken we uit door aanraking? Welke informatie kan het aanraken van anderen overbrengen? Hoe voel ik me? Hoe raak ik dingen aan, mezelf, andere mensen? Hoe ervaar ik dat anderen mezelf aanraken? Wil jij iets veranderen op dit vlak? - Raak jij jezelf aan? – vraag aan de klant. En verbijstering in de ogen die naar je kijken. Het lichaam is voor velen een geheim achter zeven zegels, het is geduldig, het is stil. Maar op een gegeven moment begint het te schreeuwen. Nekpijn is stress die gepaard gaat met sociale spanning. De hersenen koken - het bovenlichaam is overbelast. Hoe lager de blokkades, hoe slechter iemand vitale overlevingsproblemen oplost. Hoe hoger de blokken, hoe groter de spanning bij het maken van contacten. Als er geen leven is en je handen koud worden. Denken, voelen, doen en hetzelfde zeggen – misschien is dit de formule voor gezondheid.