De casus die ik wil beschrijven laat de situatie van correspondentiebegeleiding zien. De therapeut is Veronica, een 32-jarige vrouw die tijdens het psychotherapieproces in een situatie terechtkwam waarin haar grenzen werden overschreden. Cliënt - Robert, haar collega, een succesvolle, knappe, goedgebouwde man, vrijgezel, heeft een hoge sociale status. Het moet gezegd worden dat het al aan het begin van de supervisie duidelijk werd dat de grenzen tussen therapeut en cliënt aan het begin van het therapeutische proces ‘vervaagden’. Vanwege "Robert's extreme drukte en gebrek aan tijd voor onnodig reizen", stemde Veronica ermee in om sessies te houden op "zijn territorium" - in een van de kantoren waar Robert woonde, ondanks het feit dat ze in haar honorarium de betaalde tijd voor reizen naar Robert's had opgenomen kantoor en terug, Veronica voelde zich buitengewoon ongemakkelijk. De situatie werd nog verergerd door het feit dat Robert erg aantrekkelijk voor haar was. Niet alleen aantrekkelijk qua uiterlijk, maar ook in al zijn gedrag en manier van leven. Veronica, een gescheiden vrouw die een klein kind opvoedde, hield erg van, zoals zij het uitdrukte, ‘volwassen, zelfvoorzienende, sociaal succesvolle mannen’. Veronica was niet alleen in Robert geïnteresseerd als cliënt, maar ook als man. Af en toe merkte ze dat ze zich seksueel tot hem aangetrokken voelde. In de overtuiging dat ze de toch al complexe contexten van de therapeutische relatie aankon, stemde Veronica in met therapie met Robert. Op het moment dat er begeleiding werd aangevraagd, was de therapie al enkele weken aan de gang. Vanaf het allereerste begin bleek het lastig voor Veronica. Ten eerste werd ze geraakt door het levensverhaal van Robert, dat sterk leek op haar eigen verhaal. Hij trouwde vrij vroeg. Maar het huwelijk was niet succesvol en na enige tijd scheidde hij. Sindsdien was Robert niet alleen niet meer van plan om te trouwen, maar was hij in zekere zin zelfs bang voor vrouwen. Hij was bang voor ‘hun afwijzing of manipulatie van verschillende soorten’. Volgens Veronica voelde ze om de een of andere reden ‘in de ogen van Robert een zeer sterk verlangen om vrouwen te rehabiliteren’, waardoor zijn vertrouwen in de mogelijkheid van een betrouwbare relatie werd hersteld. Ten tweede had ze seksuele fantasieën over de cliënt: “Ik denk soms dat we een goed stel zouden kunnen zijn.” Ten derde, en dit was het moeilijkst voor Veronica, gedroeg Robert zich vanaf het allereerste begin van de therapie seksueel provocerend, alsof hij met haar flirtte en dubbelzinnige voorstellen deed. Deze voorstellen riepen nooit expliciet op tot seks, maar impliceerden wel een schending van therapeutische grenzen. Deze omvatten meerdere uitnodigingen om ‘niet op kantoor te kletsen, maar bij een kopje koffie’, ‘ergens in de natuur te ontmoeten’ en ‘naar een concert te gaan’. Dit alles, plus de toon waarop Robert deze voorstellen uitte, veroorzaakte verwarring bij Veronica. Ze weigerde ze steevast met ambivalentie. In dit verband zei ze tijdens de supervisie: “Aan de ene kant was ik erg gevleid dit van Robert te horen en zou ik zelfs graag willen gaan. Aan de andere kant begreep ik dat de therapie daar gewoon zou stoppen. Het toch al betekenisloze en soms volledig “dode” proces zal volledig instorten.” Het kon niet anders dan verbazing wekken dat Veronica, met begrip voor de complexiteit van de therapeutische situatie, een volledige psychologische anesthesie handhaafde voor wat er gebeurde. Soms leek het erop dat geen van de gebeurtenissen in de therapie invloed op haar had. Ik kende Veronica echter als een nogal gevoelig persoon en een gekwalificeerde specialist, wat mij dubbel ongerust maakte. Het spreekt voor zich dat met deze stand van zaken in de therapie, vooral als het gaat om de gevoeligheid van beide deelnemers voor de verschijnselen van grenzen en contact in het algemeen, de therapie niet anders dan verlamd kon raken. Het was om deze reden dat het extern handelen de hele tijd van het therapeutische proces in beslag nam. Maar dat is niet alles. De reden voor Veronica's verzoek om supervisie was niet zozeer het besef van therapeutische moeilijkheden, maar eerder een incident dat hem enigszins ontmoedigde. Aangekomen bij een van de therapiesessies,Veronica vond Robert niet op kantoor. De secretaresse vroeg haar even te wachten “de baas gaat douchen.” Veronica liep het kantoor binnen en ging op een stoel zitten. Na een korte tijd ging de deur naar het kantoor vanuit de badkamer open en kwam Robert binnen. En helemaal naakt. Ondanks Veronica's verbaasde blik pakte hij langzaam een ​​handdoek, droogde zich af en kleedde zich, zonder het kantoor te verlaten, net zo langzaam aan. Toen ging hij in een stoel zitten om de sessie te beginnen. Niets in Roberts gezicht of blik gaf volgens Veronica aan dat hij wat er gebeurde als iets ongewoons beschouwde. Veronica was bijna de hele sessie in de war. Afgaande op haar beschrijving van haar toestand was ze meer verlamd dan verward. Natuurlijk kon er noch vroeger, noch vooral nu, sprake zijn van enige aanwezigheid. In feite kon deze kans eenvoudigweg niet ontstaan ​​in de focus van Veronica. Het was in deze staat dat Veronica toezicht aanvroeg. Het kostte veel moeite om haar gevoeligheid voor wat er gebeurde te herstellen. Veronica begreep heel duidelijk dat er ‘iets mis’ was, maar ze was zich niet bewust van haar reacties. Natuurlijk was het onmogelijk om het in therapie te ervaren. Bovendien omschreef Veronica zichzelf als ‘afwezig, afstandelijk, en doet ze zichzelf meer denken aan een soort mechanisme dan aan een levend persoon.’ Om deze reden hebben wij ons in de supervisie gericht op het proces van ervaren wat er in de therapie gebeurt. Alle pogingen die ik deed om Veronica's vermogen tot realisatie te helpen herstellen, waren echter enige tijd nutteloos. Ik zei: 'Hoe is het voor jou om met dit soort geweld te maken te krijgen? Voor mij roept jouw verhaal bijvoorbeeld angst en medeleven voor je op, maar ook een verlangen om je te beschermen.” Mijn woorden leken Veronica te verrassen. “Geweld?!” vroeg ze. Het leek alsof het nooit bij haar opgekomen was dat een situatie als deze op die manier geclassificeerd kon worden. Plotseling barstte Veronica in tranen uit en zei dat ze zich erg ongerust voelde. We concentreerden ons op Veronica die haar grenzen ervaart in haar relatie met Robert. In dit proces maakten verwarring en ongerustheid al snel plaats voor angst, intense schaamte en pijn. Veronica bleef huilen en zei dat ze zich erg kwetsbaar en bang voelde. Dat ze naar elke sessie gaat met een vaag gevoel van de dreiging die een ontmoeting met Robert voor haar met zich meebrengt. Veronica's gevoeligheid voor haar grenzen, hersteld onder begeleiding, leek een enorme hoeveelheid ervaring vrij te maken. Maar ditzelfde proces, van ‘de vaste en stabiele therapeut die ze zich eerder had voorgesteld te zijn’, ‘transformeerde haar in een verward en bang meisje.’ De gevoeligheid die bij Veronica terugkeerde had ook een keerzijde: kwetsbaarheid. Veronica werd levendiger, maar niet vrijer. De verwarring bleef bestaan, maar de inhoud veranderde. Als Veronica eerder, zonder het voor de hand liggende op te merken, dezelfde vraag stelde: “Wat te doen met Robert? Hoe kan ik zijn recht op een gelukkig leven teruggeven?”, en nu hing er weer een vraag in de lucht: “Hoe onderhoud je contact met Robert zonder jezelf te vernietigen in dit contact?” Seksuele interesse in deze jongeman verergerde de situatie alleen maar. Veronica zei: "Ik weet niet zeker of ik met Robert kan blijven samenwerken." Haar stem trilde en ze zag er verward uit. Ik vroeg Veronica: “Denk je dat Robert weet dat zijn gedrag anderen, en vooral jou, pijn kan doen?” Ze antwoordde: “Ik denk niet dat hij er zelfs maar van weet.” Ik zei dat ik het eerlijk en belangrijk vond dat Robert te weten kon komen welke reacties hij bij anderen veroorzaakte. De schrik verscheen op Veronica's gezicht. Ze zei: “Maar ik kan hem hierover niet vertellen, het zal mij als therapeut kapot maken.” Ik vroeg: ‘Vertel me alstublieft de aard van het risico dat u zou nemen als u met Robert over uw gevoelens zou gaan praten.’ ‘Door mijn kwetsbaarheid tegenover Robert toe te geven, zou ik me overgeven aan zijn macht en mezelf verliezen,’ zei Veronica en begon opnieuw te huilen. Als antwoord was ik verrast: “Is het mogelijk dat,