Van de auteur: Over hypnose en psychosomatiek - Het onderbewustzijn is het verleden van de ziel, waarin alle ontwikkelde en aangeboren reflexen zijn opgeslagen, herinneringen vanaf het moment van de geboorte (en daarna, maar dat is nog een verhaal). Wie controleert zo’n enorme innerlijke wereld? Bewustzijn heeft geen macht over fysiologische processen. Je kunt jezelf niet dwingen om met één bestelling in slaap te vallen, te blozen, de bloedstroom te verminderen of te verhogen. Externe omstandigheden? Een persoon is geen machine, hoewel hij soms volgens een bepaald programma handelt, maar vaker kan hij handelen zoals hij wil. Het antwoord zal geen geheim zijn. Het onderbewustzijn (onbewuste of diepe geest) is een levend, zelforganiserend systeem. Dit is wat de wijze natuur heeft besloten, een discussie over wiens doelen niet het onderwerp van dit artikel is. De taak is prozaïscher: hoe in te grijpen in dit onzichtbare werk van lichaam en psyche. We komen even later terug op Stanislavsky, maar bekijk voorlopig een fragment uit de film 'Seven Steps Beyond the Horizon'. De opname presenteert de experimenten van professor Raikov. Twee jonge mensen kregen onder hypnose te horen dat ze creatieve individuen waren geworden (hier en nu zijn). Een meisje leest onder hypnose poëzie, een jongeman tekent een portret. (Kijk vanaf 52 minuten) Laten we stoppen en heel natuurlijke vragen van lezers beantwoorden. Deze mensen vallen op geen enkele manier op; geen van hen werd een groot kunstenaar of een beroemde dichteres. Maar op de opname zien we iets anders, hoe kan dit? Nee, elk van de proefpersonen had een druppel talent, dat de hypnotiseur aanzienlijk versterkte door middel van suggestie. Dat is alles. Waarom wordt dit niet gebruikt in kunst en wetenschap? Stop met hoe dit niet wordt gebruikt. Een echte wetenschapper is zo geconcentreerd op het probleem dat hij onderzoekt, dat hij er de hele dag over nadenkt en vaak in zichzelf verdiept op zoek naar een antwoord. Een acteur besteedt jaren aan het aanscherpen van technieken om het gewenste beeld te krijgen, gezichtsuitdrukkingen en stem te ontwikkelen en echte emoties te leren oproepen. Een architect kan in een droom het ontwerp in zijn geheel zien; een kunstenaar ziet in een lichte slaperigheid het idee van een schilderij. Dit alles is al lang bekend bij creatieve mensen. Maar voor nu zijn dit woorden: hoe kunnen we inspiratie opdoen? Laten we ons wenden tot de werken van Stanislavsky. Laten we eens kijken naar wat aan de oppervlakte ligt, namelijk de wens van het Systeem om “het onderbewustzijn via het bewuste” te bereiken. Konstantin Sergejevitsj zegt bij monde van Tortsov in het boek 'The Actor's Work on Oneself': 'Bij creativiteit moet je je eerst laten meeslepen en voelen, en dan willen. Daarom moeten we toegeven dat de invloed van een taak op de wil niet direct is, maar indirect” en verder “Een acteur leeft, hij huilt en lacht op het podium, maar al huilend en lachend observeert hij zijn gelach en zijn tranen . En in dit duale leven, in deze balans tussen leven en spel, schuilt de kunst.” In hypnose kan een mens geïnspireerd of gedwongen worden (sprookjes over het feit dat je niet tegen overtuigingen en waarden in kunt gaan, ook al wegen ze nog steeds als noedels) in de oren van goedgelovige luisteraars) om een ​​rol te spelen. Maar mensen zijn verschillend, en wanneer de hypnotiseur de suggestie geeft: "Nicolaas, jij bent Alexander de Grote, Nicolaas, jij, Alexander de Grote!", Dan zal iedereen handelen in overeenstemming met de bestaande ideeën over de persoonlijkheid van de grote commandant. Hypnose verzamelt alle individuele ervaringen in één beeld (foto's, fragmenten uit artikelen uit de geschiedenis, afleveringen uit films). Een voorbeeld van gesuggereerd gedrag op het podium tijdens een sessie van pophypnose (foto uit 1989). uit het geheugen. Specialisten die bedreven zijn in klassieke hypnose hebben meer dan eens experimenten uitgevoerd (voor therapeutische doeleinden; echte artsen zijn geen medewerkers van mystieke organisaties of detachementen 731). Hier is een beschrijving van een dergelijk geval uit het boek van K.I. Platonov “Het Woord als een fysiologische en genezende factor”: “De patiënt werd in slaap gebracht, waarna we de volgende mondelinge suggestie deden: “Het is 1928, je bent in het Sechenov Instituut, word wakker!” Hij werd wakker en zijn hele houding en gezichtsuitdrukking weerspiegelden zijn depressieve toestand: een droevige, nadenkende, gepijnigde uitdrukking op zijn gezicht, een roerloze houding. Hij begon zijn handen te wringen, zuchtte zwaar en de tranen stroomden over zijn wangen. Naar de vraag:».