Van de auteur: Fragment uit het boek “De Reus en de Held” De ochtend was vochtig en grijs - jammer voor een lenteochtend, zo saai, koud en vreugdeloos. Een lenteochtend zou moeten beginnen met de warme zon, met vogelgezang, met een zalige glimlach en de verwachting van iets goeds... Voor Oleg begon elke ochtend lang geleden anders: een pijnlijk besef van de noodzaak om op te staan ​​en een nieuwe dag te beleven. Een truc om de bijna almachtige apathie te misleiden is door na het ontbijt een slokje te nemen. (Het is erg als er niets meer over is van gisteren). Een badkamer die sinds de jeugd van mijn ouders niet meer is gerenoveerd, een smalle spiegel met spatten tandpasta, het schrapen van een scheermes over de stekelige stoppels. Een pionier moet beleefd zijn. De kapitein moet netjes zijn. Welnu, de kapitein moet ook briljant slim, besluitvaardig en standvastig zijn, en met een glimlach met witte tanden, en misschien zelfs met een pijp in zijn hand en een borstel van grijze snor over zijn bovenwerk. lip. Toen Oleg als kind boeken over zeereizen las, tekenfilms over zee-avonturen bekeek, met vrienden verhalen verzon en uitspeelde over zeeslagen en gewoon lange reizen, zag hij zichzelf natuurlijk als een kapitein van een schip... Maar zeker niet meer dezelfde als hij was tegen de tijd dat hij achtendertig was: zwartgallig, op sommige plaatsen een verschrompelde en op sommige plaatsen opgezwollen man met doffe ogen in een gestreken uniform, meer een conducteur in een vuile trein dan een kapitein, zelfs een plezierboot. Zijn vrouw verliet hem ongeveer zes jaar geleden. De zoon slaagde erin een tiener te worden en was vervuld van diepe minachting voor 'papa', zoals de voormalige levenspartner van Oleg hem noemde. Oleg was hier bijna niet meer boos over - alles is te overleven zolang er maar geld in je zak zit en wodka in de winkel. Dat zei zijn sidekick Andryukha altijd, drie maanden geleden overleed hij aan een hartaanval op weg naar een betere wereld. Nu was Oleg vooral eenzaam, maar door zichzelf te herhalen kan alles overleefd worden... Oleg ging volgens zijn persoonlijke traditie naar het bovendek om te roken. Ze dreigden dat er een wet zou worden aangenomen die roken op openbare plaatsen verbiedt. Wat een gebrek aan respect voor de persoonlijke tradities van mensen! Misschien zal een van de laatste geneugten in het leven hierna van iemand wegvallen? Oleg is gewend om op heel, heel veel dingen te reageren met een onbewogen, blikkende blik - hij is tenslotte de kapitein van een plezierboot en mensen op vakantie? staan ​​zichzelf veel dingen toe die je in het dagelijks leven niet zult zien. Maar de groep die op dat moment de ladder beklom, deed hem verrast een wenkbrauw optrekken: een meisje op blote voeten (absoluut!) dat voorop liep, had een scharlakenrode vlag in haar hand (Oleg had zelfs in zijn pioniersjaren nog nooit zoiets gezien). Oleg knipperde twee keer, omdat het hem leek alsof de zware materie niet helemaal in de maat zwaaide met de stappen van de drager en de adem van de wind... Naast haar liep het meest gewone meisje van onbepaalde leeftijd vlot (jij weet je, meisjes zijn nu zo gevaarlijk, je begrijpt vaak niet of ze achttien of dertig zijn) en een beslissende gang paste niet bij de voor de hand liggende extra kilo's. Achter hen stond een sombere, magere man met ogen als scheermessen, en een slungelige, bebrilde man met een koptelefoon in zijn oren. Oleg was verbaasd dat ze samen waren, maar er was helemaal geen gevoel van flirten tussen hen. Meestal is het in gemengde bedrijven overweldigend en misselijkmakend om naar te kijken. En hier – wat verenigde hen? Waarom samen een boottocht maken op een doordeweekse ochtend voor mensen die dat niet hebben, geen plannen hebben en er niet eens van dromen om enige vorm van vriendschap met elkaar te hebben? Oleg zou graag (wauw!) naar ze kijken nog wat meer, maar op de interne radio werd hij uitgenodigd om naar de brug te gaan - Yulka, een administratieve rat in hart en nieren, liet de kans niet voorbijgaan om haar dominantie over hem te tonen, en Oleg had zich al lang geleden gerealiseerd dat dit haar ingewikkelde zaak was manier om een ​​​​man op te pakken, maar godzijdank stond hij volkomen onverschillig tegenover haar, zoals ze zeggen, moreel en fysiek. Nadat hij zich in een afgelegen hoekje had begeven, dat vaak voor dergelijke doeleinden werd gebruikt, nam Oleg een slokje uit het kleine flesje dat hij had dichtbij zijn hart gedragen - in plaats van amuletten, talismannen en souvenirs, waar ben je in veranderd, dof, alsof je uit slaperige duisternis kwam, vroeg hij aan zijn innerlijke stem. Oleg glimlachte sarcastisch. Er was eens hijIk werd erdoor voor de gek gehouden, door zulke vragen, maar ik heb geleerd dat een extra slokje, en indien mogelijk, een borrelglaasje of zelfs een glaasje veel helpt. En hij kuste opnieuw de koude metalen nek. Alles verliep zoals gewoonlijk. De motoren werkten goed, de rivierbus, hoewel net zo moe van het leven als de kapitein zelf, gehoorzaamde zonder mankeren. Misschien gehoorzaamde hij daarom? 'Waar vaart je schip heen, kapitein?' Oleg huiverde en draaide zich om - hetzelfde meisje op blote voeten met een spandoek stond achter hem. 'Wat doe jij hier, klootzak?' Wie heeft je op de brug gelaten? - Ik moest met je praten. - Wat een stomme gewoonte: vreemden porren die bovendien twee keer zo oud zijn als jij! Eerste stuurman, ga naar de kapiteinsbrug,’ flapte Oleg er uit over de radio. Hij moest zich inhouden om niet in een gebrul uit te barsten. Hij werd altijd boos als hij het gevoel had dat hij de situatie niet onder controle had. Waar zijn deze duivels? Waarom zijn er vreemden in de controlekamer?! Bovendien lijken ze gek... - Kapitein... - Het meisje viel stil, alsof ze haar gedachten verzamelde, en toen kreeg haar gezicht een vreemde uitdrukking. Vrijstaand, of wat? Nee, dat is het niet. - Luister, kapitein. Een mens kan alles overleven als hij iets heeft om voor te leven. Iemand die geen doel heeft, wordt als een boom zonder wortels. Je hebt geen wortels, maar je leeft nog. En we hebben echt jouw hulp nodig. Olegs hand verstijfde en hield de rand van het paneel vast. Hij werd overmand door angst. Een volkomen begrijpelijke angst: mensen zijn doodsbang voor natuurrampen, wilde dieren en gekke mensen. Weet je nog dat je als jongen van de zee droomde? Voor zoute spatten op je gezicht, voor het kraken van de zeilen, voor de zon die elke dag in het water zakt en uit het water geboren wordt, likte Oleg zenuwachtig zijn lippen? Ik wilde wanhopig een drankje om het te begrijpen. Wat is er aan de hand? Waar is Sergei, de verdomde XO? Het lijkt erop dat je deze gek niet kwaad kunt maken... Maar dit is precies waar hij ooit van droomde. "En je was sterk en moedig, wanhopig, besluitvaardig en staalhard, een voorbeeld voor het hele team." En de jongens gehoorzaamden je, weet je nog? Ze speelden met vreugde en riepen "ja, mijn kapitein"... - Ja, ga zitten, ga zitten... - stelde Oleg liefdevol voor, knikkend naar de bank - En nu heb je een rivier, maar er is geen en daar zal niet langer een zee zijn, er zijn hendels en knoppen, maar er is geen roer, er is... wodka, maar er is geen geluk. En je weet dat het alleen maar erger zal worden. De lente en de zomer zullen voorbijgaan, de herfst zal komen, en in de winter, die je weer aan de kust zult moeten zitten, zul je het niet langer kunnen weerstaan ​​​​en zul je dronken worden. Eerlijk gezegd zou hij haar hebben geslagen. Ik zou zo'n zware klap in het gezicht geven... Als ik kon bewegen, pijnlijk en plotseling beseffend dat dit gekke meisje helemaal naar de hel is. 'Ik zou kunnen zeggen dat je een kans hebt om alles te repareren en je zee te vinden , en uiteindelijk bijna dezelfde kapitein worden uit je kinderdromen... Maar dat zou slechts een deel van de waarheid zijn. We hebben eigenlijk uw hulp nodig. Wat voor hulp? – vroeg Oleg bijna tegen zijn wil. Verrassend genoeg bespotte de innerlijke stem hem of haar niet eens meer, hij was alleen maar dof stil. Passagiers op het rivierstation begrepen oprecht niet wat er was gebeurd. Waarom deze plotselinge ophef? Waarom renden angstige medewerkers rond, waar hadden ze het over in gespannen gesprekken? En het lijkt erop dat hier het is - het Pamir-motorschip is niet vertrokken voor de reis. Wacht even, vaart hij niet langs de pier? Hm, dat is echt vreemd. Passagiers werden afgezet, te zien aan hun kleding, ook een deel van de bemanning... Wat een rommel, we hebben kaartjes meegenomen, die willen we ook! Oleg dacht tot zijn eigen verbazing niet eens na over wat er aan de kust gebeurde. Hij besefte dat hij zich zorgen moest maken en op de een of andere manier bezorgd moest zijn, en misschien zelfs bang, maar hij maakte zich geen zorgen of zorgen, maar was maar voor één ding bang: die hoop zou hem bedriegen, en alles zou weer verder bergafwaarts glijden volgens het voor de hand liggende. wetten van de vertrouwde wereld. Naast hem op de brug stond een meisje met een spandoek, en haar vreemde vrienden zaten op de bank. Het spandoek zwaaide lichtjes en weergalmde de richting van de onzichtbare wind. Kapitein Oleg hield met één hand de vlaggenmast vast en met de andere stuurde hij zijn schip - naar waar hij het al lang geleden had moeten sturen. En er ging iets verderop open... Toen schreven de kranten dat een van de schepen van de N-hemel rivier