Van de auteur: Wat weerhoudt de cliënt ervan om in consulten zijn verlangens te begrijpen. En hoe hiermee te werken in de methode van positieve psychotherapie Toen ik voor het eerst begon met studeren in de methode van positieve psychotherapie, was het voor mij geen nieuws dat alle consulten een structuur hebben, of liever gezegd een algoritme. In overleg helpt hij ons de richting van het proces te behouden, en staat hij ons ook niet toe om in de diepte te gaan van onbekende problemen en kwesties. Het voldoen aan het algoritme is één van de belangrijkste criteria voor goed overleg. Ik wil je vertellen wat ik tegenkwam in de eerste fasen van het algoritme. In het 5-stappenmodel komen deze fasen overeen met de eerste stap ‘Afstand nemen’. Lange tijd geloofde ik oprecht dat de moeilijke fase in het 5-stappenmodel afstand nemen was, namelijk ‘Klacht’. Omdat de cliënt, die zich in de fase van ‘Klacht’ bevindt, emotioneel geladen is met herinneringen die hem zijn toegebracht door micro- of macrotrauma’s, en hij niet altijd zomaar tegen je zal zeggen: ‘Ik wil leren anders te leven’, en dit is niet altijd nodig. En zo was het, veel van mijn consultaties werden uitgesteld door een klacht, en ik woonde bij mijn cliënten, vond een hulpbron voor verder werk, en toen verliep alles op rolletjes, er was een verlangen en er was een verzoek, en er was een Het is echter duidelijk dat het tijd is om mijn idee van afstand nemen te veranderen, en ik ontmoette een cliënt die problemen had niet in de fase van ‘klacht’, maar in de fase van ‘verlangen’. Ja, mijn cliënt wist niet wat ze wilde. Ik legde mijn verbazing over dit feit voor mezelf uit door het feit dat ik ervan uitging dat iedereen 'Verlangen' heeft en dat er geen problemen mee zouden mogen optreden. Toen kwam het besef dat verlangen deel uitmaakt van inspiratie en dromen, en dat niet iedereen dat kan en bereid is zich los te maken van de realiteit om te bereiken wat gepland was. Ik had verschillende hypothesen waarom er problemen ontstonden in de fase van 'Verlangen'. De eerste hypothese: gebrek aan middelen, wat kan duiden op een onwil om verder te gaan en eenvoudigweg op de onwil om enig perspectief te zien, omdat er geen kracht is om daarheen te gaan. De tweede hypothese: de klacht is niet volledig uitgeleefd, waardoor de cliënt ook van een klacht in een verlangen kan veranderen, zonder tijd te geven om te beseffen wat er gebeurt. Welnu, de derde hypothese: slecht therapeutisch contact, wat het proces kan vertragen en kan wijzen op een ongemakkelijke situatie voor de cliënt. Al mijn aannames over deze cliënt bleken onjuist, maar deze drie criteria hebben mij geholpen in overleg met andere cliënten had hetzelfde probleem. In dit individuele geval stelde ik tijdens een ontmoeting met de bovengenoemde cliënt een eenvoudige vraag die hielp de reden te ontdekken voor de moeilijkheden bij het manifesteren van verlangens. Vraag: “Wat wil je?”, waarop de cliënte haar tranen niet kon bedwingen en antwoordde: “Niemand heeft mij ooit gevraagd wat ik wil.” Hierna werd duidelijk dat dit niet alleen maar counseling is, maar meer therapeutische counseling, waarbij je meer tijd nodig hebt om te leven en dat er waarschijnlijk met basisinstellingen zal worden gewerkt als het proces vertraagt ​​​​bij het naderen van de fase van "Verlangens". voor mij, dan weet ik nu dat dit de redenen zijn en hoe ik er doorheen kan werken. Ik wil ze met je delen. Omdat dit uit mijn persoonlijke ervaring komt, kan iedereen in totaal verschillende situaties voorkomen, dus ik zal blij zijn als mijn ervaring nuttig voor je is.1) Het gebrek aan middelen, die gevuld kunnen worden met een visuele metafoor, vooral met het uitgebalanceerde model van F- en F+, omdat je het beeld duidelijker beschrijft en er gevoelens, gedachten en sensaties aan geeft. 2) Een niet-geleefde klacht. De technieken van “positieve herinterpretatie” op het niveau van begrip hebben mij geholpen, en “overdracht naar de toekomst” past ook goed: wat zou er gebeurd zijn als dit niet was gebeurd? En wat zal er gebeuren als het eindigt of aan belang verliest? 3) Onvoldoende therapeutisch contact. Het kan tot stand worden gebracht dankzij metaforen, waarbij de metaforen van mij en die van de cliënt worden verbonden met het consultatieproces en worden ondersteund met een ‘crossculturele benadering’: in welke opzichten lijken we op elkaar, op welke manieren zijn we verschillend en wat kunnen we elkaar leren? ? En tot slot 4) De reden voor de problemen met de Desire-fase die ik tegenkwam, bleek fundamenteel te zijn?