In het artikel over hoe je een gezin kunt redden, concentreerden we ons op de stelling dat onze negatieve gevoelens jegens elkaar een enorm obstakel vormen voor intimiteit in alle opzichten en constructieve oplossingen voor opkomende problemen. Maar waar ontstaan ​​deze meest negatieve gevoelens van woede, angst, schuldgevoelens, etc. in ons? Er bestaat zoiets als trots. In het christendom wordt trots aangemerkt als een van de zeven menselijke zonden. Als atheïsten, psychologen en vooral artsen deze term niet leuk vinden, gebruik dan andere woorden, bijvoorbeeld egocentrisme. De essentie van het fenomeen verandert niet. We hebben het over deze manier van denken als ik mezelf in het middelpunt van de wereld plaats, en alles wat er gebeurt ‘vanuit mijn eigen klokkentoren’ beoordeel, volgens mijn ‘enige juiste’ wereldbeeld. Naast het eigen waardensysteem krijgt ook de bevrediging van de eigen behoeften en belangen prioriteit, vaak ten koste van het negeren van de behoeften van anderen. Als ik boos op iemand word, toont dat mijn trots (egocentrisme). Dit betekent dat ik de woorden en daden van een ander als verkeerd beschouw, ik veroordeel hem hiervoor en begin vergeldingsacties te ondernemen om hem te dwingen te zeggen en te doen wat ik denk dat nodig is. Er is zo'n professionele 'socratische' grap. Een vrouw komt naar een familiepsychotherapeut die een consultatie voert in haar kantoor thuis, en klaagt over het gedrag van haar man. 'Ja, je hebt gelijk', zegt de psychotherapeut over haar uitspraken. Op dit moment brengt de vrouw van de psychotherapeut thee en hoort deze woorden. De volgende dag kwam de echtgenoot van de vrouw en begon ook claims tegen haar in te dienen. 'Je hebt volkomen gelijk', hoort zijn vrouw opnieuw de woorden van de psychotherapeut. Na de sessie komt zijn vrouw naar de psychotherapeut en is verontwaardigd: 'Hoe kun je zowel je vrouw als je man vertellen dat ze gelijk hebben, omdat ze absoluut tegenovergestelde dingen zeiden?' 'En jij hebt gelijk, mijn liefste', hoorde ze in antwoord. Het principe dat iedereen gelijk heeft in een gezin ligt ten grondslag aan een constructieve oplossing van conflicten. Anders zeg ik dat de mening van elk gezinslid belangrijk is. Het punt is dat niet iedereen hem met respect kan behandelen. In psychotherapeutische groepen is er één van de werkomstandigheden: ieders ervaring is waardevol. Als we terugkeren naar de situatie met de vuile vaat, dan zal de vrouw, in plaats van te onderzoeken hoe de man deze situatie ziet en haar eigen houding ten opzichte daarvan uiteenzet (opmerking, verklaringen, geen beschuldigingen), een egocentrisch standpunt innemen over de ultieme waarheid. , ontketent een spervuur ​​van verontwaardiging op hem. Tegelijkertijd kan de echtgenoot zich gedragen zoals hij wil: hij kan op de bank blijven liggen en niets zeggen, hij kan zichzelf gaan verdedigen en excuses verzinnen, of hij kan een vergeldingsaanval uitvoeren. Het maakt niet meer uit. De positie van het eigen gelijk van de vrouw geeft hen niet allebei de keuze voor een constructieve oplossing voor het probleem. Dat is gewoon niet zo! Wat te doen met trots (egocentrisme) als deze de relaties met dierbaren verstoort? Niets speciaals. Hoewel, zoals de praktijk laat zien, dit voor velen erg moeilijk is, en voor sommigen zelfs onmogelijk. Het is alleen zo dat elke keer dat ik boos op iemand word, ik mezelf moet afvragen: - Welke eigenschap van mijn karakter veroorzaakt deze gevoelens nu in mij? - Waarom geef ik hem eigenlijk niet het recht om dit te doen? gebeurt er als ik nu Hoe uit ik mijn ontevredenheid meestal? - Wat kan ik nu anders doen? Misschien kun je hierna afspreken wie de afwas gaat doen, op welk tijdstip en hoe vaak?))