Ik vraag ouders regelmatig naar het spel van kinderen. En weet je, verrassend genoeg beginnen veel ouders 'weg te rennen voor het antwoord', en de vraag hoe vaak Speel je met je kind, dan zijn er veel nerveuze tics. Spelen is de belangrijkste activiteit van een kind in de kleuterklas, en zelfs op de basisschool is zijn rol erg groot. Spelen is een integraal en verrassend complex onderdeel van het menselijk leven. Heel vaak praat een ouder openlijk over wat hij niet kan doen, en wil hij niet met zijn kind spelen... Dat hij al lang volwassen is geworden, en dat hij geen tijd heeft voor spelletjes, dat hij niet weet hoe hij in principe kan spelen, dat zijn verbeeldingskracht slecht is, dat hij absoluut geen tijd heeft... dat wil zeggen, hij zoekt duizend redenen om zichzelf te rechtvaardigen waarom spelen niet mogelijk en niet nodig is... Bij de Tegelijkertijd zijn ouders bang dat het kind niet wil studeren, niet weet hoe te communiceren met leeftijdsgenoten en volwassenen... Ze zijn bang dat het kind tijd doorbrengt met gadgets.... Voor ouders is de verbinding tussen het spel en de echte wereld is niet voor de hand liggend in het leven van een kind. En de verbinding is eigenlijk heel eenvoudig: het spel is een multifunctioneel hulpmiddel voor persoonlijkheidsvorming. Een spel is een veilige manier om de wereld te leren kennen. En wat voor soort wereld het kind gaat verkennen, wordt bepaald door een volwassene. Volwassen ouders overdrijven de waarde van leren in de klassieke zin van het woord, in de vorm van praktische lessen. het meest effectieve leren van wat dan ook gebeurt in de vorm van een spel. En daar is een simpele verklaring voor: het spel creëert een sfeer van veiligheid waarin het niet eng is om fouten te maken, te verduidelijken, richting het doel te gaan, er is een gevoel van vertrouwen in de wereld, de regels zijn duidelijk en als noodzakelijk, ze kunnen worden verduidelijkt, het juk heeft grenzen. Dit alles vermindert het algehele niveau van angst, en het moment van spontaniteit bedreigt niet de hele wereld, maar suggereert alleen dat je je kunt aanpassen aan nieuwe omstandigheden en je gedragsstrategie kunt veranderen en groot, als een ouder zijn kind geen spelletjes aanbiedt, zal iemand anders ze zeker aanbieden! 💥En degene die de spelletjes aanbiedt, wordt dezelfde belangrijke volwassene die voor de ouders een beeld van de wereld zal vormen, manieren zal tonen om interactie met de wereld.