Ik heb eens een persoon die heel dicht bij mij stond om hulp en bijstand gevraagd in een belangrijke kwestie. Deze man weigerde mij... Maar hij weigerde niet alleen, hij probeerde mij ervan te overtuigen dat ik ook niet nodig had waar ik om vroeg. Ik ervoer een hele reeks emoties en verdiepte me in de gevoelens die ik als kind in een soortgelijke situatie ervoer. Het was een gevoel van doordringende eenzaamheid en het gevoel dat ik in moeilijke tijden niemand anders had dan mezelf. Wrok rolde naar mijn keel en bleef daar hangen in een brok die onmogelijk te slikken was. Ik wist het niet en stelde mezelf de volgende vragen: - Had ik het recht om op de hulp van deze persoon te rekenen? - En kan ik nu boos op hem zijn? ? Toen ik met deze situatie omging en ernaar leefde, heb ik een aantal belangrijke realisaties gemaakt die ik met je wil delen. 1. Iedereen heeft het recht om hulp nodig te hebben en erom te vragen. Twijfels over dit recht ontstaan ​​​​als in de kindertijd een kind dat iets van een ouder vroeg, werd geweigerd en zijn verlangen werd gedevalueerd. Zoiets als: - Je hebt dit niet nodig omdat ik het niet wil/kan doen, ik vind het niet leuk, dus je zou het ook niet moeten willen verlangens in verlangens die kunnen bestaan ​​uit willen en welke niet. Goed en fout. En hij leert die verlangens en behoeften op te geven die niet worden goedgekeurd door de mensen om hem heen. Of hij weigert ze niet volledig, maar lijkt het recht te verliezen om erom te vragen. Vandaar de vraag die ik mezelf stelde: - Heb ik het recht om dit te vragen? Heb ik het recht om op de hulp van deze persoon (en andere mensen in het algemeen) te rekenen? Overtuigingen waarmee een kind volwassen wordt: - Je moet het niet vragen - ze zullen toch weigeren - Hulp nodig hebben en om iets vragen is slecht ; - Als ik het vroeg en ze weigerden - ben ik slecht. Omdat ik om iets verkeerds vroeg. Of omdat ik niet het recht heb om het te vragen, maar ik heb het wel gevraagd. Misschien is dit de reden waarom veel mensen zo bang zijn om iets van anderen te vragen? De volgende beslissing die een kind in deze situatie neemt, is om ‘alles zelf op te lossen’. En hij begint het zelf aan te pakken, niet omdat hij plotseling sterk wordt, maar omdat hij dit recht op de hulp en steun van andere mensen 'verliest'. Uit wanhoop redt hij het alleen. Dit is een beslissing die wordt genomen vanuit de conclusie: “Ik heb niemand anders om op te rekenen dan mezelf. In een moeilijke situatie zal niemand mij helpen.” Een conclusie die door vroege ervaringen is bevestigd, maar die uiteraard niet de enige waarheid is. 2. We hebben het recht om boos te zijn op degenen die devalueren wat belangrijk voor ons is. Woede is een reactie op het overschrijden van onze grenzen, wat ons de energie geeft om ze te verdedigen. Als iemand ons vertelt dat we niet moeten willen wat we willen, is dat een aanval op waarden en dus een schending van grenzen. Woede is in een dergelijke situatie een zeer gezonde reactie. Maar als we niet het recht hebben op verlangens of het recht om te vragen, zullen we geen woede voelen over een dergelijke devaluatie. Ze zal depressief zijn en bewusteloos raken. Of het zal zich manifesteren als auto-agressie, en de persoon zal zichzelf uitschelden dat hij, zo zeggen ze, op de een of andere manier anders is en iets verkeerds wil. Ik wil een paar woorden zeggen ter verdediging van degene die devalueert. Een persoon doet dit niet uit boosaardigheid, maar in de regel uit zelfverdediging. Het is moeilijk voor hem om te weigeren, omdat hij dan geconfronteerd wordt met zijn schuldgevoelens. Eén manier om dit te voorkomen is door de persoon die vraagt ​​ervan te overtuigen dat zijn verzoek niet nodig is en dat hij dat ook niet is. En de gemakkelijkste manier om dit te doen is door het te devalueren. 3. Andere mensen hebben het recht om ons verzoek te weigeren. De andere kant van de medaille ‘Ik heb niet het recht om te vragen’ klinkt als: ‘Nabije mensen moeten mij altijd helpen.’ Het wordt opnieuw gevormd vanuit ervaringen uit de kindertijd. In zijn grootsheid besluit het kind dat zijn ouders bijzondere mensen zijn die verplicht zijn al zijn wensen te vervullen. En als ze zich daar niet aan houden, kun je ze op alle mogelijke manieren beïnvloeden: hysterie, beledigingen, woede, weigering om te communiceren, enzovoort. Deze verwachting blijft bestaan ​​tot in de volwassenheid. Zo iemand geeft een ander niet het recht om te weigeren. En hoe dichterbij!