‘Dwars door het centrum van jezelf bewegen’ Dit is Rilke’s beschrijving van de beweging van verdriet, in Brieven aan een jonge dichter. Ik hou van deze definitie van aanraking: een kanaal zijn voor gevoelens, niet een reservoir ervoor of een slachtoffer ervan. Dit doet me denken dat we misschien zijn ontworpen om emoties te verwerken. Het is mogelijk dat gevoelens door het centrum van ons heen gaan zonder ons te schaden, net zoals het mogelijk is dat emotionele ervaringen ons op diepe en blijvende manieren pijn doen. Door de structuur van uw centrum te begrijpen, kunt u weten wat uw capaciteiten zijn zelf, we weten hoeveel we kunnen accepteren. Dit is vooral belangrijk voor gevoelige mensen, omdat onze gevoeligheid onze capaciteiten en sterke punten onderscheidt van andere mensen. Wanneer iemand zich veilig voelt om zich diep door emoties te laten raken, kan hij/zij dit gebruiken als een manier om richting groei en verandering te gaan. ‘Ons verdriet (...) zijn momenten waarop er iets nieuws in ons is binnengekomen, iets onbekends onze gevoelens worden stil in verlegen verbijstering, alles in ons komt naar buiten, de stilte komt, en het nieuwe, dat niemand kent, staat er middenin en is stil. Terwijl verdriet veranderingen in ons kan veroorzaken, dit ook kunnen veranderen en we worden verdrietig. Dit komt omdat transities zo moeilijk kunnen zijn, zelfs als we iets achterlaten dat ons niet langer dient of op weg zijn naar iets interessants. Of we nu opzettelijk en vastberaden zijn, of het gevoel hebben dat we uit onze comfortzone zijn getrokken, we worden vaak van de kant gezet als de situatie verandert. Alle verandering is een soort verlies, nietwaar? En dit verlies is niet alleen extern. Verandering kan ons het gevoel geven dat we een deel van onszelf verliezen of ons afkeren van het pad dat we hadden verwacht en ons op de reis van ons leven storten. Momenten van verlies, verdriet en verdriet creëren belangrijke ruimtes in ons. We kunnen ernstige en overweldigende droefheid ervaren wanneer we iets belangrijks voor ons verliezen - soms als we alleen maar nadenken over hoe dat verlies in de toekomst zou kunnen aanvoelen - en het verlies vele vormen kan aannemen, van geannuleerde plannen voor koffie met een vriend tot een ontslag dat onze opties tijdelijk verandert of voortdurend. Maar het lijkt er ook op dat we het verdriet dat met verandering gepaard gaat, kunnen ervaren als een essentieel soort verlies, als een gevoel van leeg zijn en klaar voor iets nieuws. Het gevoel ‘leeg’ te zijn kan betekenen dat er een ruimte in ons hart is waarvan het doel ongedefinieerd blijft. Voor de nieuwe. Of misschien zelfs dat er een nieuwe ruimte wordt gecreëerd die ons bewust maakt van onze heelheid. Wat als het gevoel van verdriet de behoefte aan stilte en stilte aangeeft? Hoe kunnen we begrijpen waar de gaten in ons voor zijn? Verdriet en verdriet zijn geen momenten, maar processen. Omgaan met het einde van de droefheid die rond een onaangenaam gevoel draait, kan moeilijker zijn dan het beoefenen van meditatie en stilte, en je moet het zichzelf laten uitwerken. Ieder van ons ervaart dit proces anders. We kunnen verdriet niet vermijden. Als we onze individuele processen en kenmerken begrijpen, en dan het feit accepteren dat we diep geraakt kunnen worden door zowel verdriet als vreugde. Verdriet gaat ook voorbij: een nieuw gevoel in ons, een nieuw gevoel is toegevoegd, is ons hart binnengedrongen, is het diepste binnengedrongen. een deel van het verdriet bestaat niet meer - het zit al in ons bloed En we zullen niet weten wat het was. We zouden onszelf gemakkelijk kunnen dwingen te geloven dat er niets is gebeurd, en toch zijn we veranderd, sinds het huis is veranderd, waarin de gast kwam binnen. "Rainer Maria Rilke, ik vraag me af wat we zouden kunnen winnen door zowel verdriet als vreugde te verwelkomen terwijl ze door ons heen bewegen, met al hun transformerende mogelijkheden.?