Wie ben ik? Wat beteken ik voor mezelf? Weet je, ik besefte plotseling dat ik, terwijl ik mijn hele leven veel mensen ontmoette, mezelf niet had leren kennen... ontmoetingen, afscheid, meningen en indrukken - over mensen, plaatsen, gebeurtenissen... en mij? Waar sta ik in dit alles? En welke rol speel ik - de belangrijkste deelnemer of zo, de belangrijkste gast op dit carnaval van het leven.. of niet de belangrijkste..? Ik ben gestopt. Ik luisterde. Mijn gedachten over mij.. wat begrijpen zij? Wat kunnen ze zeggen?: “Hier ben je! Kijk in de spiegel, maak een uitdrukking, kantel je hoofd, verwijder een krul - zo ben je!” Echt? En het volgende moment, terwijl ik wegloop van de spiegel, ben ik dezelfde of zijn er alleen maar fantasieën over wat ik ben... Hoe zit het met mijn ziel? Je kunt haar niet in de spiegel zien, je kunt haar niet zomaar aaien... hoe is ze? Wat weet ik over haar, wat weet zij over mij? Vreugdevuur van vragen. Duisternis van antwoorden. En toch, wie ben ik? Mijn super-EGO, mijn heer, weet u wie ik ben? Wat ben ik? O ja!!! Je opende blij je mond. Maar wees stil, in godsnaam, wees stil! Ik geloof je niet meer. Je bent zelf niets. Met je eigen woorden kun je niets zeggen. Je herhaalt zoals gewoonlijk de woorden van mijn ouders, mijn leraren, iedereen die mij straft en van mij houdt. Ja natuurlijk, je weet hoe je moet zeggen wat ik niet zou moeten zijn, je kunt een mooi portret van mij schilderen als ideaal. Maar het zal een monster zijn, ik zal het niet zijn. Hemel, antwoord mij - wie ben ik? Wat is oprechtheid in mij en wat is een leugen? Hmm... en de hemel is stil. Het is alsof ze de thuiswerker bespotten - zijzelf... zijzelf... zijzelf... Ja... zijzelf... en als ik mezelf niet ben, ben ik weer gestopt…