Er zijn momenten in het leven waarop je je vreselijk alleen voelt. Zelfs als je een gezin hebt en naaste mensen die kunnen helpen en ondersteunen... Zelfs als je een geliefde zoon of dochter hebt die met hun oprechte glimlach al het ijs van de wereld kan laten smelten... Zelfs als het uiterlijk goed met je gaat , je hebt een goede baan en normale relaties met collega's, je hebt vrienden die je telefoontje kunnen beantwoorden en met je favoriete taart komen en bij je zitten met een kopje aromatische thee... Of misschien is het andersom - je komt weer terug en weer alleen naar een leeg appartement, waar dag na dag stilte heerst wordt je gehate vijand... Of je hoort het gelach van het kind van de buren achter de muur en je hart krimpt opnieuw ineen voor de bitterheid en zwaarte van een niet gerealiseerde droom van moederschap... En soms wil je zo graag naar het huis van je ouders komen, de deur die je van kinds af aan kent met je sleutel openen, de drempel overgaan en in de warme omhelzing van je moeder terechtkomen, zodat je voor een paar magische momenten weer een zorgeloos kind kunt zijn, hoor de stem van je vader: “Hallo, dochter! Hoe gaat het met je?” - en voel hoe al je zorgen, zorgen, problemen oplossen en verdwijnen, net zoals de sneeuw smelt onder de zachte lentezon... Maar je weet dat dit nooit meer zal gebeuren, omdat ze er niet meer zijn. .. zulke momenten dat je je vrienden niet wilt bellen, naar grappige verhalen wilt luisteren, samen naar je favoriete café of bioscoop wilt gaan, op zulke momenten wil je om de een of andere reden met niemand communiceren en iemand vertellen wat je echt dwars zit jij, oh wat doet je ziel pijn... Waarom noem ik zulke momenten 'de stem van je ziel horen'. Wij, mensen, leven in een samenleving; we worden voortdurend omringd door een enorme hoeveelheid informatie, mensen, ideeën, gebeurtenissen, dingen, verlangens, taken, verleidingen, verwachtingen, verplichtingen, verplichtingen, plannen, enz. enz. Eeuwig rennen... We kunnen niet anders dan bewegen. Beweging is leven. Maar in deze algemene chaos vergeten we vaak belangrijke dingen te doen. Echt belangrijke dingen: glimlach naar je mannen en bedank ze, knuffel je kinderen, bel je ouders met goed nieuws of alleen maar woorden van liefde en steun. We vergeten geïnteresseerd te zijn in successen en blij te zijn voor onze vrienden, wees beleefd tegen andere mensen Ik weet het niet, geniet van de nieuwe dag en de herfstzon en merk gewoon iets leuks op... Maar het belangrijkste is dat we vergeten naar onszelf te luisteren... Naar dat deel van onszelf waar oplossingen liggen voor de meest complexe supertaken en problemen worden opgeslagen, waar een onuitputtelijke bron van hulpbronnen en inspiratie aanwezig is, waar antwoorden zijn op alle belangrijke vragen en uitgangen uit alle labyrinten en doodlopende wegen van het leven. Daarom doet onze innerlijke wijsheid er alles aan om te stoppen en vertraag ons in deze race. Het lijkt je te ‘verlammen en energie te geven’, waardoor je het verlangen wordt ontnomen om te bewegen, met iemand te communiceren en naar iemand te luisteren. Ze doet dit met één enkel doel: zodat je eindelijk de stille stem van je ziel kunt horen. Hoor antwoorden op vragen waarvoor je gewend bent weg te rennen: waarom ben ik nu alleen? of waarom ben ik nu bij deze man? Is dat waar ik heen ga? Wanneer heb ik voor het laatst echt uit de grond van mijn hart gelachen, zoals toen ik nog een kind was? Wat heb ik gedaan om gelukkig te zijn? wat wil ik echt? wanneer zal ik eindelijk leren mezelf lief te hebben en te accepteren?.. Op zulke zeldzame momenten van bekentenis en openbaring wil je huilen... Maar veel vrouwen blijven, zelfs op zulke momenten, oneerlijk tegenover zichzelf - ze staan ​​zichzelf niet toe om dit te doen. Ze beschouwen tranen als een manifestatie van hun zwakte en waardeloosheid, en blijven verraderlijk hun vrouwelijke essentie negeren, waardoor ze zich afsluiten voor de stem van hun ziel. Maar je hoeft alleen maar jezelf te horen, jezelf toe te staan ​​echt, oprecht en soms kwetsbaar te zijn , soms zwak, niet ideaal, met vlekkerige mascara, maar echt. Je moet alle maskers afzetten en je openstellen om jezelf te ontmoeten... En dan worden de voorheen gehate tranen levengevend vocht voor de tuin van je ziel. En dan ontdooit de ziel geleidelijk, komt tot leven en bloeit. Gevuld met licht, warmte, liefde, zachtheid, tederheid... En dan komt er een Nieuw