Hoe en wanneer angst voor fouten en perfectionisme worden gevormd Angst voor fouten verandert vaak in perfectionisme - het verlangen om een ​​ideaal resultaat te bereiken, perfectie in alles. Workaholisme kan in dit geval hand in hand gaan, als je altijd actief moet zijn, kun je niet rusten en ontspannen. De angst voor fouten zelf kan in de vroege kinderjaren worden vastgelegd, wanneer een fout wordt gezien als een beoordeling van die van het kind persoonlijkheid als geheel worden negatieve overtuigingen gevormd: "Ik ben slecht, onbekwaam, niet succesvol , niet zo, een verliezer." In mijn geval werd de angst voor fouten gevormd op de basisschool onder invloed van een autoritaire leraar met een grote figuur en een luide stem. Ik herinner me momenten waarop de leraar tussen de bureaus liep en ik mezelf in de stoel drukte en de kleinste vlek gepaard ging met een luide schreeuw en kritiek, waarvan de kinderen terugdeinsden - het was heel eng om een ​​fout te maken als ouders dat ook deden eigenschappen van perfectionisme en eisen ideale resultaten van het kind, dit compliceert het beeld. Het kind schrijft in een notitieboekje, vervolgens worden de vellen eruit gescheurd en herschrijft hij ze ‘netjes’ totdat er geen enkele vlek meer is. En deze vreselijke angst en het verlangen om aan de verwachtingen te voldoen, het schuldgevoel als je niet aan de verwachtingen voldoet en het verlangen om ideaal te zijn voor je ouders en in alles goed te zijn, irriteren je niet. Waar is het kind zelf in dit alles? Zijn leven, verlangens, ware gevoelens, zijn cijfers echt belangrijker? Ik herinner me het moment waarop ik aan het einde van de eerste klas deelnam aan een leeswedstrijd en het enorme gedicht van Boris Pasternak moest leren: 'Krijt, krijt over de hele aarde,' ' met een betekenis die mijn leeftijd te boven gaat. Wie en waarom dit gedicht aan een zevenjarig kind moest geven, is niet duidelijk. Ik moest op het podium optreden voor een grote zaal, ik herinner me dat ik klein was, en de angst om de tekst in het midden te vergeten. Ik kwam eruit, vertelde het perfect, en halverwege wankelde ik natuurlijk en ervoer opnieuw een gevoel van angst en angst - ik voldeed niet aan de verwachtingen van de leraar... Ik ging door en vertelde het tot het einde. maar ik wilde niet meer het podium op, om deze “schaamte” niet opnieuw te ervaren. Ik herinner me ook een situatie waarin onze leraar vaak ziek was en we veel onderwerpen misten, vooral moeilijke. Wiskunde was moeilijk, wij. moesten inhalen, we gingen studeren in de tweede ploeg. Toen kwam de lerares terug van ziekteverlof en tijdens een van de lessen zei ze in de vorm van een ultimatum voor de hele klas dat mijn moeder bij de directeur ‘klaagde’ dat ze ons helemaal geen les gaf, en dat deden wij niet. Ik ken de stof niet goed en nu zou ze vanwege mij worden ontslagen. Het was ongeveer de tweede klas - het gezag van de leraar op de basisschool is erg hoog, hoger dan dat van de ouders. Thuis zei ik natuurlijk niets en vroeg niet aan mijn moeder of ze dat zei? En ik dacht dat ik het alleen aankon, ik toonde mijn perfectionistische eigenschappen. Toen begon ik pesterijen van kinderen te ervaren, wat begon door de leraar, pas na een tijdje bleek dat mijn moeder niets zei en niet deed. van plan was, kon iedereen alles zeggen en kon de regisseur er zelf achter komen. We kwamen er achter, maar de houding van de kinderen, vooral de belangrijkste aanstichter-antileider, is niet veranderd, de klas is een gesloten systeem en streeft naar stabiliteit. Dit is hoe een volwassene een ‘extreem’ kind vindt en zichzelf ten koste van hem laat gelden, zijn zelfwaardering verhoogt en complexen bij het kind vormt. Maar, zoals Leonid Kanevsky in zijn programma zou zeggen: "Dit is een heel ander verhaal." Nu raakt dit verhaal me niet meer, maar toen was het niet gemakkelijk, dankzij deze situaties leerde ik de emotionele reacties van mensen lezen, ik begreep het. wat ik wil doen in het leven, deze situatie heeft me niet ongevoelig gemaakt, maar heeft me geleerd mensen goed te begrijpen en met moeilijkheden om te gaan. Ik heb een lange weg afgelegd, ik heb geleerd om in mijn eigen tempo te gaan, niet meteen geweldige resultaten van mezelf te verwachten, fouten te zien als gebieden van groei en prachtige ervaringen, niet afhankelijk te zijn van de beoordelingen van anderen, om op te bouwen gezonde grenzen, om mijn succes op te merken, mezelf te waarderen en wat ik doe, van mensen te houden en hun pijn te voelen, me vanuit het hart te verheugen over hun overwinningen, geleerd te ontspannen zonder me schuldig te voelen. Alleen als iemand zelf dergelijke situaties heeft meegemaakt -.