Elena, een mooie, goed verzorgde vrouw, 56 jaar oud, ongehuwd, heeft twee volwassen zonen. In het gewone leven is hij altijd een positief en sprankelend persoon. Maar in de stoel voor mij zit een vermoeide, zelfs uitgeputte vrouw, veel ouder dan haar leeftijd. Het consult begint met een stroom van oncontroleerbare tranen, en deze houdt enige tijd aan. K: 'Ik'. Ik ben moe,” zegt ze, “Het is alsof ik het helemaal niet ben, ik begrijp niet wat er met me gebeurt. T: Wat gebeurt er met jou? K: Ik ben ziek van alles wat ik doe, alsof dat wel zo is Ik ben het niet die het doet, maar ik kan het niet opgeven. En vooral ben ik het zat dat ik zo vrolijk ben, maar van binnen ben ik helemaal niet blij. T: Hoe ziet dat deel van jou eruit dat vrolijk is en plezier maakt? Denkt de cliënt. K: Zoals de krokodil Gena. Maar hij is niet verdrietig, zoals in de tekenfilm, maar lacht voortdurend. En het is alsof hij niet kan stoppen. T: En voor wie is hij zo vrolijk? K: Voor Cheburashka. Weet je, dit is zo'n heel kleine, verdrietige Cheburashka, hij weet niet hoe hij op zichzelf moet leven, en hij volgt Gena voortdurend, alsof hij vastgelijmd is. En Gena amuseert hem om het Cheburashka gemakkelijker te maken. In de figuurlijke realiteit van de cliënt is het beeld van zijn toestand de opgewekte Gena de krokodil, die met zijn plezier de kleine afhankelijke Cheburashka vermaakt. T: Elena, die in je leven zo klein is , afhankelijk, wachtend op jou. Wil je me opvrolijken? Denkt Elena een tijdje na. K: Dus het lijkt erop dat zulke mensen niet bestaan, mijn kinderen zijn al volwassen en leven gescheiden. Ze denkt nog dieper na en na een tijdje een nieuwe K: Dus dit is mijn moeder. Dat is hoe ze zich gedraagt. Ze leefden slecht bij hun vader, hun moeder was zo ongelukkig. En ik deed mijn best om haar op te vrolijken, deed alsof alles altijd goed met mij was en probeerde haar op te vrolijken. Elena's lichaamshouding veranderde, het bloed stroomde naar haar gezicht, zelfs haar stem veranderde in de volgende zin. Ja, ik blijf haar nu opvrolijken!!! Ik ben het: de krokodil Gena! Ik ben dit beu. Ik kan geen plezier meer hebben! Ik wil niemand amuseren! In Elena's subjectieve realiteit blijft ze haar emotioneel onvolwassen moeder redden. Het werk met Elena duurde lang en bestond uit meerdere fasen. Ze verwijderden de projecties van mijn moeder: "Mam, ik ben niet de krokodil Gena, en ik zal niet meer spelen en plezier hebben." - "Mam, je bent een volwassene, en dit zijn jouw gevoelens en jouw keuze." We hebben het kinderlijke deel van Elena zelf gezocht, gefinancierd en geaccepteerd - "Maar in feite ben ik een klein meisje, ik ben vier jaar oud." jaar oud en er wil voor mij gezorgd worden.” Elena en ik hebben geleerd om ons kinderlijke deel te ondersteunen vanuit het volwassen deel. We gaven de energie van controle terug, besteedden aan de toestand van haar moeder en gaven zichzelf toestemming om deze energie aan haar te besteden eigen groei en ontwikkeling Elena is nog steeds een vrolijke vrouw. Maar nu kiest ze zelf wanneer en hoe ze plezier heeft. En ze speelt en leeft haar eigen leven. En het lijkt erop dat ze gaat trouwen. Psycholoog van de staatsbegrotingsinstelling JSC "Center "Nadezhda" Ivanova Marina Vitalievna