Heel vaak hebben cliënten die bij mij komen voor psychotherapie of gewoon op zoek zijn naar een geschikte specialist op internet vragen: "Wat is Gestalt?", "Wie is een Gestalttherapeut?" en “Wat is deze Gestalttherapie?” Sommige klanten proberen dit woord te vertalen, maar dit leidt hen nog verder op een doodlopende weg, net als bij het zoeken naar het antwoord op internet. Ik wil dit briefje opdragen aan jullie, mijn cliënten... Aan degenen die hun eerste stappen in psychotherapie al hebben gezet en aan degenen die zich nog maar net voorbereiden en kracht verzamelen en, natuurlijk, gewoon geïnteresseerd zijn... Zoals velen al geraden hebben , we zullen het hebben over Gestalttherapie. En om de geweldige tijd die we samen doorbrengen niet te verspillen aan uitleg, breng ik een tekst onder uw aandacht die heel duidelijk en duidelijk uitlegt “wie Gestalt is en waarmee het wordt gegeten”, en voor degenen die heel erg geïnteresseerd zijn: Ik denk dat ze het tot het einde zullen lezen))) Met vertrouwen in jou en in afwachting van mijn cliënten, Gestalttherapeut Elena Buga...In 1970 lag een zevenenzeventigjarige man op sterven in een ziekenhuis in Chicago. Zijn lichaam zat verstrikt in sensordraden en rubberen buizen, maar op een avond probeerde de stervende man, die de verbindingen met de levensverlengende apparatuur had verbroken, op te staan. De verpleegster die naar hem keek, zei opgewonden: "Je moet gaan liggen!" Toen keek de ongehoorzame patiënt haar in de ogen, zei: "Vertel me niet wat ik moet doen", en stierf. Dit was Fritz Perls, bekend in de psychologische en psychotherapeutische wereld, een man die jarenlang vurig de psychoanalyse beoefende en ermee brak na een ontmoeting van vijf minuten met Freud die hem teleurstelde. Een man die een hele richting in de psychotherapie (Gestalttherapie) creëerde op basis van slechts twee woorden - 'figuur' en 'grond', een man die zijn autobiografie 'Binnen en buiten de vuilnisbak' noemde... De manier waarop hij stierf was absoluut natuurlijke en logische voortzetting van zijn leven, en tegelijkertijd de meest nauwkeurige belichaming van zijn levensfilosofie, gebaseerd op het concept van verantwoordelijkheid. Hij bleek een van de weinige psychologen te zijn die zijn eigen begrip van geestelijke gezondheid duidelijk formuleerde, wat voor hem geassocieerd wordt met het concept van 'volwassenheid' - dit is het vermogen van een persoon om uit een moeilijke, doodlopende situatie te komen, alleen op zichzelf vertrouwend. Een jaar voor zijn dood schreef hij in het voorwoord van een van zijn boeken: “Ik ben wat ik ben, en op dit moment kan ik niets anders zijn dan wat ik ben. Dat is waar dit boek over gaat. Ik geef je een Gestaltgebed, misschien zal het je leiden. Het gebed van de Gestalttherapie is: “Ik doe mijn ding, en jij het jouwe. Ik ben niet op deze wereld om aan jouw verwachtingen te voldoen, en jij bent niet op deze wereld om aan de mijne te voldoen. Jij bent jij en ik ben ik. En als we elkaar toevallig vinden, is dat geweldig. Als dat niet het geval is, is er niets aan te doen.” Achtergrond, figuur en gestalt Na de lyrische sfeer van de voorgaande paragrafen kan het heel moeilijk zijn te geloven dat de gestalttherapie zijn oorsprong vond bij de eenvoudigste – op het eerste gezicht – resultaten van een experimenteel onderzoek waarin werd bewezen dat een persoon in staat is om alleen onderscheid te maken tussen twee lichtflitsen als het tijdsinterval ertussen minstens zestig milliseconden bedraagt. Wat in feite belangrijk was, was niet de absolute waarde van dit interval, maar het feit zelf, dat in het experiment werd bewezen, aangezien er verschillende zeer verreikende conclusies uit werden getrokken. Het werd duidelijk dat delen en het geheel in de eerste plaats louter relatieve concepten zijn. Ten tweede kan de analyse van de delen niet leiden tot een begrip van het geheel, aangezien het geheel niet wordt bepaald door de som van de delen, maar door hun interactie en onderlinge afhankelijkheid. Een afzonderlijk genomen deel kan dus geen enkel idee geven van het geheel. En ten derde volgde uit dit alles, met onmiskenbare logica, de conclusie dat er geen scheiding bestaat tussen lichaam en geest, extern en intern, de mens en zijn omgeving. En vanaf hier naar de basisconceptenGestalttherapie stond voor de deur. In feite heeft het Duitse woord ‘gestalt’ geen exact Russisch equivalent, en kan het in de meest ruwe benadering precies worden vertaald als ‘figuur’, dat wil zeggen een specifieke organisatie van delen tot een soort onafhankelijk geheel. Het menselijk bewustzijn kan niet alle details van de omringende wereld met dezelfde concentratie van aandacht waarnemen. De belangrijkste en meest significante gebeurtenissen van dit moment nemen een centrale plaats in de geest in en vormen diezelfde figuur (of gestalt), en alle andere verdwijnen naar de achtergrond en worden de achtergrond. Als iemand dorst heeft, zal een luxueuze tafel beladen met lekkernijen slechts een achtergrond voor hem blijken te zijn voor de belangrijkste figuur: een gestoomd glas gewoon water. Dienovereenkomstig moeten, om de bovengenoemde gestalt compleet te maken, alle daarin opgenomen onderdelen worden gerealiseerd en gerealiseerd. Als de persoon uit ons voorbeeld niet de mogelijkheid heeft om zijn dorst te stillen of om de een of andere reden erin slaagt deze behoefte niet te realiseren, dan blijft de Gestalt onvolledig en kan daarom niet de achtergrond worden en zijn dominante plaats opgeven voor een andere behoefte. Het is duidelijk dat totdat een dorstige persoon dronken wordt, kalfsvlees in cranberrysaus en twaalf niveaus kulebyaka geen figuur voor hem zullen worden. De magische kracht van bewustwording Het voorbeeld met eten en drinken is uiteraard voor iedereen begrijpelijk. Maar hoe kunnen we deze overwegingen in verband brengen met de subtielste en meest ongrijpbare nuances van onze emotionele problemen? Het blijkt precies hetzelfde te zijn. Laten we zeggen dat in een bepaalde situatie de krachtigste en meest omvattende emotie voor een persoon woede was, maar hij was niet in staat of durfde deze woede niet adequaat en passend te uiten. Als gevolg hiervan bleef de behoefte om het uit te drukken onbevredigd en bleef de Gestalt onvolledig, en het gevoel van woede dat niet volledig door de wil werd beleefd, en verborgen en verraderlijke vormen aannam, achtervolgde de persoon die weigerde het te herkennen. Het aanhoudend en langdurig niet onderkennen van sommige van uw gevoelens, verlangens en relaties kan uiteindelijk leiden tot neurose. De taak van een gestalttherapeut is juist om de cliënt te helpen zijn onvoltooide gestalts te realiseren (dat wil zeggen, onbevredigde behoeften, waarvan het bewustzijn om de een of andere reden op verschillende tijdstippen werd geblokkeerd), deze zo gedefinieerd mogelijk te maken en uiteindelijk hun voltooiing te vinden. . En het blijkt dat de cliënt alleen hiervoor moet leren hier en nu te bestaan, dat wil zeggen zich bewust moet zijn van alle behoeften die er op dit moment zijn en zich daarop moet concentreren om ze te realiseren. Perls, die van eenvoudige en soms zelfs schokkende formuleringen hield, zei dat de wortels van neurose liggen in de neiging van een persoon om te fantaseren en slim te zijn als je alleen maar het heden wilt realiseren. Als gevolg hiervan betekent dit alles dat geen enkele Gestalttherapeut zichzelf de taak geeft van een nauwgezette en pijnlijke studie van het verleden op zoek naar verborgen psychotrauma's, zoals een psychoanalyticus. Het doel ervan is anders: iemand helpen zich te concentreren op het bewustzijn van het heden. Het blijkt echter dat dit bijna onmogelijk is als je de zogenaamde verdedigingsmechanismen van elke individuele persoon niet bestudeert. De beste verdediging is... In principe wordt het concept van verdedigingsmechanismen door elke psychotherapeutische richting in overweging genomen, aangezien het hele leven van een persoon in wezen bestaat uit moeilijkheden en pogingen om zichzelf daartegen te beschermen. We beschermen onszelf tegen de kou door kleding, tegen vijanden door te schuilen in een fort of door wapens te dragen, tegen bacteriën en virussen door medicijnen, enz. Om onszelf tegen verschillende soorten psychologische problemen te beschermen, moeten er uiteraard een aantal zeer specifieke methoden bestaan. We kunnen bijvoorbeeld voor de hand liggende feiten ontkennen of verdraaien als ze ons niet bevallen, of we kunnen ziek worden om de noodzaak om moeilijke beslissingen te nemen te vermijden. Over het algemeen kent de menselijke verfijning bij het bedenken van allerlei psychologische verdedigingsmechanismen praktisch geen grenzen. Nu, als deze vindingrijkheid - ja erinvoor vreedzame doeleinden... Je kunt wennen aan moeilijkheden, maar je kunt ook wennen aan verdedigingen, dat wil zeggen jezelf verdedigen, zelfs als niemand je aanvalt - bijvoorbeeld, zelfs in de zomer, draag een bontjas of ga naar bed met een Kalashnikov-aanvalsgeweer. Strikt genomen is het het mechanisme van onvoldoende gebruik van afweermechanismen dat de oorzaak is van bijna alle neurotische manifestaties van een persoon. In overeenstemming met de Gestalt-terminologie hebben verdedigingen die niet overeenkomen met de werkelijkheid niets te maken met de interne zone van een persoon of met zijn externe zone - ze behoren tot de middelste zone, ook wel de fantasiezone genoemd. Deze zone blijkt een betrouwbare buffer te zijn die iemand beschermt tegen een mooi en riskant heden. Het zit boordevol verschillende onvoltooide gestalts - niet-gereageerde gevoelens, niet-gerealiseerde behoeften, onbewuste relaties die de rol spelen van een hele roedel honden in de kribbe: ze worden niet toegelaten tot het echte leven, en ze worden zelf niet gerealiseerd. En dan kan de taak van een Gestalttherapeut worden geformuleerd als het begeleiden van een persoon uit de zone van zijn fantasieën naar de zone van 'hier en nu' - dat wil zeggen naar het land van de levende realiteit. Gaandeweg worden de cliënt en de therapeut natuurlijk geconfronteerd met ernstige obstakels in de vorm van juist deze verdedigingsmechanismen, en het niveau van professionaliteit van de therapeut wordt voor een groot deel bepaald door zijn vermogen om deze persoonlijk te herkennen. Gestaltisten identificeren vier hoofdtypen van deze monsters. De eerste heet de fusiereactie en geeft aan dat een persoon die dit verdedigingsmechanisme gebruikt over het algemeen slecht begrijpt waar de grens tussen hem en de buitenwereld ligt, en daarom moeite heeft zijn gedachten en gevoelens te onderscheiden van die van anderen. In het leven is zo iemand in staat om pijnlijk en pijnlijk gebeurtenissen te ervaren die niets met hem te maken hebben, maar tegelijkertijd vermijdt hij echte intimiteit, zelfs met wat hij echt nodig heeft. Het tweede verdedigingsmechanisme wordt retroflectie genoemd en is kenmerkend voor mensen die in kritieke situaties de neiging hebben zich te beperken tot het vechten met zichzelf in plaats van te vechten om hun eigen behoeften te bevredigen. De meest typische manier van zelfrealisatie van zo iemand kan worden omschreven als het verlangen om voor anderen te doen wat hij voor zichzelf zou willen ontvangen. Het derde type verdediging – introjectie – bestaat uit het zich toe-eigenen van de overtuigingen, denkwijzen en handelingen van andere mensen zonder enige kritische reflectie daarop. Het zijn juist deze mensen die vooral het doelwit zijn van reclames waarin de voordelen van bepaalde producten worden verkondigd. Nou, er is geen beter bleekmiddel dan "Ace", en dat is alles! In dit geval riskeert een persoon echter alleen zijn shirt en geld, maar in ons innerlijke leven is alles veel ernstiger: een persoon die vatbaar is voor introjectie weigert eenvoudigweg zijn leven op te bouwen zoals hij dat nodig heeft, en stemt ermee in het in dat van iemand anders te doen. beeld en gelijkenis. De vierde defensieve optie is het tegenovergestelde van de derde en wordt projectie genoemd. Het bestaat uit het verlangen om de eigen fouten en de verantwoordelijkheid voor wat er binnen de persoon gebeurt over te dragen aan andere mensen of de omgeving, en om de eigen gedachten, angsten of intenties daaraan toe te schrijven. Voorlopig kunnen we helaas stellen dat deze verdedigingsmethode onze nationale methode is, en – wat het ergste is – absoluut hopeloos is. Zolang ik geloof dat de oorzaak van mijn tegenslagen ergens buiten mij ligt, wordt mij immers de kans ontnomen om te krijgen wat ik wil, aangezien de wereld om mij heen niet de minste intentie heeft om te veranderen in overeenstemming met mijn verwachtingen. Hoe het allemaal gebeurt Echt werken met een specialist die de beschreven ideologie belijdt is een heel mooi proces, want in tegenstelling tot de primitieve psychoanalyse, die duidelijk weet wie de baas en wie de dwaas is, gelooft de Gestaltist dat een psychotherapeutische sessie een ontmoeting van twee is. gelijkwaardige mensen, een soort existentiële gebeurtenis die voor beide deelnemers even belangrijk is. Als u besluit zich tot een Gestalttherapeut te wenden, bereid u er dan op voor dat hij in eerste instantie waarschijnlijk met de eenvoudigste dingen zal omgaan,!”.