Van de auteur: Een cursus met lezingen gegeven in 2008-2009 In totaal 10 lezingen (wordt vervolgd) Lezing 7 “Ik was een man in deze wereld Dat betekent dat ik een vechter was” Goethe De. Ik denk dat de pathos van de woorden van het motto tijdens de lezing van vandaag zullen doordringen. Toen ik deze lezing naderde, moest ik onmiddellijk een pauze van een maand nemen om van verschillende kanten de pathos van Raskolnikovs zinsnede "Ben ik een bevend wezen of heb ik het recht" te beschouwen. Ter voorbereiding op de lezing duurde het niet zoals gebruikelijk twee weken, maar een hele maand. Voor mij is dit behoorlijk lang. Je kunt sceptisch glimlachen, zeggen ze, bij zulke vragen is niet alleen een maand, maar ook een jaar niet lang. Maar ik durf te antwoorden dat dit, gezien de mate en intensiteit van het leven waarin ik de laatste tijd heb geleefd, een zeer lange periode is, waarin een enorm aantal betekenissen wordt geleefd. Daarom werd er in een maand tijd veel verteerd. We beginnen van ver, met Goethe, met Faust. Bovendien weerspiegelt Goethe in Faust een heel belangrijk punt. Het onderwerp van Faust als werk was immers niet slechts één levensconflict, maar, laten we zeggen, een consistente en onvermijdelijke reeks van diepe conflicten gedurende één enkel levenspad. Hier naderen we al de positie van de dramaturgie van het levenspad. Het levenspad is als een heel verhaal van talloze tegenstrijdigheden, conflicten, die de een na de ander passeren, waarin de ziel groeit. Ik zal de hele verhaallijn van Faust niet opnieuw vertellen, en dat is ook niet nodig. Ik zal alleen zeggen dat de plot van Faust wordt gegeven in de proloog, wanneer de lof van de aartsengelen begint, enz. Hier onderbreekt Mephistopheles deze lofzangen en beweert dat er op aarde alleen hopeloze duisternis regeert. En dan zijn er nog zijn regels: "De arme man is zo slecht dat zelfs ik hem spaar zolang ...". Vervolgens certificeert Mephistopheles zichzelf tegenover Faust en zegt: "Ik maak deel uit van die macht die ontelbaar is, ik doe het goede en verlang kwaad voor iedereen." Het is duidelijk dat Mephistopheles hier verschijnt als een van de gezichten van Lucifer, misschien niet de machtigste, maar wel precies verwant aan Lucifer. En het zijn precies de kwesties die verband houden met het bezit van zielsfiguren door Lucifer, precies deze godheid of ‘lichtgevende engel’ die zijn vader uitdaagde, gescheiden, en dit hele verhaal wordt voldoende gedetailleerd beschreven. Als Mephistopheles zegt dat hij goed doet en kwaad voor iedereen verlangt, is hij natuurlijk ook oneerlijk. Immers, onder de zogenaamde goed, hij begrijpt sarcastisch zijn genadeloze nihilisme. ‘Ik ben een geest’, zegt hij, ‘altijd gewend te ontkennen’, en met rede is niets nodig: ‘er is niets ter wereld dat het waard is om gespaard te worden, de schepping is niet goed.’ Wat een pathos hebben deze woorden – “de schepping is niet goed”! Hier komt een vlakkere, horizontale uitdaging. Net als Ivan Karamazov, die beweerde dat hij God accepteerde, maar niet Gods schepping, en zich openstelde voor zijn broer Alyosha. Hoewel hij aanvankelijk een complete atheïst leek te zijn, maar zich dan openstelt voor Alexei - ja, ik accepteer God, maar ik accepteer Gods wereld (dat wil zeggen de schepping) niet. En dit is hoe hij dit rechtvaardigt, Dostojevski legt hem de volgende woorden in de mond: “Dus ik aanvaard God en niet alleen vrijwillig, maar bovendien aanvaard ik zowel zijn wijsheid als zijn doel, die ons volkomen onbekend zijn, geloof ik. in de zin van het leven geloof ik in eeuwige harmonie, waarin we allemaal lijken samen te smelten, ik geloof in het woord waarnaar het universum streeft en dat God zelf is, enzovoort, enzovoort, enzovoort. oneindigheid. Hierover zijn veel woorden geschreven. Het lijkt erop dat ik op de goede weg ben, hè? Stel je voor dat ik uiteindelijk deze wereld van God niet accepteer, en hoewel ik weet dat deze bestaat, sta ik haar helemaal niet toe. Ik accepteer God niet, begrijp dit, ik accepteer de wereld die door hem is geschapen, Gods wereld, niet, en ik kan er niet mee instemmen die te accepteren. Ik maak een voorbehoud: ik ben er als een baby van overtuigd dat het lijden zal genezen en verzachten, dat alle beledigende komedie van menselijke tegenstellingen zal verdwijnen als een zielige luchtspiegeling, als een gemene uitvinding van het zwakke en klein als een atoom van de menselijke Euclidische geest, dat het uiteindelijk in de wereldfinale, op het moment van eeuwige harmonie, zal gebeuren en iets zal verschijnen dat zo kostbaar is dat het genoeg is voor alle harten,er zal genoeg zijn om alle verontwaardiging te blussen, om alle gruweldaden van mensen te verzoenen, voor al het bloed dat ze hebben vergoten, zodat het niet alleen mogelijk zal zijn om te vergeven, maar ook om alles te rechtvaardigen wat er met mensen is gebeurd - laat het allemaal gebeuren wees en schijn, maar ik, ik accepteer dit niet en wil het niet accepteren!’ Met wanhoop, met diepe wanhoop, deze onaanvaardbaarheid van de wereld. We kunnen dit motief van Ivan Karamazov inderdaad bijna elke dag tegenkomen. We kunnen zeggen dat we God accepteren, maar bij elke stap accepteren we niet veel van de gebeurtenissen die plaatsvinden, de kwaliteiten van de mensen om ons heen, enz. – dit is de afwijzing van de wereld, de afwijzing van de schepping. De schepping is onvolmaakt, en hier blijkt Mephistopheles op zijn manier echt gelijk te hebben. Of je kunt dit van de andere kant bekijken: Mephistopheles (of Lucifer), die in ons handelt, vervormt onze perceptie op zo'n manier dat we om de een of andere reden de schepping niet accepteren. Omdat deze afwijzing van de schepping een diepe betekenis heeft. Het is tenslotte geen toeval dat Mephistopheles zegt dat hij het goede doet en voor iedereen het kwade verlangt. Dit is niet-acceptatie, d.w.z. hoe slecht het ook is, het blijkt toch goed te zijn, het is ergens voor nodig. Waarvoor? Dit is wat we vandaag moeten begrijpen. Laten we eens kijken: Mephistopheles is belast met een bepaalde, laten we zeggen, positieve taak. Hij maakt werkelijk deel uit van de kracht, een deel van Lucifer, die het zogenaamde tegen zijn wil creëert. goed Goed. We zullen ook ingaan op deze categorie, die Plato voor het eerst stelde, en dit is niet langer de categorie van goed of kwaad, het is de categorie van goed. Wat is goed voor een mens. Er zijn dingen die niet goed zijn, er zijn dingen die absoluut goed zijn. Het absolute goed is bijvoorbeeld één enkele, gehele geest. Het verdwijnen van de geest is niet goed, maar we zullen dit later tegenkomen. Wat doet Mephistopheles? Hij vernietigt de illusies van Faust - de illusies die komen. Vernietigt voortdurend. Hij duwt hem in nieuwe en nieuwe situaties waarin Faust geconfronteerd wordt met de afwijzing van de wereld, en helpt hem deze illusies op te lossen. En dus helpt deze reeks conflicten waar Faust doorheen gaat hem in zijn voortdurende zoektocht naar de waarheid. Het resultaat is een tragedie. Nadat hij vele en vele conflicten heeft meegemaakt, groot en klein, komt hij tot de volgende grote ontdekking voor zichzelf, en naar mijn mening een grote ontdekking voor veel menselijke zielen: “Ik ben toegewijd aan deze gedachte! De levensjaren zijn niet voor niets voorbijgegaan; De uiteindelijke conclusie van aardse wijsheid is mij duidelijk: alleen hij is het leven en de vrijheid waard, die elke dag voor hen ten strijde trekt in een harde, voortdurende strijd, laat het kind, de echtgenoot en de oudste leiden , Zodat ik in de schittering van wonderbaarlijke kracht een vrij land kan zien, mijn vrije volk!" Hier zijn het – strijd, gevaar, succes, nederlaag – deze volwassen categorieën. Categorieën van avontuurlijk leven. Avontuurlijk omdat het leven geen garanties kent. We verwachten garanties van haar, we vertrouwen op advocaten, wetgeving, artsen en nog veel meer, maar garanties zijn er niet! Het leven is een avontuur, een twijfelachtige onderneming waarin succes en mislukking ons met gelijke waarschijnlijkheid wachten. En het enige dat voor ons overblijft is de strijd, de strijd om het leven, waar Faust het over heeft. En deze taak is onmetelijk groot, het vergt enorme inspanningen. Elk moment van dit betekenisvolle innerlijke werk, geheiligd door een groots doel, is verheerlijking waard. Op dit moment, wanneer hij deze monoloog uitspreekt, spreekt hij ook de noodlottige woorden ‘stop even’. Mephistopheles heeft het recht om ze te beschouwen als een weigering om verder te streven naar een eindeloos doel. Hij heeft het recht om het leven van Faust te beëindigen volgens hun oude overeenkomst. Faust sterft, en dit is enorm logisch. Nadat hij de waarde van strijd heeft geleerd, de goden en mensen heeft uitgedaagd en deze tegenstrijdigheden heeft doorstaan, komt hij bij de eindigheid van zijn leven. Begrijpt zijn ledemaat. Het leven kan niet eindeloos zijn, het vindt zijn voltooiing en zijn betekenis: de dood. Maar in wezen is Faust niet verslagen. In feite is degene die, net als Faust, in staat is deze betekenis te vinden, niet verslagen, omdat deze vervoering niet onmiddellijk wordt gekocht tegen de prijs van het opgeven van de voortdurende verbetering van de mensheid en de mens. Het heden en de toekomst smelten hier samen in een soort hogere eenheid. Faust lijkt er twee te hebbenzielen, zoals ieder van ons: contemplatief en actief. En deze twee zielen worden herenigd. Helemaal aan het begin van de tragedie, toen Faust ging zitten om de Bijbel te vertalen, besloot hij de eerste regels van het evangelie van Johannes te vertalen, niet ‘in het begin was het woord’, maar ‘in het begin was de daad’. Heel verstandig, naar mijn mening. Deze kwestie leidde Faust tot de kennis van het hoogste doel van de menselijke ontwikkeling. En dat verlangen naar ontkenning dat Faust, net als ieder van ons – besef dit – ieder van ons heeft door voorouderlijke wortels, door het proces van geboorte en geboortetrauma, door het trauma van de verschijning van het beeld van ik (de splitsing in ‘ik’ ” en “Beeld van ik” , die we samen met het filosofisch-psychoanalytische systeem van Jacques Lacan zullen bestuderen). We hebben allemaal deze ontkenning, we zijn allemaal op de een of andere manier medeplichtig aan Lucifer. Het heeft geen zin dit te ontkennen. Als we in de middeleeuwen leefden, zou ieder van ons, inclusief de paus, de patriarch van alle Rus, de Dalai Lama, enz., op de brandstapel kunnen worden verbrand omdat we betrokken waren bij Lucifer. Alsof je een verlangen hebt naar ontkenning. Misschien heeft Boeddha volgens de legende dit verlangen overwonnen door alle tegenstrijdigheden te integreren en de staat van nirvana binnen te gaan, maar deze staat is ook vreemd. En ik denk dat nirvana tenslotte dezelfde samsara is. En dus vindt het verlangen naar ontkenning, dat Faust in zichzelf deelde met Mephistopheles (of met Lucifer), het noodzakelijke tegenwicht in een positief ideaal – in het ideaal van de strijd. Waarom zeg ik een positief ideaal - vechten is niet noodzakelijkerwijs een positief ideaal (hier kunnen we ook de archetypische figuur Ares zien). Je kunt het zonder Ares doen, maar toch, naar mijn mening, deze obsessie met ontkenning - we kunnen er juist in de strijd een tegenwicht voor vinden. In een strijd die ons in staat stelt elke ontkenning te integreren. Dit is het werk van de ziel. En daarom krijgt Faust nog steeds die apotheose waarmee Goethe zijn tragedie beëindigt - hij wordt gered. Een kleine afleiding - feit is dat Faust op het moment van zijn hoogste inzicht naar de vallei kijkt en daar de vrije mensen ziet die daar vrije mensen zien. werk, hierin. Op dit moment is hij al blind. En waarom maakt Goethe hem op dit moment blind? Deze omstandigheid is niet toevallig: Goethe was immers de grootste realist en wilde niemand ervan overtuigen dat Fausts grandioze visie ergens op aarde al werkelijkheid was geworden. Wat aan zijn blinde ogen wordt geopenbaard, is niet het heden, maar de toekomst. Faust ziet het onvermijdelijke pad van de ontwikkeling van de werkelijkheid. En zijn visie op de toekomst ligt niet aan de oppervlakte, het wordt niet sensueel waargenomen met de ogen, het wordt waargenomen door de helderziende geest. Maki's zwermen voor Faust en symboliseren bepaalde duistere krachten uit de geschiedenis die de wereld niet toestaan ​​haar doel zo snel te bereiken als hij denkt en hoopt - en godzijdank, omdat de ervaring zich opstapelt. Er worden steeds meer nieuwe paden aangelegd in het labyrint van de wortelstok, in het labyrint van de ziel, of in het labyrint van de wereldziel. Deze demonen van remming, die worden gepresenteerd in de vorm van maki's, laten in de finale het moeras niet leeglopen, zoals Faust het ziet, maar graven zijn graf. Vrije mensen zullen dan op dit veld werken, dit moeras zal worden drooggelegd en deze zee van historische tegenstellingen zal worden verzwolgen door het water van de dam. En dit is het idee van het inzicht van Faust, het idee van zijn pad, dat de basis kan worden genoemd van het historische drama dat Goethe weerspiegelde - het drama over het lot van de mensheid dienovereenkomstig, Mephistopheles, die vertrouwde op de eindigheid van Fausts leven, wordt beschaamd. Maar hier kan schaamte ook op twee manieren worden opgevat: het is niet noodzakelijkerwijs een schande, in dit geval helpt Lucifer, die via Mephistopheles handelt, iemand daadwerkelijk deze les te leren. En hij moet spelen om te verliezen. Dit is een moeilijke les, en om uit de participatie in de geest van ontkenning en deelname aan Lucifer te komen, moeten we door veel conflicten heen gaan, zoals blijkt uit Goethe. Omdat Faust er volgens Goethe in slaagt het leven van de hele mensheid te leiden, inclusief toekomstige generaties, en een persoon wordt gemeten aan de hand van de schaal waarop hij leeft, ongeacht wie hij is, een conciërge of de president van het land, een wetenschapper , een muzikant of iemand anders. Alles hangt af van de context waarin hij zelf denkt, voelt en ervaart. Het kanwees de context van een kleine, gezellige, handige wereld. Onthoud, zoals de filosoof Alexey Fedorovich Losev zei: de hele wereld is een mythe, het is maar één ding, of het nu een mythe is van een handig klein wereldje, of de wereld van het universum. Iemand als Faust is een beeld van echte spirituele groei, strevend van het bijzondere naar het geheel. Nu is er een hele ‘roze’ richting van spiritualiteit verschenen, die volledig wordt geabsorbeerd door de consumptiemaatschappij (met OP bedoel ik geen mensen, maar een archetype). Religie, esoterie, de beruchte New Age, wetenschap, cultuur, geneeskunde - dit alles is onderdeel geworden van de waarden van de consumptiemaatschappij. En ze vergaten wat spiritualiteit is. Spiritualiteit is een beweging van het bijzondere naar het geheel. Nu gebeurt het tegenovergestelde: een beweging van het geheel naar het bijzondere, naar de illusie van een individuele garantie van veiligheid, gemoedsrust, stabiliteit, geld, welzijn, gezondheid en andere utilitaire waarden, die geholpen worden door allerlei soorten psychologen, genezers, tovenaars, helderzienden en andere zogenaamde. "oven" mensen. Dit is geen spiritualiteit - dit is een volledig tegenovergestelde beweging. Hier is de persoon over wie ik het hierna wil hebben, en een fragment uit een werk dat ik ook zal geven - hij heeft het recht (in de zin waarin we verder zullen gaan). Begrijp de woorden van Raskolnikov: "Ik ben een bevend wezen of ik heb het recht"). Dit is een man die in een fantastische mate leefde, in een fantastische spanning van blootliggende zenuwen. Hij slaagde erin uit te dagen, door de geest van ontkenning, die in hem het grenspunt bereikte - slaagde erin het te overwinnen, ondanks alle tragedie van zijn leven. Iedereen die de biografie van Friedrich Nietzsche kent, over wie ik het zal hebben, weet dat hij maar 2-3 dagen per maand kon werken. De rest van de tijd, vanaf zijn jeugd, werd hij geplaagd door hoofdpijn, een toestand van zwakte - een vrijwel onoverkomelijke ziekte. En toch werkte hij twee tot drie dagen per maand met de grootste helderheid, en in die tijd, zodra hij kon gaan zitten en schrijven, schreef hij en schreef verbazingwekkende dingen, en zijn geest werkte groots. Dus hij, bezeten, die de hoogste graad van obsessie met de Luciferiaanse geest van ontkenning had bereikt, was in staat deze te overwinnen. En hij heeft het recht om te schrijven wat ik hierna zal lezen. Ik geloof dat Nietzsche nog steeds zichzelf is geworden, ondanks het tragische einde - het zogenaamde. de waanzin die een einde maakte aan zijn leven. Ik geloof niet dat dit ons het recht geeft om conclusies te trekken dat hij niet zichzelf is geworden. Fragment uit F. Nietzsche (Esse Homo of hoe je jezelf wordt) “Ik creëer geen nieuwe idolen. Het is mijn kunst om afgoden omver te werpen – dat noem ik ‘idealen’. Voor zover we een ideale wereld hebben uitgevonden, hebben we de werkelijkheid beroofd van haar waarde, haar betekenis, haar waarheid... “De ware wereld” en de “schijnbare wereld” - in het Duits: de gelogen wereld en de realiteit... De leugen van het ideaal was voorheen Tot nu toe, met de vloek die op de werkelijkheid drukte, is de mensheid zelf, doordrenkt van deze leugen, geperverteerd tot haar diepste instincten, tot de vergoddelijking van waarden die tegengesteld zijn aan de waarden die de ontwikkeling, de toekomst zouden verzekeren , het hoogste recht op de toekomst. Onder mijn werken neemt mijn Zarathustra een bijzondere plaats in. Daarmee gaf ik de mensheid het grootste geschenk van alles wat haar tot nu toe is gegeven. Dit boek met een stem die millennia lang resoneert, is niet alleen het hoogste boek dat ooit heeft bestaan, een echt boek over berglucht – juist het feit van de mens ligt in de monsterlijke verte eronder – het is ook het diepste boek, geboren uit de de diepste diepten van de waarheid, een onuitputtelijke bron waaruit elke ondergedompelde emmer vol goud en goedheid naar de oppervlakte terugkeert. Het is niet een ‘profeet’ die hier spreekt, niet een van die verschrikkelijke hermafrodieten van ziekte en de wil tot macht die de grondleggers van religies worden genoemd. Hier is het geen fanaticus die spreekt, hier ‘prediken’ ze niet, hier hebben ze geen geloof nodig: vanuit de oneindige volheid van licht en diepte van geluk valt druppel na druppel, woord na woord – zachte traagheid is het tempo hiervan toespraken. Dergelijke toespraken bereiken alleen de meest gekozenen; hier een luisteraar zijn is een onvergelijkbaar voordeel; niet iedereen heeft oren naar Zarathoestra... Toch is Zarathoestra geen verleider?.. Maar wat zegt hij zelf,Wanneer keert hij voor het eerst terug naar zijn eenzaamheid? Precies het tegenovergestelde van wat een ‘wijze’, ‘heilige’, ‘redder van de wereld’ of een decadent in dit geval zou zeggen... Hij spreekt niet alleen anders, hij is zelf ook anders... Mijn studenten, nu ik' Ik ga alleen weg! Ga nu weg, jij ook, en ook alleen! Zo wil ik het. Ga weg van mij en verdedig jezelf tegen Zarathoestra! Of beter nog: schaam je voor hem! Misschien heeft hij je bedrogen. Een man met kennis moet niet alleen zijn vijanden liefhebben, maar zelfs zijn vrienden kunnen haten. Hij betaalt de leraar slecht terug, die voor altijd slechts een student blijft. En waarom wil je mijn krans niet plukken? Je respecteert mij; maar wat zal er gebeuren als je respect ooit wegvalt? Pas op dat het standbeeld je niet doodt! Je zegt dat je in Zarathoestra gelooft? Maar wat is het nut van Zarathoestra? Jullie zijn degenen die in mij geloven; maar wat is het nut van alle gelovigen! Je was nog niet op zoek naar jezelf toen je mij vond. Dit is wat alle gelovigen doen; Dat is de reden waarom geloof zo weinig betekent. Mijn oorlogspraktijk wordt uitgedrukt in twee posities. Ten eerste: ik val alleen dingen aan die zegevieren - ik wacht af en toe tot ze de overwinning behalen. Ten tweede: ik val alleen dingen aan waartegen ik geen bondgenoten zou vinden, waar ik alleen sta – waar ik alleen mezelf compromitteer... Ik ken geen zielverscheurende lezing dan Shakespeare: wat een mens moet lijden om de moet een nar worden! - Begrijpen ze Hamlet? Geen twijfel, maar zekerheid is wat je gek maakt...” - hier zal ik mezelf toestaan ​​​​om me terug te trekken. Luister naar deze regels: “Het is niet de twijfel, maar de zekerheid die je gek maakt.” Freuds grote leerling, Alfred Adler, bouwde zijn psychoanalyse op basis van de zogenaamde. minderwaardigheidscomplex, maar weinig mensen begrijpen het, en weinigen hebben Adlers werken in detail bestudeerd om te begrijpen wat een minderwaardigheidscomplex is. Een mens is aanvankelijk gebrekkig, en een gezond mens is een gebrekkig mens. Hoe meer iemand zijn minderwaardigheid beseft en accepteert, des te geestelijk gezonder hij is. Zodra hij een aantal overtuigingen heeft, een aantal overtuigingen, verschijnen er neurotische verdedigingen achter hen, omdat de staat van minderwaardigheid, onzekerheid en instabiliteit een zeer precaire toestand is, het moeilijk is om daarin te blijven, en het is noodzakelijk om enorme inspanningen te leveren om vecht ervoor om hier weerstand aan te bieden en natuurlijk niet te vervallen in een neurose of psychose en de daaruit voortvloeiende paranoia. Daarom draagt ​​de geest van twijfel, overigens de geest van Lucifer, tot op zekere hoogte bij aan de geestelijke gezondheid, waardoor iemand door deze twijfels heen naar veel conflicten wordt geleid. Noodzakelijke conflicten waarin de ziel groeit. Dit is de functie van Lucifer. Ik roep niet op tot satanisme en duivelaanbidding, ik heb het over iets heel anders. Ik herhaal dat we allemaal al bij Lucifer betrokken zijn en op de brandstapel hadden moeten worden verbrand als we tijdens de inquisitie hadden geleefd. Allemaal als één. Er is deze geest in ons allemaal: de geest van twijfel. Velen vluchten ervoor, ongetwijfeld in paranoia. Ze verwerven stabiliteit ten koste van het opgeven van hun ziel. En dan schrijft Nietzsche: “Maar daarvoor moet je diep zijn, moet je een afgrond zijn, een filosoof, om je zo te voelen... We zijn allemaal bang voor de waarheid... Wat de mensheid tot nu toe serieus heeft beoordeeld waren niet eens realiteiten, maar simpele hersenschimmen, strikt genomen, leugens geboren uit de slechte instincten van zieke, in de diepste zin, schadelijke natuur - al deze concepten van 'God', 'ziel', 'deugd', 'zonde', ' andere wereld”, “waarheid”, “eeuwig leven” “... Daarin zochten ze naar de grootsheid van de menselijke natuur, haar “goddelijkheid” … Alle vragen over politiek, sociale orde, onderwijs werden volledig verdraaid door het feit dat de schadelijkste mensen werden aangezien voor grote mensen – dat hen werd geleerd ‘kleine’ dingen te verachten, het werd de basisvoorwaarde van het leven zelf… Als ik mezelf vergelijk met mensen die tot nu toe werden vereerd als de eerste mensen, het verschil wordt voelbaar. Ik beschouw deze zogenaamde eerste mensen niet eens als mensen in het algemeen - voor mij zijn ze het uitschot van de mensheid, gedegenereerden van ziekten en wraakzuchtige instincten: ze zijn allemaal ongezond, in principe ongeneeslijkmonsters die wraak nemen op het leven... Ik wil hun tegendeel zijn: mijn voordeel ligt in het meest subtiele begrip van alle tekenen van gezonde instincten. Mijn formule voor de grootsheid van de mens is amor fati: niets anders willen dan wat is. noch voor, noch achter, niet tot in de eeuwigheid. Het is in deze uitgestrektheid van de ruimte, in deze toegankelijkheid tot tegenstrijdigheden, dat Zarathoestra zichzelf voelt als de hoogste manifestatie van alles wat bestaat; en als ze horen hoe hij dit definieert, zullen ze de zoektocht naar zijn gelijke opgeven, die een heel lange ladder heeft en heel laag kan zinken, de meest uitgebreide ziel is, die ver kan rennen, ronddwalen en binnenin rondrennen. zelf; het meest noodzakelijke, dat zichzelf in het toeval stort ter wille van het plezier; de bestaande ziel, die zich in wording stort; de bezitterige, die wil en verlangen wil binnengaan; van zichzelf wegrennen en zichzelf in grote cirkels inhalen; de wijste ziel, die de waanzin stilletjes bij zichzelf uitnodigt, de meest zelfminnende, waarin alle dingen hun stroom en hun tegenstroom vinden, hun eb en vloed. Maar dit is het concept van Dionysus zelf. Ik ken mijn lot. Op een dag zal mijn naam geassocieerd worden met de herinnering aan iets monsterlijks - over een crisis die nog nooit op aarde heeft plaatsgevonden, over het diepste gewetensconflict, over een beslissing die is genomen tegen alles waar voorheen in werd geloofd, wat werd geëist, wat als heilig werd beschouwd . Ik ben geen man, ik ben dynamiet. En ondanks dit alles heb ik niets gemeen met de grondlegger van religie - elke religie is het werk van de maffia, ik ben gedwongen mijn handen te wassen na elk contact met religieuze mensen... Ik wil geen "gelovigen", Ik denk dat ik te slecht ben om zelf in mezelf te geloven, ik spreek nooit met de massa... ik wil geen heilige zijn, eerder een hansworst...' Om Nietzsche te begrijpen, moet je een kavel. Ik heb het ook heel lang niet kunnen begrijpen, en ik kan niet zeggen dat ik het tot nu toe volledig heb begrepen. Vervolgens wil ik voorbeelden geven van obsessie met Lucifer, die eindigt in een nederlaag. Als het geval van Faust en Nietzsche, denk ik, in een overwinning eindigt, dan zijn er voorbeelden van nederlagen. Waarom eindigen ze in een nederlaag - maar vanwege een poging tot moord? Als we bedenken dat de helden van Shakespeare, Dostojevski, Tsjechov, oude mythen en alle klassiekers niet alleen literaire helden zijn, maar onze innerlijke delen van de ziel. Als Claudius de oudste koning Hamlet doodt, of Macbeth koning Duncan doodt, wat betekent dit dan voor ons? Dit betekent dat je het beste deel van je persoonlijkheid in de schaduw moet onderdrukken. Dit was koning Hamlet de Oude. Laten we ons de regels uit Hamlet herinneren, waarin hij in zijn hart voor Gertrude Claudius vergelijkt met Hamlet de Oude, wijzend op zijn portret: ‘hier is een verzameling eigenschappen, die elk het stempel dragen van een of andere godheid, die het recht geven om een man genoemd.” En dit is de fout van onze innerlijke Claudius en onze innerlijke Macbeth: wanneer hij doodt, duwt hij zijn beste eigenschappen in de schaduw. En hier speelt de obsessie met Lucifer een heel wrede grap. In principe heb ik de wens om deze dingen te analyseren, in het bijzonder Hamlet en Macbeth – ze zijn verschillend, ze hebben verschillende kleuren, ondanks de algemene lijn van het onderdrukken van het beste deel van iemands persoonlijkheid in het onbewuste, er zijn veel subtiele details, elk waarvan een eigen analyse de moeite waard is. Maar het is deze keer niet, en als God het wil, zullen we ernaar luisteren. Laten we luisteren naar de monoloog van koning Claudius, die zijn oudere broer Hamlet vermoordde en zijn vrouw Gertrude tot vrouw nam, en dat is waar de hele plot van de tragedie zich afspeelt. Hamlet begon. En dan de monoloog van Macbeth, die nog niet heeft gedood, maar zich klaarmaakt en vervolgens koning Duncan vermoordt - ook een man met zeer hoge kwaliteiten en grote deugden. Van elke regel hier kan worden genoten en de subteksten ervan kunnen worden gevonden, maar vandaag hebben we een ander doel, dus ik zal alleen deze monologen lezen. "Gehucht". Monoloog van Claudius (Act 3, scène 2) De stank van mijn slechterik verstikken Het zegel van de oudste vloek rust op mij: de moord op mijn broer. Ik brand van de dorst, ik ben gretig met heel mijn hart, maar ik kan niet bidden. Er bestaat niet zoiets als een schuldgevoel. Net als iemand met een wankel doel, weet ik niet hoe ik moet beginnen en dat doe ik ook niet iets. Als ik maar onder het bloed van mijn broer zat, zou ik dat ook doendan is de hemel niet in staat deze handen te wassen? Wat zou goedheid doen zonder boosaardigheid? Waarom zou genade nodig zijn? We bidden dat God ons niet zal laten vallen, of ons zal redden uit de diepten van onze val. Kijk hoger! Ik viel om op te staan. Welke woorden moet ik hier bidden? “Vergeef me voor de moord?” Nee, dat kan niet. Ik heb de buit niet teruggegeven. Ik heb alles bij me waarom ik heb gedood: mijn kroon, land en koningin. Waarom iemand vergeven die standvastig is in zonde? Bij ons zwijgt de crimineel de zaak vaak met een handvol goud in zijn hand En de vruchten van zijn misdaad zijn een losprijs voor de rechtsstaat. Maar dat is daarboven. Daar, in naakte authenticiteit, liggen onze daden zonder verfraaiing, en moeten we het verleden met een antwoord confronteren. Dus? Wat moet ik doen? Bekering is almachtig. Maar stel dat u zich niet eens kunt bekeren! O borst, zwarter dan de dood! O plas waar, spartelend, de ziel dieper en dieper wordt! Engelen, help! Buig snel je knieën! Harten van staal, worden zacht, zoals het kraakbeen van pasgeborenen. Alles kan worden gerepareerd... Woorden zweven, maar gevoelens buigen naar beneden, maar woorden zonder gevoelens hierboven worden niet herkend..." Elke regel is een parel! “Woorden zweven, maar gevoelens buigen naar beneden, en woorden zonder gevoelens worden niet herkend boven...” of “Daar, boven. Daar liggen onze daden, in naakte authenticiteit, zonder enige verfraaiing.” Waar is het? Ja, in onze ziel. En ieder van ons weet volkomen wat hij doet. Er is een waarnemer in ons voor wie we ons niet kunnen verbergen, en we weten heel goed wanneer we doen wat en hoe we handelen. Blijkbaar worden deze daden op het moment van piek- en sterfelijke ervaringen aan een persoon onthuld. De moord is nog niet gepleegd, aarzelt hij. Voor hem verschijnt een dolk - een visioen. Hij spreekt hem aan: “Macbeth.” Macbeth's monoloog (Act 2, scène 1) “Waar kom je vandaan, dolk, die voor me in de lucht verschijnt? Je hebt je gevest naar mij toe gekeerd, om het gemakkelijker te kunnen grijpen. Ik pak - en je bent weg. De hand is leeg. En toch blijf ik U met mijn ogen zien, ook al voelde ik het niet met mijn hand. Dus het betekent dat je een waanvoorstelling van het bewustzijn bent en gegenereerd door een ontstoken brein. Maar nee, hier ben je. niet te onderscheiden van degene die ik uit de schede haalde. Jij bent mijn verkeersbord, een herinnering aan waar ik heen moet en wat ik moet vastleggen. Ben ik misleid door bijziendheid, of integendeel, ik zie ver weg, maar jij doemt weer op mijn ogen, In bloed dat er voorheen niet was, Een bedrog dat niet bestaat, Kon ik maar duidelijk de bloedige stap belichamen die ik had gepland. -De helft van de wereld slaapt, de natuur heeft stilgestaan, en dromen verleiden de slapende krachten en verheerlijken de bleke Hecate. Een wolf horen huilen van ver, net als de roep van je eigen schildwacht, stuurt moord de stap naar. het doel, op het slachtoffer kruipen, zoals Tarquin. Een veilig gevestigde aarde. Luister niet naar mijn stappen, zodat de stenen, nadat ze gesproken hebben, me niet weggeven en de onderdrukking van de stilte niet verlichten. Maar ik bedreig , en de gedoemde leeft, en toespraken koelen mijn impuls af...” Een persoon in wie de innerlijke Macbeth heeft gesproken, stelt zich voor dat hij een aantal van zijn kwaliteiten uit zichzelf moet forceren, die hij momenteel als onnodig en schadelijk beschouwt. Dood ze, verdrijf ze. Maar zelfs vanuit het onbewuste zullen ze hem aan zichzelf herinneren, zoals ze Claudius eraan herinnerden, en uiteindelijk Hamlet eraan herinnerden, waarbij ze hem vermoordden. Ja, en tijdens de voorstelling deed het denken aan de acteurs die de scène van de moord op Gonzago lieten zien. Macbeth zal dus geen vrede voor zichzelf vinden, en zijn vrouw, die hem tot deze moord heeft aangezet, zal uiteindelijk gek worden. Dit zijn zeer diepgaande archetypische plots die in ieder van ons in een of andere context, op een grote of kleine manier, werken. Wanneer iemand een lange psychoanalytische cursus volgt, ontdekt hij deze complotten bij zichzelf wanneer hij zich gedraagt ​​als Claudius of Macbeth. In sommige gevallen, zelfs in een kleine context, gebeurt dit, of gebeurde het in de kindertijd, of op jonge leeftijd. Dit, ik herhaal, is een obsessie met Lucifer die tot een nederlaag leidt. Om te verslaan, opnieuw in een of andere context. Maar dit betekent niet dat elke nederlaag voor altijd een nederlaag is. Deze nederlaag is ook een les, die misschien nog diepere conflicten verbergt, en iemand in staat stelt om naar een nog diepere bodem van zijn ziel te duiken, naar een nog grotere hel van zijn ziel, om daaruit tevoorschijn te komen, alsof hij uit het vagevuur komt, gezuiverd en gezuiverd. getransformeerd. Dat kunnen we nu nietom te zeggen dat dit een absolute nederlaag is. Maar er is een ander verhaal: Dostojevski beschrijft het. Dit is Raskolnikovs moord op een oude pandjesbaas. Dit wordt ook in de schaduw geduwd, omdat onze innerlijke schismatiek iemand vermoordt. Wie vermoordt hij? Wie duwt hij de schaduw in, en waar leidt dit toe? En wat is de betekenis van deze zin, die voor Dostojevski zelf een eeuwige vraag werd, waarover hij in al zijn werken aarzelde. En in The Brothers Karamazov, als hoogtepunt van zijn werk, klinkt deze vraag nog intenser. En zijn hele leven lang. En hij rent rond - hij kan deze vraag niet beantwoorden. Deze vraag is archetypisch. Dostojevski heeft het alleen maar geuit, omdat het tot op zekere hoogte aanwezig is in het leven van ieder mens: "Ben ik een bevend wezen of heb ik het recht?" Maar wat is de betekenis van deze vraag? Wat is zijn pathos? Natuurlijk wordt de vraag opnieuw gekleurd door Lucifer. En via doornen leidt het tot niets anders dan de groei van de ziel. Dit is waar de roman 'Crime and Punishment' over gaat, waarvan de titel werelds is: in zijn symbolische essentie is er noch misdaad noch straf, maar er is een scherpe zenuw van strijd. Diezelfde Faustiaanse strijd, een uitdaging voor God, en de daaropvolgende doorbraak in het begrijpen van iemands menselijke natuur. Laten we eens kijken hoe de helden van Crime and Punishment in onze innerlijke wereld verschijnen. Hier is de oude pandjesbaas, de sleutelfiguur. Als ze een pandjesbaas is, is iedereen haar iets schuldig. Aan wie hebben we alles te danken? We zijn allemaal de dood verschuldigd. En het is de oude geldschieter die de dood symboliseert. Onze innerlijke Raskolnikov probeert dus onsterfelijkheid te verwerven, de dood te ontkennen en deze in zichzelf te doden. Samen met haar vermoordt hij Lizaveta. Dit schijnbaar onschuldige slachtoffer. Wat Lizaveta is - dit is Memento mori, de existentiële ervaring van de eigen sterfelijkheid, dit is wat het leven betekenis geeft. En door een vreemd toeval zijn het zussen! In de roman van Dostojevski, wat gemeenschappelijk lijkt te zijn tussen Alena Ivanovna en Lizaveta. Het is oké, maar het zijn zussen. Zowel de dood als het memento mori kunnen niet zonder elkaar bestaan. Dus Raskolnikov, ik bedoel, onze innerlijke Raskolnikov, als archetype, probeert de dood te ontkennen, probeert hem in het onbewuste te duwen, probeert God uit te dagen, goddelijk en onsterfelijk te worden. Ja, Sonya Marmeladova reikt hem haar onvolgroeide hand van zogenaamd eeuwig leven toe, doordrenkt met dezelfde Luciferiaanse energie. Door berouw, maar door een speciaal berouw dat verband houdt met religie. En we zullen zien dat religie een volledig Luciferiaans instituut is. En dus is het pathos van de vraag ‘Ben ik een bevend wezen of heb ik het recht’ als volgt: dit is de poging van een persoon om gelijk te worden aan God, om toe te treden tot de menigte onsterfelijken. Raskolnikov zelf is gedeeltelijk een ego, maar geen eenvoudig ego. Het is ook een ego, onderhevig aan de inflatie van de schaduw in dat deel ervan dat precies verbonden is met Lucifer. De plot begint met de moeder, met Dunya - de zus van Raskolnikov, voor wie hij hen probeert te redden van de nood, van de nood. zodat Dunya zichzelf niet opoffert, nadat ze met Luzhin is getrouwd. Gedeeltelijk is daar ook zo'n lijn. Wat is een moeder? Een moeder is een verbinding met de samenleving. En Dunya is een adaptief kind, de ‘brave meid’ en ‘brave jongen’ in ons, Persona. En aanvankelijk probeert Raskolnikov met alle macht de Persona te redden, zijn beeld van een 'brave jongen', goed, goedgekeurd. Dunya “draait de dynamo” voor Svidrigailov, en Svidrigailov is niemand minder dan een daimon. De daimon is een leider in het leven. Laten we de daimon van Socrates niet vergeten. Toen hij ter terechtstelling werd gebracht, had hij kunnen weglopen, en de vrienden die zich hadden verzameld zeiden dat er geen speciale beveiliging was, en dat je op elk moment kon weglopen, aan boord van een schip kon gaan, wegzeilen van Athene en in leven kon blijven. Waarop Socrates hen antwoordde: nee, ik hoor de stem van mijn daimon, en dit is mijn innerlijke stem. Een stem die zegt dat alles in orde is en dat ik de uitdaging moet aangaan, een kopje hemlock drinken. Voor mij bestaat hier geen tegenstrijdigheid. Hij luistert, luistert subtiel naar de stem van zijn daimon. Het ego, dat verschijnt als Raskolnikov, bezeten door de Luciferische schaduw, wijst deze daimon af. Hij is bang voor hem, en uiteindelijk verdwijnt de daimon - onthoud dat Svidrigailov,die trouwens veel nobele daden heeft verricht, kan hij uiteindelijk de Persona niet verslaan. En als gevolg daarvan vertrekt hij naar Amerika, zoals hij het een ‘reis’ noemt, maar in wezen schiet hij zichzelf neer, d.w.z. verdwijnt van het podium. Een andere figuur blijft bij de Persona: de vriend van Raskolnikov, een opkomend ego, of een opkomende nieuwe daimon, die een shirtman is en hem in alles helpt, en er vindt een bepaalde verandering plaats, een nieuwe verhaallijn wordt geboren, een nieuwe ronde van het lot. Maar het begon juist omdat Raskolnikov de goden uitdaagde. Ons ego daagt de goden uit, doodt de oude pandjesbaas, en met haar Lizaveta Marmeladov, die in het eerste deel van het boek verschijnt, nog voordat Raskolnikov de moord op de oude pandjesbaas pleegt, en sterft onder de wielen van een. paard. Een dronkaard, een marginaal type, die we kunnen zien als een deel van de ziel dat overgeleverd is aan het superego, sociale regels en het vadercomplex. En bovendien aan het moedercomplex, dat tot uitdrukking komt. Via zijn vrouw Katerina Ivanovna, een absoluut verschrikkelijk moedercomplex. Als we ons de bezeten figuur van Katerina Ivanovna herinneren, zullen we begrijpen hoe zij het was die Marmeladov in haar leven tot dronkenschap dreef, en niet hij die haar tot armoede dreef. Het zijn juist deze vrouwen die tot dronkenschap worden gedreven en vervolgens klagen en verontwaardigd zijn: 'Hoe, hoe, hoe. Mijn man drinkt. Geeft mij en mijn kinderen geen leven” - dit is een typische manifestatie van het moedercomplex. Na een ontmoeting met Marmeladov, nadat hij het moedercomplex in zichzelf besefte, besluit Raskolnikov uiteindelijk te doden. Hij ziet dit deel van de ziel in zichzelf, en de tegenstelling tussen doden – niet doden, onderdrukken – niet onderdrukken, de goden uitdagen of niet gooien – hij gooit ermee. Dit is ook een mythe over de vorming van een held, waarin er sprake is van een uitdaging voor het moedercomplex, het vadercomplex en het gelijkstellen van jezelf met onsterfelijken. En zelfs meer dan de mythe van de geboorte van een held, gaat Raskolnikov hier verder. Het verdringt de dood zelf. Sonya Marmeladova - hier zien we duidelijk de kenmerken van de zogenaamde. Zwarte Anima, d.w.z. Anima, die nog steeds een persoon vernietigt. Waarom vernietigt het? Ze is zo onschuldig, zo godvrezend, zo door Dostojevski beschreven als goed en bereid om elk offer te brengen. Maar iemand die bekend is met de manifestaties van het onbewuste, bekend met de psychoanalyse, weet dat je niet zomaar een slachtoffer wordt. En deze sadomasochistische radicaal, het slachtoffercomplex, wordt nog meer gekleurd door Lucifer. Hier komt Lucifer van de andere kant, en niet alleen Lucifer, er zijn ook Hades en Persephone, die ook achter de Black Anima zit. Sonya heeft het zelfvertrouwen om door lijden het eeuwige leven te bereiken. En uiteindelijk probeert ze onze held te verdrinken. Ze verschijnt ook als de Grote Moeder, een waardige opvolger van haar stiefmoeder Katerina Ivanovna. Maar wat er uiteindelijk gebeurt: er vindt bekering plaats. Maar wat is bekering? Aan de ene kant roept Sonya op alle mogelijke manieren op tot bekering op een omweg, Luciferiaanse manier. Om te lijden en daardoor het eeuwige leven te bereiken en weer terug te keren naar de boezem van de Grote Moeder. Gevaarlijk pad. Achter haar staat niet alleen Lucifer, en niet alleen Hades, achter haar staat Persephone als de uitdrukking van de Grote Moeder, groot en verschrikkelijk. Aan de andere kant roept Porfiry Petrovich, een onderzoeker en een verre verwant van Razumikhin, ook op tot bekering. Laten we opmerken dat hij een verre verwant is van Razumikhin, en we kunnen zeggen dat dit een genie is (niet in de zin van 'talent', maar een genie, zoals het door de oude Grieken werd beschouwd, d.w.z. bijna hetzelfde als Daimon ). In principe maakten de oude Grieken geen verschil tussen Daimon en Genius, maar we kunnen dit verschil op deze manier vaststellen: Daimon is wat een persoon door gebeurtenissen leidt, Genius is wat een persoon van idee naar idee leidt, hem naar de inzicht in bepaalde ideeën. Porfiry Petrovich brengt Raskolnikov dus in de modus van het reële, zoals Lacan zou zeggen, en vervult hem met existentiële betekenis, en dus heeft Raskolnikov nog steeds geen berouw zoals Sonya hem noemt, hij heeft berouw zoals Porfiry Petrovich hem noemt. . “Goede gedachten, een goed begin”, zegt hij, ter afsluiting van zijn laatste gesprek met Raskolnikov. Hij zet hem niet gevangen, hij roept hem op om zelf te komentoegeven. Bekeer u, dat wil zeggen, erken uw menselijke eindigheid, die door de dood in het onbewuste is onderdrukt. En wie van ons heeft niet geprobeerd de dood in het onbewuste te onderdrukken! Ik probeerde me niet onsterfelijk voor te stellen. Iemand probeert dit op zeer grote schaal te doen: om de goden uit te dagen. Dit is Raskolnikovs daad van ‘Ik ben een bevend wezen’. Elk bevend wezen daagt uit en verdringt de dood. Raskolnikov probeert dit te doen alsof hij het recht heeft, en dit is een zeer sterke daad. Dit leidt tot berouw, als een erkenning van iemands menselijke eindigheid, als een erkenning van de dood en een existentiële confrontatie ermee. Door tegen God te strijden worden heel wat schaduwaspecten belicht en ontstaat er een nieuwe kwaliteit. De terugkeer van de dood, de dood onder ogen zien, berouw. En tegelijkertijd een uitweg uit de macht van het superego, een uitweg uit de macht van het moedercomplex, het vadercomplex. Een zeer ruim proces en een zeer serieuze stap op het pad van individuatie, dit is wat naar mijn mening door Dostojevski werd voorgeschreven, wat archetypisch door hem naar buiten kwam, de betekenis die relevant is. Relevant voor velen van ons. Je kunt je ook Luzhin herinneren, ook een redelijk belangrijke held, omdat Luzhin een aanpassing is aan de samenleving. Een goede jongen, of in dit geval een braaf meisje Dunya, die de beweringen van Svidrigailov heeft afgewezen en daarmee de innerlijke stem heeft afgewezen, Daimona, een adaptief kind, wordt geleid door Luzhin, die zich heeft aangepast aan de samenleving. Nou, godzijdank, als resultaat van dit hele verhaal van Raskolnikov, de moord op de oude pandjesbaas, de bijbehorende ziekten en ervaringen, gaat Dunya verder naar Razumikhin, naar de nieuwe Daimon, en dienovereenkomstig naar een nieuwe verhaallijn van het lot. We komen tot de conclusie dat een persoon onvermijdelijk aan het kruis wordt gekruisigd. En je kunt de vier uiteinden van dit kruis op deze manier aanduiden: ik ben een slaaf, ik ben een koning, ik ben een worm, ik ben een god. En dit allemaal tegelijkertijd, in één moment. Het lijkt ons misschien dat alleen ‘ik een slaaf ben’. Of misschien zou je willen dat ‘ik slechts een koning ben’, en in geen geval een worm. Ik wil god zijn, enz. Maar wij kunnen niet een van hen zijn, wij zijn aan dit kruis geketend. We zijn tegelijkertijd god, slaaf, koning en worm. Worm en god zijn verticaal, slaaf en koning zijn horizontaal, sociaal horizontaal. We kunnen niet van dit kruis afkomen, we moeten deze hele beker drinken, het tegenovergestelde uit de schaduw halen, uit het onbewuste. Als ik mezelf als slaaf beschouw, moet ik toegeven dat ik ook een koning ben. Als ik mezelf als een god beschouw, ben ik noodzakelijkerwijs gedwongen toe te geven dat ik een worm ben. Ik zit hier allemaal in, ik kom hier niet uit. Ik kan niet alleen een god zijn, alleen een koning, alleen een slaaf. Dit is het lot van de mens, een groot lot, een grote existentiële hachelijke situatie. En dit is waar het menselijke ego op uit komt, de menselijke ziel, die het scenario van Raskolnikov volgt. Een zeer krachtig script. En ik zou hieraan willen toevoegen dat alleen degenen die zichzelf herkenden en leefden als een bevend wezen het recht hebben!!! Die. degene die zichzelf als een worm accepteert, wordt een god. Degene die de slaaf in zichzelf herkent, wordt een koning. En vice versa. Nietzsche had dit recht, Faust had dit recht. Claudius en Macbeth voldeden niet aan hun taak, ze begrepen het niet; integendeel, ze verdreven iemand uit deze contreien. Jung heeft een prachtige zin die ik wil voorlezen uit zijn werk ‘Psychologische interpretatie van het dogma van de Drie-eenheid’. De regels zijn als volgt: “Als God als mens geboren wil worden en de mensheid wil verenigen in de gemeenschap van de Heilige Geest, dan moet hij een verschrikkelijke marteling ondergaan: hij moet de wereld in al haar realiteit op haar schouders nemen. Dit is zijn kruis - en hijzelf is het kruis. De hele wereld is het lijden van God, en ieder individueel mens die op zijn minst dichter bij zijn eigen integriteit wil komen, weet heel goed dat dit zijn kruisweg is.’ Deze metafoor van de kruisweg verscheen uiteraard daarna het Concilie van Nicea in de 4e eeuw na Christus, startte keizer Constantijn en wie weet welke andere krachten achter hem zitten, is volledig pervers, wat we vandaag de dag nog steeds oogsten, en dat wordt gepresenteerd in de roman “Crime and Punishment” via de lijn van Sonya Marmeladova. Dit is ‘laten wij lijden en delen in het eeuwige leven’. - Onzinwe komen terug en praten over de gebroeders Karamazov, waarin ook de pathos van deze kwestie naar voren komt, maar in een iets uitgebreidere context. Om hier op te komen, en om op andere vragen te komen, wil ik kijken naar een groter vraagstuk, zoals ‘normaliteit en pathologie’, dat ik heb aangestipt in verband met het minderwaardigheidscomplex van Adler, en wat Nietzsche zei over twijfel en zekerheid. , en beschouw dit in de context van de mythe van Orestes. Deze mythe wordt besproken door James Hillman. Dit is wat hij schrijft: “Om te beginnen betekent het psychische dat we pathologisering waarnemen als een effectieve vorm van psychologische expressie, als een soort zelfvoorzienende metaforische taal, of als een van de manieren waarop de psyche zichzelf legitiem en onvrijwillig vertegenwoordigt. Om deze taal te begrijpen, moet deze in vergelijkbare metaforische contexten worden geplaatst. De obscene, bizarre of morbide gebeurtenissen en beelden van ons mentale leven vereisen dat ze niet worden onderzocht in termen van normen die zijn afgeleid van de lichamelijke natuur of van metafysische idealen, maar in termen van diezelfde verbeelding, tot wiens competentie behoren verlamde armen, zieke miskramen, monsterlijke dwergen en in het algemeen allerlei ‘vervormingen’ die een onafhankelijke betekenis hebben. Om te begrijpen wat de afwijkende psychologie van een individu ons laat zien, is het helemaal niet nodig om ons te wenden tot wat normaal is. Onze normen zelf moeten iets gemeen hebben met het materiaal dat we willen begrijpen, ze moeten zelf het vermogen hebben om te pathologiseren.’ Hillman is over het algemeen een bedrieger, hij vernietigt illusies, gooit idealen omver, probeert, en met succes, de woorden van Jung te hervormen. . Hij gaat met hem in discussie, en het lijkt mij dat hij in een aantal contexten van deze geschillen wint. Maar dit zou moeten gebeuren in het evolutieproces - hij is zijn leerling, en in het lesgeven moet hij op de een of andere manier de leraar overtreffen. Stel je het archetype voor als een aanvankelijk ongerepte, perfecte vorm, zonder een inherente passie die zijn energie bindt of opblaast. tot het punt van waanzin, spanning, terugtrekking in isolatie en aanhoudende weigering van alles, zonder destructieve injecties en uitbarstingen en de ongelukkige kwetsbaarheid die daaraan inherent is, betekent het idealiseren en vervalsen van de aard van de archetypische werkelijkheid, zoals die ons in mythen wordt gegeven als we vanuit het gezichtspunt van de mythe kijken, heeft elk archetype zijn eigen gepathologiseerde thema's, en omgekeerd kan elk gepathologiseerd fenomeen in een bepaald archetypisch perspectief worden bekeken. De normen van de mythe maken plaats voor datgene wat geen plaats kan vinden in de academische psychologie, geneeskunde, religie en jurisprudentie. Bovendien: pathologisering in de mythe is noodzakelijk voor de mythe en kan er niet uit verwijderd worden zonder de mythe zelf te verdraaien. Om deze waarlijk heuristische, therapeutische reden wendt de archetypische psychologie zich opnieuw tot de mythologie - ruziënde, bedrieglijke, seksueel geobsedeerde, wraakzuchtige, kwetsbare, moordende, verscheurde figuren - tonen ons aan dat de Goden zeker niet alleen maar perfecties zijn. en bij alle afwijkingen is het daarom onmogelijk om de schuld uitsluitend aan mensen te wijten. Heel vaak worden we geconfronteerd met mythen waarin de verschijning van de Goden wordt geassocieerd met daden die vanuit werelds perspectief moeten worden ondergebracht in de categorie van criminele pathologie, morele misvorming of persoonlijkheidsstoornissen. Hillman merkt op: “Als je mythologisch over pathologisering nadenkt. we zouden kunnen zeggen dat dit is wat sommige mensen doen, dat de ‘wereld van de goden’ antropomorf is, dat het onze eigen projecties imiteert, inclusief onze pathologieën. Je zou echter ook aan de andere kant kunnen beginnen – vanuit de denkbeeldige wereld (mundus imaginalis) van de archetypen (of goden), en zeggen dat onze seculiere wereld tegelijkertijd mythisch is en dient als een soort imitatieve projectie van hun wereld. , inclusief hun pathologieën. Wat de goden in de imaginaire sfeer van de wereld laten zien, wordt in onze verbeelding weerspiegeld in de vorm van fantasie. Onze fantasieën weerspiegelen hun fantasieën, ons gedrag imiteert die van hen.gedrag. We zijn niet in staat iets voor te stellen of te implementeren dat formeel niet al de archetypische verbeelding van de Goden zou zijn.’ Jij en ik bespraken hoe de primaire mythe details krijgt in verband met het landschap, de geografie en etnische groepen. Hillman heeft het in wezen over hetzelfde, en deze wereld bevat initiële vervormingen, de zogenaamde. pathologie. We noemen ze pathologie omdat we beperkt zijn binnen het raamwerk van het zogenaamde. sociale normen afgeleid van wetenschap of theologie, of geneeskunde, of jurisprudentie. Maar deze wetenschappen zelf zijn slechts een formaliteit. Ze weerspiegelen de wereld niet zoals die is, ze weerspiegelen de wereld zoals die zogenaamd zou moeten zijn. “Als dit het geval is, dan bevinden we ons in dezelfde mate van harmonie met de archetypische sfeer, niet alleen als we gezond zijn, maar ook als we gezond zijn. wanneer we zowel in een staat van depressie als in een gelukzalige staat van transcendentie verkeren. Een persoon heeft de vorm van goden en godinnen, zowel wanneer hij belachelijk, woedend of gekweld is, als wanneer hij lacht, en meestal altijd. Omdat de goden zelf ongezond gedrag vertonen, is onze mythe, onze manier om God te imiteren, voorbij ziekte, gebrek, slechte gezondheid. Bovendien is het juist deze ziekte van het archetype die de zuster van genade kan zijn voor onze zelfverdeeldheid en waanvoorstellingen, voor onze mentale wonden en extreme toestanden, en hen een passende manier van expressie, rechtvaardiging en ervaring van betekenis biedt Daarom gaan we door dezelfde geest van ontkenning, door obsessie, die zowel pathologie als genezing is. Alles heeft zijn tegenpolen. “Zonder deze fantasie van archetypische ziekte, zonder alle ziekten terug te geven aan de goden, inclusief de ziekte die ‘normaliteit’ wordt genoemd, zullen we nooit adequate contexten kunnen vinden om de verschijnselen van ziekte te verklaren. Als die confessionele hiërarchieën van verschillende religies, die zich zorgen maken over de niet benijdenswaardige positie van de huidige religie, hun god terug naar een gezond leven zouden willen brengen, dan zou de eerste stap in een dergelijk streven zijn om alle pathologische lasten van de Duivel weg te nemen. op hem is gelegd. Als God stierf, was dat juist vanwege zijn eigen gezondheid; hij heeft het contact verloren met de ware ziekte van het archetype, en dus met de werkelijkheid.” Hillman biedt inzicht in het belang van een godin wiens naam we zelden uitspreken: Ananke. Voor Parmenides (Phrams 8 en 10) heerst Ananke over het Zijn. In het zogenaamde Pythagoras-orfische denken is ze getrouwd met de enorme slang Chronos, die een soort verbindingsspiraal rond het heelal vormt. Hier is Ananke de Grote Dame (potnia) van de onderwereld, een onzichtbaar psychisch principe dat onomkeerbaar alle dingen in onze wereld naar zich toe trekt en daardoor het leven pathologiseert. Verder vinden we bij Plato de meest vruchtbare en duidelijke ideeën over de relatie tussen Ananke. noodzaak en ziekten van de ziel. In de Timaeus, waarin Plato's kosmologie, of de structuur van het universum, wordt gepresenteerd, zijn er twee hoofdprincipes aan het werk. De eerste hiervan is nous, logos, of intellectueel principe, rede, orde, geest - of hoe je nous ook wilt vertalen. Het tweede begin is ananke. Absolute irrationaliteit. Noodzaak werkt via afwijkingen. Wij erkennen het als irrationeel, onverantwoordelijk en sluw. Of laten we het ons nog eens herinneren: de noodzaak manifesteert zich in die aspecten van het universum (laten we niet vergeten dat Plato’s universum volledig bezield is en altijd een psychisch universum vertegenwoordigt) die afwijken van de norm. Bovendien wordt noodzaak vooral geassocieerd met dat gebied dat niet kan worden overtuigd of dat niet aan de wetten van de rede gehoorzaamt. Als angst inderdaad verband houdt met Ananka, dan is het natuurlijk onmogelijk om ‘er mee om te gaan met behulp van een rationeel mens. zullen." Wanneer angst ons overweldigt of aanvalt, kunnen we dit alleen waarnemen als een breuk in de rationele continuïteit. Dit laat zien dat angst niet aan analyse onderhevig is; het zal onvermijdelijk op zijn eigen manier handelen – totdat het wordt erkendzijn noodzaak. We zien dit vaak in klinische gevallen. Jung schreef ook dat problemen niet worden gegeven om ze op te lossen, maar zodat we er voortdurend en gestaag aan kunnen werken, nieuwe mentale, spirituele ervaringen kunnen opdoen en tot de ware taak van de mens kunnen komen: in dit geval het werk van de ziel Kunnen we de ervaring van angst waarnemen als een weerspiegeling van de acties van Ananke in de diepten van de mens? De psychologie probeerde haar noodzakelijke bewegingen terug te brengen tot een bijzondere noodzaak: tot seksuele verlangens (Freud), tot de angst voor de dood en het niet-zijn (Heidegger), tot de erfzonde (Kierkegaard) of tot fysiologische mechanismen. Er is echter geen rationele angsttheorie mogelijk. Er is geen reden voor behalve de noodzaak die in zichzelf ligt. De grondslagen van angst liggen in de noodzaak zelf, die op een bepaald moment wordt bepaald door het huidige lijden van de ziel - waar deze ziel momenteel angst ervaart vóór de noodzaak die haar voor haar lot inspant. Hoe gebeurde dit? Het verband tussen Noodzaak en de menselijke conditie wordt zelfs nog duidelijker als we naar het einde van de Republiek kijken, waar Plato de Moira (godinnen van het lot) beschrijft. Elke ziel ontvangt zijn speciale lot van Lachesis. Kyoto keurt het vervolgens goed, en met behulp van het garen dat van de spil van Atropos komt, 'wordt het weefsel van het lot onomkeerbaar'. En er is geen uitweg. Het kan niet anders zijn. ‘En dan’, vervolgt Plato zijn verhaal, ‘gaat de ziel, zonder zich om te draaien, naar de troon van de Noodzaak en gaat er doorheen.’ Dit is hoe zielen de wereld binnenkomen. Elke ziel wordt in de wereld geboren en gaat onder de troon van Ananke door. Ondanks het feit dat Plato in al zijn werken de nadruk legt op de affiniteit van de ziel met nous, presenteert hij in dezelfde Republiek Ananke als degene die vanaf het allereerste begin het mentale leven bepaalt. Het verschil tussen Nus en Ananke verschijnt als een pijnlijk conflict in de ziel van Orestes in de overeenkomstige mythe en in de tragedie "Oresteia", die ons vertelt dat Orestes een ernstige zonde heeft begaan: de moord op zijn moeder. Maar hij vermoordde niet alleen zijn moeder. Ze was een verraderlijke vrouw, vermoordde haar man, probeerde Orestes zelf te vernietigen, en hier volgt Orestes het bevel van de God Apollo, die op zijn beurt achter Zeus staat. Dat wil zeggen, dit is geen simpele moord, er is een reden voor. Orestes vermoordt een gevaarlijke vrouw die veel misdaden heeft begaan. Formeel heeft Orestes een daad gepleegd die binnen het bereik van de criminele psychopathologie valt: moedermoord. Maar we zullen niet vergeten dat Apollo en Zeus hem hierop hebben gewezen. Maar omdat hij zijn handen met bloed heeft besmeurd, wordt hij meedogenloos achtervolgd op de hielen van Erinyes, die in dit geval een andere manier vertegenwoordigt om over Ananka te praten. Ze eisen wraak en de implementatie van noodzakelijke wetten. En zij zijn de onbekende oorzaken van onze tegenslagen, omdat: “De buitenaardse wezens zijn voorbestemd om dit te doen door alles wat het menselijk ras op aarde leeft. Op wie hun onvriendelijke blik ook valt, weet niet waar de problemen vandaan komen...” Ze dragen een strop bij zich die een persoon tegenhoudt - een strop, die, zoals we al hebben gezien, een van de karakteristieke eigenschappen van Ananke is. Orestes zegt (1.749): “Nu zal onthuld worden wat mij te wachten staat: een lus (agchones) of het licht van de zon.” Erinnye of Apollo, Ananke of Nus (Zeus). Bij het beslissen over het lot van Orestes waren de stemmen gelijkelijk verdeeld. Dan acht Athena het noodzakelijk om in te grijpen. Er breekt een gespannen dispuut uit tussen haar en de Erinyes, waarbij de ene of de andere kant de overhand heeft. Maar uiteindelijk overtuigt Athena Erinyes en wint ze het leven van Orestes terug. De sleutel tot haar overwinning is overtuiging, peitho, een woord dat in onze taal wordt vertaald als de kunst van het overtuigen, retoriek. Retoriek overtuigt de noodzaak De grootste mythologische tragedie eindigt met de verzoening van Zeus en het lot, op een andere manier om Plato's principes te bevestigen: Nous en Ananke, Rede en Dwang. Wat maakte deze verzoening mogelijk? Hoe is het gebeurd? Wat doet Athena om de onenigheid tussen licht en rede enerzijds en degenen die ons onbekend zijn op te lossen?oorzaken van rampen en verdriet - aan de andere kant weten we dat Athena veel gemeen heeft met Noodzaak, omdat Athena onder andere gereedschappen uitvond die dienen om te beperken en te beperken, mensen pottenbakken te leren, de kunst van het weven en breien. , door ze te geven aan paarden, hoofdstellen en harnassen, jukken voor ossen. Zelf combineert ze extreme tegenstellingen: ze moet de Nus van haar vader en de ketenende macht van Ananke verzoenen, in samenwerking waarmee hij de wereld regeert. De diepere sleutel tot de volledige oplossing van dit probleem, en in het algemeen voor dit deel van onze studie, ligt vervat in de uitdrukking van overtuiging: ze brengen de overtuigingskracht van Athene over, de winnende aard van haar toespraak en de charme van haar woorden. Tragedieschrijvers en filosofen hebben voortdurend benadrukt dat Ananke onverbiddelijk en niet overtuigd is, en dat de kracht van woorden geen effect op haar heeft. Athena vindt echter een manier om haar te beïnvloeden: 'Overreding leidde de toespraak die uit mijn mond stroomde', zegt ze. De essentie van Athena's toespraken is dat zij de Erinyen - de uitzinnige krachten van de noodzaak die de mens kwellen, onder het juk waarvan Orestes zich bevond - een plaats biedt binnen de goddelijke orde. Hier is het chaos, waarin al in de 20e eeuw na Christus zegt Gilles Deleuze en de postmodernisten. Ze biedt hen een soort toevluchtsoord aan, een ondergrondse kamer, een altaar, waar deze krachten kunnen verblijven en vereerd kunnen worden – en toch vreemdelingen kunnen blijven: of ‘gasten die permanent in het land verblijven’, zoals ze aan het einde over hen worden gezegd. van de tragedie. Omdat ze geen afbeelding hebben en naamloos zijn, krijgen ze een naam en wordt er een afbeelding gevonden. Opofferingen zijn ook mogelijk. Er vindt verzoening plaats. En er vindt ook verzoening plaats tussen de goden onderling wanneer Orestes en zijn beschermheer Apollo het podium verlaten. En het is niet Orestes, de lijdende held die een centrale plaats inneemt in het stuk, die iedereen genezing brengt. Ondanks het feit dat het probleem waarmee Orestes wordt gekweld verband houdt met zijn vader en moeder, met hun zonden en het door hen vergoten bloed, is de inhoud van dit probleem helemaal niet Orestes – noch als een specifiek persoon, noch als de archetypische protagonist van het menselijke ego. Het echte probleem van het stuk ligt in de kosmische, universele pijn waardoor Orestes wordt overwonnen. Terugkerend naar de Griekse mythen krijgen we de kans om onze persoonlijke kwellingen in hun onpartijdige licht te zien. De finale van de Oresteia is vaak geïnterpreteerd in een politieke of transcendentale geest, gezien als een weerspiegeling van veranderingen in de Atheense polis, of bekeken vanuit de lucht. vanuit het gezichtspunt van de tegenstellingen tussen patriarchaat en matriarchaat, tussen de goden van de hogere en lagere werelden, tussen verschillende soorten plichten die door de wet worden opgelegd - maar jij en ik moeten deze problemen vanuit een psychologisch perspectief bekijken. De tragedie is gebaseerd op het lijden van de gespleten ziel van Orestes. Het beeldt het fundamentele conflict uit tussen de geest in ons en de krachten van het lot die niet naar deze geest kunnen luisteren, die niet kan worden begrepen of gedwongen om hun onweerstaanbare koers te veranderen. Het verloop van deze krachten is vergelijkbaar met onze psychopathologie, die ik iets eerder heb gedefinieerd als dat deel van onze psyche dat niet kan worden geaccepteerd of onderdrukt en niet kan worden getransformeerd. Orestes is de figuur van een ziel die verscheurd wordt tussen haar oorsprongen. Zijn psychologie is zowel normaal als abnormaal. Net als Oedipus is Orestes een psychologische man, een soort mythische casus. Maar in tegenstelling tot Oedipus belichaamt Orestes het probleem van de algemene psychopathologie, en niet van de specifieke variant ervan. ‘Oresteia’ heeft betrekking op de ‘rampen van het leven die van niemand weet waar of waarom’ zijn gevallen, tot chaos, en verbindt ze met de noodzaak zelf. De tegenslagen van Oedipus hebben uiteindelijk betrekking op het heroïsche ego, op de blindheid van het ego, op zijn fouten en laattijdig berouw, terwijl Orestes lijdt onder het kosmische conflict van een ziel die verscheurd wordt tussen de goden, een martelaar van de noodzakelijke psychopathologie van het universum. Waarom spelen woorden zo'n belangrijke rol in de cultuur, en waarom is Athena's overtuigingskunst onder ons in onbruik geraakt? Het is niet gelukt en woorden spelen een rol. We zullen dit tegenkomen wanneer...