———Ik wil dit korte verhaal, waarin duizenden details ontbreken (maar je kunt het gemakkelijk aanvullen met je eigen details), laten zien hoe de achtergrond waarin we geboren worden en opgroeien beïnvloedt ons, dringt in ons door. Hoe het leven van onze ouders ons beïnvloedt, de vector en onbewuste route van ons leven bepaalt. Het zijn niet alleen onze ouders, maar een heel tijdperk dat ons beïnvloedt, en het kost heel veel moeite om jezelf in deze stroom te zien, om jezelf te ontdekken, om jezelf en je eigen plek te vinden, niet door iemand bepaald, maar degene die past bij mij.. Ik begin van ver. De stad waar Maya vandaan komt, is een van die steden waar je, hoe hard je ook probeert, niet verdwaalt. Er zijn niet veel straten, en er zijn nog steeds mensen van dat oude ras die, indien nodig, bereid zijn hun belangrijke zaken opzij te zetten en je naar huis te brengen als je verdwaald bent. Natuurlijk zijn het er steeds minder. De waarde van de ervaringen van iemand anders, ten koste van de eigen taken, is nu uit de mode en wordt het minachtende woord ‘medeafhankelijkheid’ genoemd, waarvan maar weinig mensen weten wat het betekent, maar het is absoluut iets waar we vanaf moeten. van... “Co-afhankelijk” zijn Ik wil niet, ik wil niet “afhankelijk” zijn, ik wil autonoom zijn, en dit is vaak iemand die zich niets aantrekt van het ongeluk van een ander . Laat hem het zelf uitzoeken. Deze nieuwe, maar ook verouderende waarde - autonomie (nu lijkt het erop dat de tijd komt voor verlangen naar relaties en warmte na vele jaren van 'werken' aan autonomie) - heeft zijn eigen geschiedenis dezelfde ineenstorting van de Unie, perestrojka, scherpe klassenongelijkheid en totale verwarring door het gebrek aan eerdere steun (een zorgzame staat met een voorspelde mooie toekomst stortte plotseling in, en een persoon, zoals een van de miljoenen radertjes die in dit systeem zijn ingebouwd, viel plotseling ten prooi aan de zijlijn en verstijfde van afgrijzen en onbegrip van waar hij heen moest en waarom, en wie hij is. Dus deze man probeerde bijna 30 jaar lang te herstellen van dat gevoel van ‘aan de zijlijn’ te staan zo goed hij kon, en hij kwam tot de conclusie dat verslaving voor alles een probleem is. Dat hoeft niet als je die gevoelens niet wilt ervaren en jezelf in die situatie wilt bevinden. Autonomie zou je tegen de gruwel moeten beschermen en angst voor verlies, ineenstorting, onzekerheid. Niet iedereen slaagde erin om weer op te bouwen - sommige waren vreselijk gebroken, en vele waren gebroken. Ze dronken zichzelf dood, trokken zich terug, isoleerden zichzelf, zetten hun leven op pauze en gaven zich over aan de druk van nieuwe tijden en nieuwe taken. Het is niet voor niets dat ik het hierover heb. Maya's verhaal is het verhaal van een meisje geboren rond de jaarwisseling. Ze had ouders wier levens verdeeld waren in Voor en Na. Haar ouders kwamen daar vandaan en stonden aan de zijlijn. Zij was het die zich moest oriënteren, nadat ze een ambivalente boodschap van haar ouders had ontvangen, met in de ene hand een bloem van afschuw en het onvermogen om op hun ervaring te vertrouwen, omdat ze er zelf de waarde niet meer van inzagen. Aan de andere kant is er een bloem van hoop dat ze deze nieuwe wind zal voelen, erop zal varen en een plaats in de samenleving zal innemen, door betrokkenheid waarin ze (dit is hun dochter!) zullen worden weggespoeld van het stigma van mislukkingen, zich te ontdoen van schaamte en verwarring, van alles wat het nog steeds doet, houdt ze als bevroren radertjes van die tijd. Mensen die het niet accepteerden, konden de uitdaging van de nieuwe realiteit niet aanvaarden. Ze konden niet zien wat waardevol in hen was en waren zelfs met de nieuwe tijd niet verdwenen - hun ervaring, enige kennis, interesses konden hun zelfrespect niet behouden. Met de nieuwe wind hebben ze hun hele vorige leven doorgestreept. Ze werden op nul gezet, alsof ze nooit hadden bestaan... Maya groeide. Er was veel ambivalentie en dubbelzinnigheid in haar leven. De levens van de ouders waren niet eens gevuld met ambivalentie, maar eerder met multivalentie – zoals ik al schreef, en zoals dat gewoonlijk gebeurt tijdens periodes van complexe, meervoudige crises – werden veel verschillende waarden, die met elkaar concurreerden in betekenis, gelijktijdig gemengd in hun leven. zelf waren in de war en konden niet beslissen HOE goed was en waar ze zelf aan moesten vasthouden. Daarom prezen ze haar voor het geval dat niet om haar intelligentie - maar ze was een slim, inhalig meisje met een goed geheugen (dat waren zij zelf). intellectuelen die nu voor niemand nutteloos bleken te zijn